Geplaatst 
Lieve allemaal,
Ruim 3 jaar geleden ben ik begonnen met het verzorgen van een friese merrie genaamd Floor. Misschien kennen jullie haar wel van de topics die ik van haar gemaakt heb. Voordat ik Floor ging verzorg had ik een jaar of 9 gereden op een manege. Het was een grote stap, van kleine pony's naar opeens een groot paard, van de braafste manegepony's, naar wat pittiger, naar helemaal geen manegepaard meer.
Zeker met mijn handicap was dit een uitdaging. Het is namelijk echt niet, makkelijk, maar ik ging graag moeilijke uitdagingen aan, dat was hoe ik in elkaar zit, hoe ik met het leven omging.
Ik ging me steeds meer hechten aan haar. Samen konden we alles aan, iedere barrière zouden we kunnen doorbreken. Ik leerde mijn grootste angsten opzij te zetten en me steeds veiliger te voelen op jouw rug.
Kilometers maken en veel met elkaar bezig zijn,dat was het geheim. Ik genoot van iedere seconde en iedere minuut die ik maar bij je kon zijn. Ik leerde heel veel. Ik werd zelfverzekerder. En iedere keer dat ik je zag genoot ik. We konden uren buitenritten maken, daarbij genieten van elkaar en van de mooie polder om ons heen en dan ook nog af en toe hard gaan.
Ook hebben we in die jaren hard getraind, we zijn vooral hard aan het werken geweest aan mijn houding en hoe ik jou het beste kon rijden. Dat was nog een hele uitdaging. En aangezien we vaak geen bak tot onze beschikking hadden, oefenden we in de wei en op buitenrit.
Met ons als combi ging het steeds beter. Helaas kwam daar de tijd dat het met mij langzaamaan bergaf ging. Ik onderging 2x een operatie. Ik heb een progressieve handicap, dus ik wist dat mijn hele paardendroom in een keer in elkaar zou vallen. Om dat te voorkomen is mijn vriendin een keer meegeweest naar de paarden en heeft ze erg mooie foto's gemaakt.
2013 bracht een bewogen jaar, ik slaagde voor mijn HAVO examen en kreeg van mezelf een fotoshoot met mijn maatje cadeau van Veronique van Duvero.com. Hier zijn prachtige foto's gemaakt.
Ook bij ons ging de raceknop wel eens aan
Voor het eerst in mijn leven won ik eens iets. Een regenboogtouwhalster met touwteugels van HorseCharms. Van nu af aan kon ik je van de zomerwei aan de dijk naar stal stappen om je daar op te zadelen en samen een lekkere buitenrit te gaan maken. Ook heb ik eens de stoute schoenen aangetrokken en gedurfd om te springen met touwhalster. Wat deed je dat goed!!
Ik durfde meer en meer. De eerste keer na het rijden dat ik je uitstapje zonder zadel, alleen met touwhalster en touwteugels ging er een wereld voor me open. Hoewel het met mijzelf steeds bergafwaarts bleef gaan, volgde er een shoot zonder zadel.
Knap meisje
Helaas bleef het bij mij allemaal niet zonder pijn gaan. Na het rijden kreeg ik bij elke beweging die ik maakte ongelofelijke pijn. Ik ging hiermee naar de huisarts, hij zei: "het hoort bij je beperking". Met andere woorden, deal with it. Ik kreeg steeds meer het gevoel, dat dit het einde werd van mijn paardendroom en niets was minder waar. Ik voelde me steeds beroerder na een paardendagje en op een gegeven moment kon ik niet meer zitten, staan of liggen zonder pijn te hebben. Ik kreeg van mijn fysiotherapeut het dringende advies om te stoppen met paardrijden en dat het wellicht helemaal klaar zou zijn met rijden. Dat nieuws sloeg in als een bom...
Het was klaar... Ik heb gehuild, heel hard gehuild. Ik had zoveel met Floor opgebouwd in die drie jaar, wat moest ik nu? Door privéredenen ben ik meteen helemaal gestopt...
Inmiddels zijn we 8 maanden verder, nu kan ik de laatste foto's bekijken zonder al te veel verdriet, eerder voelde het nog niet goed om een topic te maken. Ik heb rond november/december een half uurtje op een ander paard geprobeerd, maar ook dat ging niet. Inmiddels mag ik langzaam weer oppakken, maar het gaat nog niet. Ik kan mijn meisje niet meer rijden een ander paard heb ik nog niet gevonden, het voornaamste is dat het paard vlakke gangen heeft.
Ik mis je meisje, ik mis je. Ik heb geen paard gekend waar ik zo gek op was als jij. Ik denk nog steeds aan je... Het gaat je goed, vaarwel!
Dag lieve meid, be the star you always were to me!
Een van mijn laatste ritjes zonder zadel na één van de laatste buitenritten. Het ging puur om de lol
diep respect!
Heel veel sterkte 
