Geplaatst Even voorafgaand aan de foto's:
Ik heb vorige week donderdag (8-11) na de les op mijn bontje besloten dat mijn ow zo lieve grote ruin (ruim 1.70m) Lorenz naar een nieuw huis moest.
Ik heb n maand of 5 geleden mijn onderrug zwaargekneusd en heb daar nog steeds erg veel last van, moet werken van 11 tot 20u en dus geen tijd om elke dag 2 paarden te rijden.
Ze stonden ook nog eens op 2 verschillende stallen en dat werkt dan ook niet mee......
Goed, advertentie gezet op het internet en zaterdag n reactie gekregen van n manege in eindhoven die hem wel wilde hebben.
Die zijn afgelopen dinsdag komen kijken en nadat ik er eerst op had gereden stapte de man op en warempel..... Lorenz liep ineens weer zoals hij n maand of 5 geleden bij mij liep, zn oortjes naar voren, koppie erop en achterhand eronder, of hij wilde zeggen: Zo hier ben ik!!!!
Hij heeft gewoon die aandacht en beweging nodig en die kan ik hem niet meer geven (ook al doet me dat erg veel pijn).
Toen hij klaar was werd het best spannend, wilde ze hem hebben of niet... maar ze wilde hem hebben en ik was daar zowel blij als verdrietig om.
Al is het toch moeilijk om je maatje te moeten laten gaan, heb hem ruim 4 jaar gehad en lief en leed (erg veel leed) met hem gedeeld.
Gister (14-11) zijn ze hem op komen halen en ik heb samen met jana_en_ik (mijn beste vriendin) nog even n mooie fotoshoot van hem gemaakt voor ze hem kwamen halen.
Mijn god, wat doet het zeer zeg, om je maatje te moeten laten gaan ondanks dat je weet dat het beter is voor hem.
Hij moest de vrachtwagen op maar wilde niet, dus toen vroeg de manege eigenaresse (waar hij dus op stal stond) of ik hem er niet op wilde zetten... no way dat ik dat ging doen, hij voelde mijn spanning al en dus zou hij er nooit opgaan als ik dat moest gaan proberen.
Na opnieuw op de vrachtwagen aan gelopen te zijn ging hij er zonder mokken en tegenspurteren op en was ik toch wel opgelucht.
Ik ben eerder weg gegaan als hun omdat ik het allemaal niet meer aan kon zien... en toen we langs de vrachtwagen liepen hinnikte hij nog even en brak hij letterlijk mijn hart!
Ik ben veel gewend en niet snel ergens van onder de indruk maar toen hij hinnikte en wij (was dus met jana_en_ik meegereden in haar auto, gelukkig want van auto rijden kwam niets meer met mij) wegreden op naar de manege waar mijn bontje staat kwamen de tranen.
Ik op de manege vlug naar mn bontje gerent en heb daar 10 min in haar manen uit staan huilen. en daarna nog bij mn vriendin.
Damn wat doet dat zeer zeg, heb gister de hele dag verdoofd rond gelopen en ben nu ook nog niet mezelf maar het word al beter en hij heeft nu n nieuw leven voor de boeg waar hij heeel veel aandacht en beweging gaat krijgen en dat is wat hij nodig heeft....
Ik weet dat ik de beste beslissing voor hem heb genomen maar mn gevoel wil niet meewerken en dat heeft tijd nodig denk ik....
Nou genoeg gel*ld hier de foto's die door mij en jana_en_ik zijn gemaakt!
Hedy thanks voor de steun gister en de foto's zijn supermooi geworden vindt ik.
1. Zijn lieve hoofdje
2. standfoto links
3. mn maatje en ik voor de laatste keer als 1 geheel...
4. dikke knuffel
5. tsja....
6. Hedy en Renz op weg naar het gras....
7. standfoto rechts
8. zijn mooie hengstenvlecht...
9. een van onze laatste onderonsjes...
10.
11. verdriet.....
12. ondanks dat hij erg bewogen is vindt ik hem wel mooi....
13. De laatste dikke knuffel...
14. zijn ow zo bekende blik, ik zie en weet het wel baasje...
15. en als laatste.... zijn oogje....
Wil er 1 afdrukken en inlijsten en zit te denken aan nr 3 of 4. Wat denken jullie?
