Ik wil toch even laten weten dat we de knoop hebben doorgehakt.
Eind september zal mijn lieve draver teruggaan naar het asiel, zodat hij een nieuwe thuis kan krijgen. En onze kleine sh*tlander mag dan verhuizen naar mijn schoonmoeder, zodat ons dochtertje er altzer nog op kan rijden als ze zou willen.
Het doet zo enorm hartzeer om deze keuze te maken, maar in mijn hoofd brengt het nu al heel erg veel rust. Hierdoor weet ik ook heel zeker dat ik de juiste keuze maak. Niet enkel voor mezelf, maar ook voor de paardjes.
Ik ga zelf niet helemaal uit de paardenwereld. Mijn vriendin heeft 2 paarden waarvan ze nu 1 zadelmak aan het maken is, dus op termijn kan ik wel met haar weer af en toe een buitenritje gaan maken. Maar zonder alle extra verplichtingen en zorgen die erbij komen. Alsook heb ik nog veel vrienden in de paardenwereld, dus ik zal altijd paardjes blijven hebben om mee te knuffelen en tutten.
Op 7 september heb ik samen met mijn beste vriendin (van de 2 paarden hierboven genoemd) nog een laatste buitenrit op verplaatsing instaan. We gaan dan lekker nog even het bos en de duinen in. Een stapritje maken van ongeveer 20km. Al zijn we een hele dag onderweg, maar rustig, nog een laatste keer samen genieten. Zodat we ons verhaal samen ook positief kunnen afsluiten!
Ik zal van begin tot einde van de rit waarschijnlijk met tranen gaan zitten en huilen, maar dat mag! Ik doe dit omdat ik weet dat mijn paard zoveel meer tijd en aandacht verdiend dan ik hem kan geven. En ik gun hem dat ook echt!
Hierbij nog een paar foto's van onze prachtige momenten samen!
maar ik begrijp het wel. Soms kun je jezelf niet meer in tienen splitsen en moeten er keuzes gemaakt worden. Toen mijn oude tinker overleed heb ik mijn jonkie een eind weg gebracht waar hij nog even jong kon zijn en ik kon kijken of ik kon wennen aan een leven zonder paarden. Hoewel veel verdriet gaf het ook meer rust, tijd, ontspanning en veel minder zorgen. En op termijn ook meer geld toen hij eenmaal verkocht was,
