Geplaatst Bereid je voor het is een lang verhaal, respect voor de mensen die het uitlezen.
Begin 2019 zocht ik een nieuw paard. Een met een wat rustiger karakter dan mijn vorige, maar wel een beetje pit.
Bij het zien van Limara was ik gelijk verliefd. Heb er dan ook geen nachtje over geslapen maar gelijk gekocht.
In april rustig begonnen met grondwerk en wennen. Limara heeft echt een top karakter, maar is zeker geen dooie.
Zadelmak maken ging erg soepel, goede voorbereiding is immers het halve werk
Tot die dag in december, 8 december. ik ging nog even gauw rijden zei mn man en kind gedag en reed naar stal.
Het was een winderige dag en er werd al vuurwerk afgestoken. Ook reed er een andere die dingen deed wat limaar nerveus maakte en ze wilde hier niet mee stoppen.
Hier had ik dus gewoon af moeten stappen. Maar aangezien ze nog nooit was 'af' gegaan reed ik door. Lang verhaal kort er gebeurde nog een paar dingen en limaar sprong weg en gaf een bok die ik helaas niet uitzat.
Alleen voelde ik m'n linkerbeugel meegaan terwijl ik er rechts afging en ik wist gelijk foute boel. Ik bleef hangen en limaar was volledig in paniek en probeerde het gewicht van haar af te trappen. Het moment dat je hoeven op je gezicht voelt mensen hoort gillen jezelf als een lappenpop voelt meesleuren, dat moment, dat gevoel heeft me lang wakker gehouden...
Ik werd wakker in de bak, blijkbaar was ik 3 rondjes meegesleurd voor ik los was en al m'n bovenkleding was uit, mn cap was weg, ik wilde opstaan. Maar dat mocht niet en de helikopter was zelfs onderweg.
Gelukkig kon ik uiteindelijk met de ambu mee.
Dit was mm cap, de schaal was eraf en hij was in stukken getrapt.
Mn bodyprotector was ook kapot, zonder die middelen had ik het niet overleefd.
Ik had uiteindelijk een gebroken oogkas, gebroken neus, gebroken ribben, mn linkerarm deed het niet zo goed meer en het gevoel alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden. Ik vind het altijd nog een wonder dat mn been niet was gebroken.
27 december was ik weer op stal
Ik kon nog niet veel, want ik mocht geen druk op m'n oogkas hebben, dan kon je oog verzakken en dat wil je natuurlijk niet. Daarnaast deed druk daarop gewoon zeer, en was ik snel moe. Dus veel grondwerk gedaan en onze band aangesterkt. Limaar had er ook angst aan overgehouden. Dit heeft veel tijd en training en geduld gekost.
In februari ging het beter en ben ik er weer opgestapt. Ik was doodsbang, ik heb er alleen op gezeten, stilstaand. Ik had totale paniek en dacht dat ik nooit meer zou rijden.
Ik had nog nooit een paniekaanval gehad en wist helaas nu hoe het voelde. Ik ben me daarin gaan verdiepen en besloot om bij mijzelf emdr toe te passen in zulke situaties. Na 3 sessies durfde ik de grote bak weer in en op goede momenten ging het zo
Voor de rest reed ik de zomer buiten en was ik vooral met ontspanning bezig. Ik had minder angst in de zomer.
In oktober 2020 reed ik m'n eerste clinic op vreemd terrein
Ik had nog steeds soms paniekaanvallen, (slecht en koud weer was een trigger voor mij) en limaar was ook haar vertrouwen kwijt. Vooral mensen die langsliepen, de bak inliepen, vond ze doodeng. Ook als er paarden langs liepen met ijzers was het een trigger voor der. Ze knalde er dan vandoor. Dit hielp niet voor mijn vertrouwen en heb regelmatig gedacht ik verkoop der en kap er mee.
Maar ik zette door en als het heel hard waaide reed ik gewoon niet. Dan kwam bij mij de paniek sneller.
Ik bleef oefenen en vroeg mensen langs te lopen en de bak in. Als ik longeerde vroeg ik als er een paard voorbij liep of ze even langs wilde draven, langzaamaan werd limaar er oke mee. Het vertrouwen groeide weer.
Gelukkig ging de winter voorbij en besloot ik toen het weer op locatie kon mee te rijden met een meetmoment.
En nog een andere daarna
Omdat het lekker ging besloten de regio te starten
En we waren door naar de hippiade
Donderdag was het zover, ze deed het zo goed, overal liep ze langs en ze bleef bij mij en gaf me een heel fijn gevoel. Er waren daar echt genoeg triggers om af te gaan. Maar ons vertrouwen in elkaar is weer terug en ik had het gevoel dat we de hele wereld aankonden.
Helaas was ik niet gefocust in de proef ( zat zo te genieten van haar) en maakte een paar stomme grote fouten, das niet handig op een kampioenschap
Maar de volgende foto's zeggen denk ik genoeg. Hier kan geen prijs tegenop.
De paniek is weg, het vertrouwen is terug, tuurlijk vind ik het soms nog spannend maar dat had ik voor mn ongeluk ook. Dit is behapbaar en we genieten nu weer
Zelf heb ik er afgezien van wat zenuwpijn in mn rechterwang er niks blijvends aan over gehouden, daar ben ik erg dankbaar voor want het had heel anders kunnen aflopen
Mocht iemand dit lezen die ook angst heeft, ik hoop dat je bij het lezen van dit topic vertrouwen krijgt dat het echt te overwinnen is
