Dat is finaal mislukt.
We waren nog maar net van stal, toen hij een beetje krap de hoek om ging en het zadel tegen de muurrand schraapte. Nu heeft hij slechte ervaringen met dat zadel, die allemaal te maken hebben met onnodig heftige reacties op schrikken en nu is er één bij.
Hij schoot naar voren, waarbij ik hard ten val kwam op mijn zij, meest op mijn dij, en hij ging ervandoor.
Ik dacht nog dat hij niet veel ruimte had en dus wel zou stoppen, maar nee, hij ging recht op het toegangshek af, waar hij omhoog ging om te springen, maar het niet haalde (hij heeft hetzelfde eerder in zijn leven gedaan met het hek voor de stal, toen sloeg hij over de kop). Gelukkig stootte hij het hek met de borst wagenwijd open, maar dat betekende wel dat hij nu op de weg was en het zag er niet naar uit dat hij snel zou stoppen.
Er klonk kataklopkataklop, maar dan in een sneltreinvaart. Ik stond even in dubio of ik niet eerst mijn telefoon van binnen moest halen, maar besloot achter Gandhi aan te wandelen. Hij zou op een gegeven moment wel moe worden en stoppen of terugwandelen.
Ik moest wat zand uit mijn ogen en oor vegen met de rand van mijn T shirt, maar verder ging het wel. De adrenaline zorgde dat ik geen pijn had.
Ik vond al snel het halstertouw op de weg, de ring van het halster zat er nog aan, finaal van het halster geknapt. Nu had hij gelukkig wel een trainingshalster waarbij dat kan gebeuren zonder dat het halster dan uitelkaar ligt en dat was een gelukje, want hem pakken met een halster dat op half elf hangt of helemaal verloren is, valt natuurlijk niet mee. Ik zat al te bedenken he ik het halstertouw om zijn hoofd kon knopen als het halster wel weg ofhelemaal kapot was.
Het weggetje maakt een bocht van 90 graden en ik konschuin over het land turende in de verte bij de volgende bocht het geschrokken paardje onderscheiden door zijn lichte valkkleur. Ik sprak hem aan. "Braaaaaf". Hij spitste de oren en ontdekte me. Hij keerde zich om, maar bleef wachten.
Het mooie wil dat die volgende bocht heel scherp(kleiner dan 90 graden) is en omdat er regelmatig auto´s uit de bocht vlogen is er een hoge berg zand voor de omheining gemaakt en die had er nu voor gezorgd dat Gandhi het idee had dat hij niet verder kon. En hij was dus daar gestopt en gekeerd.
Ik liep al kalmerend toesprekend met een opgewekte stem op hem af, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat hij bijna een kilometer over de weg had gegaloppeerd, en gelukkig waren niet alle wortelstukjes uit mijn zak gevallen bij mijn val, dus toen hij op het laatste stuk naar mij toekwam, kon ik hem een stukje wortel aanbieden. Ik heb het touw vastgemaakt en Gandhi mee terug naar huis genomen. Dat is allemaal zonder problemen gegaan.
Maar dat was dus even weer spannend en de laatste keer dat ik hem probeer aan het zadel te wennen, want er hoeft maar iets te gebeuren en hij gaat er weer als een gek vandoor. En nu was het toevallig etenstijd en was er geen enkel verkeer op de weg, maar dat had ook heel anders kunnen zijn.
Enfin, hij heeft alleen een sneetje op zijn wang van het halster opgelopen, maar verder is hij er ongedeerd vanaf gekomen.
En ik heb dus een beurse dij en maar een paracetamol genomen. Ik hoop dat ik morgen niet al te stijf ben.
