Ons verhaal begon in 2008. Ik was geopereerd en herstelde in een zorghotel. In het weiland naast mijn kamer liep een fjordenmerrie met een zeer schattig hengstveulen aan haar voet. Al snel werden we vriendjes en brachten we wat tijd samen door. 's ochtens stond hij vaak voor mijn raam te wachten tot de gordijnen open gingen, en als ik in mijn rolstoel of in een auto (zelfs ambulance) langs kwam rijden rende hij naar het hek. Hij was mijn steun, mijn vriendje en mijn maatje in deze moeilijke tijd.
Toen ik aan de betere hand was werd hij verkocht en mocht ik niet veel later naar huis. Af en toe hoorde ik nog iets van Eran. In 2011 hoorde ik dat hij te koop kwam te staan. Ik was zelf weer erg ziek geworden en had geen cent te makken. Ik deelde om onverklaarbare wijze mijn ervaringen van Eran en mij met goede vrienden. Op een dag kwam ze naar mij toe en vertelde ze mij dat ik Eran van hen zou krijgen. Ik wist niet wat ik hoorde! Wat bijzonder, wat gaaf en wat speciaal. Alles brak bij mij open. Ik zag het weer zitten. Niet lang daarna gingen we bij hem kijken. Toen ik de stal in kwam lopen hoorde ik een hinnik. Ik ging bij zijn box staan en hij legde zijn hoofd in mijn hals. We waren weer samen.
De dag van de koop:
Toen Eran bij ons stond werd al heel erg snel duidelijk dat er van alles mis was met Eran. De dierenarts die een check-up deed kwam erachter dat hij als gevolg van de castratie een ontstoken zaadleider had. Verder had hij zeer slechte hoeven en een slecht gebit en was zijn huid niet in orde. Hij werd uiteraard direct behandeld. De volgende dag vond ik zijn buik opgeblazen en vond ik Eran zeer kortademig. Het kon door de pijn van de ontsteking komen, maar ook door andere dingen. Ik besloot het even aan te kijken. Een paar dagen later werd Eran op de kliniek in Utrecht geopereerd an de ontstoken zaadleider. We leken er net op tijd bij te zijn. Na 12 dagen behandelen met penicilline bleef ik het gevoel houden dat hij niet in orde was en besloot ik weer met hem naar de kliniek te gaan om hem na te laten kijken. Al snel bleek uit rontgenfoto's dat hij een gevaarlijk ernstige longontsteking had en opgenomen moest worden. De dierenartsen en ik zagen de vechtlust in zijn ogen en we besloten ervoor te gaan. En niet voor niets zo bleek later. Hij herstelde voorspoedig en mocht na een week weer naar huis. Inmiddels stond hij op speciaal orthopedisch beslag omdat zijn hoeven in zeer slechte staat verkeerden.
Ik bleef een gevoel houden dat we het plaatje nog niet compleet hadden. Dat bleek ook al snel, want Eran kreeg nadat het al weken aan het 'rommelen' was, ernstige koliek. Midden in de nacht wandelde ik met hem naar de kliniek en werd hij bij iedere stap zieker. Op de kliniek bleek dat hij een zeer ernstige ontsteking aan zijn dikke darm had en het opnieuw de vraag was of hij het zou redden. Weer zag ik de vechtlust in zijn ogen en besloten we ervoor te gaan. Ook dit liep voorspoedig.
Een van de betere foto's van zijn laatste opname:
Deze tijden waren erg zwaar. Maar ook zo bijzonder. Hij had mij keihard nodig en dwong mij om er gewoon keihard voor te gaan. En dat deden we ook. Uren zat ik bij hem. Uren steunde ik hem en sleepte ik hem door de ziekteperiode heen. Op de kliniek liep hij als een hondje achter mij aan terwijl hij naast mijn rolstoel meeliep. We waren een stel, een maf, sterk en doorzettend stel.
Toen het beter met hem ging bleek al snel dat rijden geen optie was. Hij was te ziek en bleek bovendien angst voor het bit te hebben en al in paniek te zijn als ik met een opgevouwen deken aan kwam lopen. Er moest dus aan een hoop gewerkt worden. Rustig ging ik met hem aan het werk doormiddel van grondwerk en het maken van wandelingetjes. Na verloop van tijd lukte het mij om lange lijnen en dubbele longe met hem te oefenen zodat hij kon wennen aan het sturen en wat sterker en soepeler kon worden.
Afgelopen zomer was het moment daar. Ik mocht op zijn rug. Om te voorkomen dat hij mij niet vertrouwde vanwege zijn angt voor een zadel en een bit, besloot ik om op hem te gaan zitten zonder iets. Zodat hij kon ervaren dat ik hem geen pijn deed en dat hij mij kon vertrouwen.
Voorlopig besloot ik om bitloos te rijden en hem de eerste tijd met een dekje en singel te laten wennen aan singeldruk. Dat ging erg goed en al snel kon ik met een zadel en bosal of halster kleine buitenritjes maken in de omgeving.
Met Bosal en westernzadel
Met engels zadel en halster
Regelmatig kreeg Eran terugvallen en moest weer medicijnen hebben en het rustig aan doen. Ik had alle tijd van de wereld en gaf hem daarom steeds de gelegenheid om te herstellen. Steeds weer kwam hij een stukje sterker uit een ziekteperiode en groeide hij goed. Aan het einde van de zomer werd Eran uit het niets ineens zeer ernstig hoefbevangen. Mijn wereld stond stil. Ik was kapot van verdriet. Maar mijn kanjer knokte zich eruit.
Eran bevangen:
Hij knapte snel op en was al gauw weer zijn vrolijke zelfje:
Foto: Eveline Esser
De winter volgde en Eran groeide goed. We reden maar een beetje en deden vooral veel grondwerk en werk aan de hand. Hij krijgt nog regelmatig een terugval maar lang niet meer zo ernstig as voorheen en hij laat overduidelijk zien dat hij ervoor gaat en geniet van het leven. Inmiddels is al mijn geld op en kan ik mede ook door mijn handicap niet makkelijk aan een zadel komen. Mocht het lukken om aan een aangepast zadel te komen dan wil ik kijken hoe ver ik met Eran kom in de dressuur. Hij heeft de aanleg ervoor en heeft er lol in.
In het bijzonder wil ik kijken hoe ver ik in de paralympische dressuur kom. Als dat met Eran zou lukken zou dat echt fantastisch zijn. Binnenkort heb ik de classificatiekeuring bij het KNHS en wordt bepaald in welke handicapklasse ik kom.
Morgen komt Danny Kroetch een zadelpassing bij mij en Eran doen. Dan heb ik beter beeld bij de aanpassingen die nodig zijn, welk zadel geschikt is voor Eran en wat het gaat kosten.
Tot die tijd rijden we even zo:
Foto's Henk Ernst Blok
Sms sponsor 1752 naar 4422 (0,60 cent per sms). 1 sms staat voor 1 stem.