Geplaatst Valiant
30 december 2009 werd ik na dik een half jaar van ongeluk, van botbreuk naar operatie naar gips en fysiotherapie, genezen verklaard. Met een frisse blik en óntzettend veel positieve energie stapte we 2010 in, niet wetende wat dit jaar allemaal zou brengen..
Ik was als een kind zo blij dat ik eindelijk weer zélf met mijn maatje Valiant aan de slag kon gaan. Weer zelf rijden, genieten van mijn nieuwe WOW zadel waar ik pas enkele keren op had kunnen zitten, genieten van het weer bezig zijn met de paarden vanaf een paardenrug ipv toekijken vanaf een krukje in de bak.
Het ging helaas niet zoals ik wilde... Val was bij iedereen redelijk braaf, behalve bij mij.. Hij rende, maakte gekke sprongen, was niet te rijden.. Ik werd onzeker en bang, zocht hulp, reed zo'n 2/3 privelessen per week. Ik dacht dat het aan mij lag, ik raakte mijn plezier kwijt. Wellicht door de lange tijd dat ik hem niet heb kunnen rijden dat hetgeen we hadden er niet meer was??
Ik heb toen na lang wikken en wegen besloot ik om op zoek te gaan naar een nieuw baasje.. na een aantal mensen die waren komen kijken vond ik dat baasje, maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn..
Bij de keuring bleek dat Val zo'n groot medisch probleem had, dat het waarschijnlijk einde verhaal voor hem was. Twee dagen later stond hij in Utrecht, waar hij twee weken heeft gestaan. Er zijn talloze onderzoeken gedaan en Val werd steeds slechter. Hier bleek ook, dat het feit dat het rijden zo slecht ging niet lag aan mijn onzekerheid, maar aan het feit dat Val pijn heeft gehad.. hád ik maar beter naar mijn eigen gevoel geluisterd, maar dat is achteraf praten..
Nadat de artsten lieten weten dat Valiant niet eens meer geschikt zou zijn om te genieten in de wei, nam ik de moeilijkste beslissing van mijn leven.. ik heb hem laten gaan..
De laatste dag op Utrecht, waar hij nog even het land op mocht.
Hij is heel vredig, maar zo snel gegaan.. Ik mis hem verschrikkelijk, maar kan nu eindelijk zeggen dat dit voor hem de beste keuze was. Ik heb me zo lang schuldig gevoelt en nog, dat gevoel gaat nooit weg.. Nooit zal ik kunnen accepteren dat het zo heeft moeten gaan, maar langzaam aan krijgt het wel een voorzichtig plekje..
Voor Val heb ik een kistje. Hierin zitten zijn staart en de spullen die bij hem hoorde. Veilig opgeborgen..
Nu je uit m'n leven bent
Weg uit mijn bestaan
Niemand ooit de reden kent
Waarom jij moest gaan
Zou het lot je leven leiden
Dan zijn je wegen al bepaald..
Ik lees je naam in de sterren.
Overal waar ik ga, ben of sta
Fluisterend hoor ik van verre
Jouw geluid, je leeft nog elke dag...
Valiant.. 16-4-2002 ~ 20-4-2010
Nadat Val overleden was, viel ik in een gat.. Ik miste de paarden, ik miste het om op stal te zijn, ik miste mijn paardenvriendinnen om me heen, ik miste mijn ontspannig na een lange dag werk..
En zo kwam, behoorlijk onverwachts, Roos op mijn pad..
Roos, een nieuwe vriendschap. Mijn enige doel met Roos was genieten. Genieten van het paardrijden, met haar bezig zijn, op stal zijn en met de mensen om me heen waar ik zoveel om geef en die zo belangrijk voor me zijn.
Roos is een geweldige merrie. Súperlicht aan de hulpen, dat was behoorlijk wennen
Een machtige merrie, die weet wat ze wil en pas voor je openstaat, als JIJ open staat voor haar, haar accepteerd zoals ze is en met haar samenwerkt. We hebben wat ups en downs gehad, dat ik haar niet begreep en zij mij duidelijk wilde maken dat ik iets verkeerds deed
Voorzichtig aan groeide onze band en kon ik steeds meer met haar. Het rijden ging best heel fijn en we hadden fijne en goede begeleiding.
Tot we op een gegeven moment zó fijn rond konden sturen.. ik voelde me de koning te rijk, zo'n gruwelijk fijn paard. Ik wist het zeker, ze zou blijven tot ze oud en grijs om zou vallen in de wei. Mijn heerlijke merrie..
Maar helaas.. wederom heeft het niet zo mogen zijn. Door persoonlijke omstandigheden en verandering in mijn leven was het voor mij niet meer haalbaar om zorg te dragen voor het onderhoudt van Roos. Na vele opties te hebben gekeken, nagedacht, gepraat, besloot ik dat het voor Roos eerlijker zou zijn als ik een ander baasje voor haar zou zoeken. Dat ze weg moest had ik niet in de hand, maar wat ik wel in de hand had was het zoeken naar een baasje die bij Roos paste. Ik heb haar te koop gezet en kreeg behoorlijk reacties. Uiteindelijk ben ik wat mensen uit gaan nodigen, wat helaas niet tot een match heeft gezorgt.
Afgelopen maandag, 6 dec, kwam VanHuisUit@bokt bij Roos kijken. Na wat teleurstellingen had ik daar eigenlijk weinig trek in, maar ik ben blij dat ze toch is gekomen. Het bleek de match waar ik naar op zoek was... Aanstaande donderdag brengen we haar naar VanHuisUit toe, waarvan ik zeker weet dat ze het heel goed krijgt.
Het is moeilijk om afscheid te nemen.. het gedwongen afscheid van Val en het bewuste, maar pijnlijke afscheid van Roos. Ik heb besloten dat ik er klaar mee ben, voor mij houdt het hier op. Ik ga nu eerst genieten en bezig zijn met andere dingen, dingen die zijn blijven liggen. We zien wel wat de toekomst brengt.
VanHuisUit, ik hoop dat je nog heel lang van Roos kan en mag genieten in goede gezondheid voor beide. Ik ben blij dat ze naar jou toegaat en vind het fijn dat ik haar nog eens een keer kan komen opzoeken. Het is leuk om te horen hoeveel plannen je met haar hebt en ondanks dat het gruwelijk moeilijk is dat ze weggaat, het is goed zo.
Ik zal Val en Roos nooit, maar dan ook nooit vergeten...
)
