Geplaatst Ze is geboren op 11-4, hier is ze net een dag oud. Ik heb lang getwijfeld of het wel een goed idee was om Tulip aan te nemen omdat ik nog studeer. Maar zeg nou zelf, hier kun je toch geen nee tegen zeggen?
Na een weekje was het warm genoeg om ze even naar buiten te laten. Ondanks dat ik hier nog niet besloten had om Tulip aan te nemen ben ik wel gelijk begonnen met aanraken, kriebelen, borstelen, etc.
Begin mei, toen Tulip een paar weken oud was, ben ik voor twee maanden naar Nederland gegaan. Jammer om dit deel van de veulentijd te missen, maar ik was sinds de zomer van 2019 niet meer in Nederland geweest dus het werd weer eens tijd. Gelukkig stuurde de fokster/eigenaresse me af en toe foto's door.
Toen ik eind Juni weer terug kwam (incl. Covid, wat ik ondanks mijn masker wss in het vliegtuig opgelopen heb) was de liefde enerzijds. In de tijd dat ik weg was stonden de paarden op de zomerweide en is er nagenoeg niks met ze gedaan. Tulip vond het wel prima zo, en had vrij weinig interesse in me.
Ik heb van alles geprobeerd in juli en augustus. De moeder aandacht geven en Tulip negeren; proberen om te kopen met brokjes; de andere veulens aandacht geven en Tulip negeren, noem maar op. Uiteindelijk won de aanhouder en kwam er een omslag in haar gedrag. Ze kreeg door dat mensen lekker kriebels kunnen geven, en dat er zelfs een mens was die alleen voor haar gereserveerd leek te zijn.
Het nadeel van zo'n wit apploosa velletje en het ontbreken van pigment rond de ogen en onder de staart was dat Tulip enorm snel verband. Daarnaast vond ik haar ook uitgedroogd; haar vacht was dof en ze had van die typische rimpels in haar nekvel. Onderzoek gedaan, zinkzalf en electrolyten gekocht, flink smeren, en op de ergste dagen (35-40 graden) in de binnenstal houden. Niet ideaal, maar wel veiliger voor Tulip.
Ondertussen gingen we rustig door met de basics; wandelen op het vliegveld naast de ranch, wassen, trailer laden, leren 'vast staan', voetjes geven, etc. Ze maakt eigenlijk nergens een probleem van, maar ik introduceer alles ook heel erg rustig. Ik probeer te werken volgens het principe van Warwick Schiller: show them the answer before you ask the question. Dus niet gelijk de eerste keer de trailer op, maar eerst eens rustig kijken wat het is. Daarna wat hooi eten van de klep (en wennen aan de geluiden van mensen in de trailer), en pas de keer daarop de trailer in. Eigenlijk heel logisch en waarschijnlijk doen de meeste mensen dit, maar Tulip is het eerste jonge paard wat ik zo van dichtbij meemaak. Met mijn volwassen verzorgpaarden nam ik zo veel als vanzelfsprekend aan, maar nu kan dat uiteraard niet meer.
In begin november was het gedaan met de pret en kregen we de eerste sneeuw. Inmiddels staan de paarden 'snachts binnen en heeft Tulip haar eigen stal. Het oefenen loont en ik kan haar rustig vastzetten (met een hooinet) terwijl ik naar stal uitmest. Inmiddels was het me wel duidelijk dat er maar een ding is wat Tulip niet leuk vindt: geen aandacht krijgen. Een complete omslag ten opzichte van de zomer.
Vorige week was het hier erg koud; -25 graden in de nacht. Wekenlang lag er an sneeuw en was de temperatuur niet boven het vriespunt uitgestegen, maar dit was toch even spannend. Gelukkig zijn we er goed doorheen gekomen.
En zo ziet het varken er nu oud, acht maanden oud, vies (ze heeft heeft haar deken gesloopt en moet even wachten tot de volgende binnen is), en overbouwd. Tulips' ouders zijn niet groot, en vorige week meette ze 120 cm. Ik verwacht niet dat ze een groot paard wordt, maar ze groeit gestaag en langzame groei is beter dan snelle groei. Voor 2023 staan er al enkele wedstrijden (aan de hand) op de planning, en ik kan alleen maar hopen dat we een gezond jaar tegemoed gaan!
Lekker van genieten, voor je het weet is ze volwassen. 