Geplaatst 
)Na mijn laatste blessure(verstuikte en gescheurde enkelbanden) heb ik lang met mezelf in de knoop gezeten.
De vraag was of het mij nog wel allemaal waard was.
Gillian, mijn alles
mijn grootste liefde , mijn beste vriend en tegelijkertijd mijn grootste wanhoop is niet de makkelijkste om te rijden(zeg maar gerust helemaal niet) en telkens als ik hem weer fijn aan het lopen had, en we weer punten konden rijden...kreeg ik weer een blessure waardoor we weer voor maanden uitgeschakeld waren en als ik geen blessure kreeg, dan had mijn kleine topper wel een klein virusje, was hij kreupel of zat hij gewoon niet lekker in zijn vel.
Als iemand hem in mijn blessure tijd nou kon rijden was er nog geen vuiltje aan de lucht geweest... maar helaas is hij heel eenkenning en zijn de ruiters die hem kunnen rijden op 4 vingers te tellen
dus staat hij telkens weer stil.
en wie Gillian kent, zal dus ook weten dat hij graag werkt, en een hekel heeft aan stil staan.
elke keer als ik dan naar hem toe ging(elke dag omdat ik gewoon niet zonder hem kan) zie ik hoe hij mij vol onbegrip aan kijkt, waarom hij niet werkt en waarom ik hem alleen maar knuffel, zie ik hoe hij steeds chagarijniger wordt, en onhandelbaarder.
en de vraag blijf knagen... wil ik dit nog wel? elke keer weer opnieuw hem moeten trainen, dan mijn rentree maken, al die spanning en stress omdat hij nooit echt subtiel is tijdens zijn rentree
en dan vervolgens weer een blessure krijgen? en weer neit meer kunnen rijden en hem weer meoten stil zetten en weer moeten zien hoe hij mij vol onbegrip aankijkt... omdat hij het niet begrijpt(en terrecht)
mijn blessure heeft 3 maanden geduurt, en toen ik weer mocht rijden wist ik nog steeds neit of ik wel zo verder wilde...
ik heb serieus overwogen hem in training bij een ander te zetten... maar ik weet ook dat ik hem niet kan missen...
uiteindelijk op aanraden van een vriendin 4 dagen alleen maar naar buiten geweest...
en er achter gekomen dat dat dus niets voor mij en gil is
dus ben ik hem weer gaan trainen... en zijn we afgelopen weekend weer op concours geweest...
Kijk en geniet van mijn kleine beeldschone draak
tips en commentaar mag, maar vergeet we komen van ver, gil staat nu pas weer een maand in training(en ik zelf ook) mijn enkel is nog heel zwak(in het begin had ik totaal geen gevoel, dat begint weer langzaam te komen maar is nog neit wat het geweest is)
Eigen comentaar:
Dressuur:
*meer de achterhand er bij (hij is op concours altijd erg met zijn omgeving bezig dus ben al blij als hij ontspannen is)
*zelf meer op hem letten en niet op mijn omgeving
*recht op blijven zitten(heb de nijging hem overdreven veel te belonen waarbij ik naar voren buig om hem op de hals te kloppen
)*tenen naar binnen en hakken naar beneden
Springen:
*voor uit kijken,
*handen nog meer mee geven,
(let niet op mijn dikke hoofd
ik had de hele nacht niet geslapen en dan krijg ik altijd een dik hoofd van vermoeidheid )
wie wordt hier nou niet verliefd op
springen is toch echt wel ons ding
Euhm sorry?
noem je mij arrogant?
ik kan het toch niet helpen dat ik zo knap ben? (als ik tenminste niet zo arrogant kijk
)Relaisspringen:
achterlijk hard moeten rijden omdat mijn partner dus een balkje had
maar we waren uiteindelijk 3de
Dressuur:
en dan nog even wat mindere fotos:'
spanning
iets te veel op de voorhand, en het neusje is er iets te veel uit
geen idee wat ik heb gedaan
maar ik had in ieder geval lol...
maar ik zat ook weer te veel naar voren
na dat hij iets gezien heeft is het altijd weer een beetje lastig hem nagevelijk te krijgen
bedankt voor het kijken
edit: we starten L1 en hebben nu 3 wps
nogmaals edit: ik wil Wenk nog even bedanken voor haar tip
het rijden ging zondag stukken beter
)
Jullie passen erg goed bij elkaar 
