Zizi-Top is 20 jaar geworden. 
Onze tijd samen begon zoals het moest zijn
We reden rond en deden ons best.
Als afwisseling hielden we ons bezig met longeren, grondwerk, lange lijnen, trainen in liberty en leerde ik haar allerhande bullshit aan met clikertraining
Ondertussen genoot ik van haar prachtige verschijning
We zijn verhuisd naar een heerlijk particulier plekje en ons lot uit de loterij: Umberto kwam bij ons wonen
So far so good. Klinkt als een fantatisch leven. Toch was ze bij tijd en wijle ziek. Heel erg ziek. De tranen schieten me nog in de ogen als ik deze foto's terug zie. En niemand wist wat haar mankeerde. Stad en land afgeklapperd en dierenarts na dierenarts erbij gehad. Inmiddels was Zizi het helemaal zat en wilde geen vreemde mensen meer aan haar lijf. Helemaal klaar was ze ermee.
Uiteindelijk is het mij gelukt om uit te vinden wat ze mankeerde. PSSM-2. Ik heb me ingelezen, allerlei voornamelijk natuurgeneeskundige opleidingen gevolgd en heel goed naar haar gekeken. Ik heb geprobeerd de controle los te laten en te vertrouwen op wat zij naar mij communiceert. De weg was lang en donker. En eenzaam. vooral eenzaam. Niemand begreep waar we doorheen gingen want PSSM-2 "bestond nog helemaal niet". We konden nergens hulp of antwoorden krijgen.
Ik weet nog als de dag van gisteren hoe hulpeloos ik mij voelde. Ik wilde haar zo graag helpen. Ik was bereid bergen te verzetten voor haar. Maar niemand kon mij vertellen waar ik de benodigde berg kon vinden. Ik stond er helemaal alleen voor.
Inmiddels woont ze 9 jaar bij mij, en blaast ze 20 kaarsjes uit. En werkelijk, ze doet het beter dan ooit! Ze gaat tekeer als een veulen terwijl ze dit nooit heeft gedaan/gekund. Technisch gezien kon ze het wel, maar het kostte haar zoveel inspanning dat ze ervoor koos dat ze het de moeite niet waard vond. Inmiddels ben ik heel erg dankbaar dat er op dat moment niemand op zit
Ik ben zo dankbaar dat ik dit topic nog mag maken! Ze gaat zelfs zo goed dat ik momenteel de instructeursopleiding volg aan de Human & Horse academy en dat zij het paard mag zijn waar ik uiteindelijk mijn examens mee mag doen
Daar zijn we nu volop voor aan het trainen zelfs. Inmiddels rijd ik haar al een jaar of 3 niet meer omdat ik mezelf te zwaar vind. Ze is geen paard om stil te zetten dus ik ben blij dat we weer een doel hebben om naar toe te werken.
Ik ben zo trots op haar dat ze het zo goed doet
Dit gevoel is echt met geen woord te beschrijven. Dankbaar voor alle lessen die ik van haar heb mogen leren en die hopenlijk nog mogen komen. Elke dag een heel klein stapje beter kan je oneindig veel brengen!Ik loop er al een jaar mee rond dat ik deze kennis met mensen moet delen maar ik vind dat lastig. Er zijn zo veel paarden met PSSM-e en ik gun deze paarden en hun baasjes net zo veel geluk als dat ik mag hebben met haar. Om haar management te optimaliseren gebruik ik ook "alternatieve meet- en behandelmethoden". Iets wat voor mij inmiddels voelt als een tweede natuur maar wat waarschijnlijk veel commentaar en veroordeling gaat opleveren. Zichtbaar zijn en gaan staan voor wie ik ben en wat ik kan vind ik doodeng. Maar Zizi is door de hel gegaan en daar beter uitgekomen. Nu is het mijn beurt! Dit topic is daar het begin van. Gelukkig is mijn lieve vriendin altijd in de buurt voor wat emotionele ondersteuning.
Super fijn om te weten dat mensen echt willen horen wat ik probeer te vertellen. En ja de symptomen zijn heel vreemd... waarschijnlijk als je straks mijn opsomming ziet kom je ook nog weer dingen tegen dat je denkt whut... oh ja! inderdaad!
Nu hoor je te zeggen "ik had het voor geen goud willen missen!"nah 
Welke variant(en) heeft ze? 
