Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-04-24 17:09

Mezelf (en paard) zo tekort gedaan door bang te zijn...

Geplaatst door de TopicStarter : 03-04-24 17:09

Beste mensen, ik ben twaalf jaar geleden begonnen met rijden (en met Bokken, maar dat terzijde). Ik was natuurlijk al achtentwintig en ik ben tussendoor weleens een jaartje gestopt, maar toch: ik zou al veel verder moeten zijn. Ik rij één keer per week op een manege (eigen paard zit er niet in, wil ik ook niet) en daar zeggen ze dat ik het heel aardig kan.

Maar waarom kom ik dan niet vooruit? Waarom rij ik jaar in, jaar uit op hetzelfde (heel bescheiden) niveau?

Onlangs ben ik voor het eerst proefjes gaan rijden. Echt die proefjes die jullie als penny al gehad hebben. Eerst F3, vandaag twee keer achter elkaar F5. Nou is het ding met proefjes dat de losse onderdelen niet moeilijk zijn. Maar alles achter elkaar, terwijl je normaal in de les rustig een paar rondjes de bak doordraaft voordat je een nieuwe opdracht krijgt - dat is wat anders.

In het begin bakte ik er niets van, daarna ging het beter. Toen deden we de proef opnieuw om ook die eerste onderdelen wat aan te scherpen. Maar helaas: toen ging het verderop weer minder. Ik werd zo vreselijk bang en ik schoot weer in de vicieuze cirkel van harder trekken, verkrampen en zo meer stress op je paard overbrengen. En als je na een volte in galop niet even terug mag naar de stap - tja, dan raak je die stress niet kwijt. Dan moet je goed gaan zitten en de teugeldruk verminderen - maar dat lukt niet echt. Als je de tweede helft van de eerste poging en de eerste helft van de tweede poging aan elkaar lijmt, heb je een goede proef.

Toen ging me een lichtje op. Ik had zoveel verder kunnen zijn als ik niet zo bang was. Al die jaren heb ik mezelf tekort gedaan door van alles niet te durven. Moeilijke figuren gingen nog wel, maar galop vond ik verschrikkelijk. Altijd als ik een stukje had gedaan moest ik heel nodig op adem komen - en dan vond ik het wel goed zo. Pas nu ik die proefjes doe, besef ik hoe erg ik ben blijven stilstaan. Nu moet ik ineens meer durven, want mijn instructrice zegt heus wel "we maken die proef gewoon af" als ik smeek om ermee op te houden.

Nou ja, heel verhaal, ik weet niet precies wat ik ermee wil zeggen. Vooral gewoon verslag van de dag doen, daar is dit forumdeel voor nietwaar? En natuurlijk ook: vragen of mensen die dit herkennen. Die op zich ook best kunnen paardrijden, maar gewoon heel weinig verder komen door niets te durven.

**Geplaatst**: 03-04-24 17:16

Geplaatst: 03-04-24 17:16

Ik begrijp je verhaal wel.
Ik heb als kind en later als jong volwassende verschillende paarden en pony's gehad waar ik mee in sport reed.
Soms was het leuk maar heel vaak ook best frustrerend.
Ik ben ondanks de vele jaren ook nooit heel hoog gekomen in de sport, tijdens de proeven, parcoursen had ik toch teveel spanning of zo en lukte weinig meer van wat ik normaal wel kon.

De mooiste paarden tijd heb ik gehad met mijn laatste paard, een merrie die ik 10 jaar heb gehad.
Geen druk om iets te moeten presteren of wat dan ook.
Maar enkel elke week of om de week een lesje om de basis goed te houden.
En verder heerlijk ontspannen bezig zijn en genieten van het paard en er echt een band mee hebben.
En van de buitenritjes, geen doel om wat te bereiken, maar vooral heel gelukkig zijn om het te kunnen doen.
Als mijn paard buiten stond en ik kwam met de auto aan rijden, kwam ze al hinnikend bij het draad staan. Daar kon geen 1e prijs of een hoge score tegenop.

**Geplaatst**: 03-04-24 17:21

Geplaatst: 03-04-24 17:21

Ja ik herken het (van anderen) en nee, ik kén het niet. Althans niet met rijden. Ik zweet tegenwoordig wel peentjes als ik een jong paard in de trailer moet vervoeren.
Daar weet ik wel van hoe het komt trouwens - jong paard van een ander (nóóit doen, mensen helpen :))

) dat door het voordeurtje kwam zeilen. En heel langzaam begint dat wel te slijten, die trailerangst. Gewoon, omdat het met mijn eigen paarden iedere keer goed gaat.

Maar ik heb een vraag (en misschien een oplossing): waar zit de 'must' om verder te komen? Als jij lol hebt met 1x in de week een uur op basaal niveau in de manege te rijden, wie bepaalt dan dat je 'verder' moet zijn dan je nu bent? Je omgeving? Die kunnen toch de pot op? Het gaat toch om jóuw plezier? Al is jouw ultieme paardenbeleving om een uur te stappen.

Dus misschien, als je voor jezelf kunt besluiten dat het helemaal geen vereist is om 'verder' te komen, groei je - juist doordat je door jezelf opgelegde druk weg is - misschien verder door dan je denkt nu te kunnen.

**Geplaatst**: 03-04-24 17:21

Geplaatst: 03-04-24 17:21

Reële angst is prima, die moet je niet negeren. Maar jouw angst klinkt niet heel reëel en die voorkomt dat je vooruitgaat. Waar ben je precies bang voor?

Mijn instructeur zei vroeger altijd "het paard galoppeert, en jij mag mee". Bekijk het zo eens? Je laat het paard galopperen en jij probeert je mee te laten nemen, zo ontspannen mogelijk. Als het dan mee valt, kun je het steeds iets verder uitbouwen en hang je ook niet in de mond van het paard

**Geplaatst**: 03-04-24 17:25

Geplaatst: 03-04-24 17:25

Maar, bang zijn is geen keuze. Het is belangrijk om een oplossing te zoeken zodat je het zelfvertrouwen vindt

Heeel in het begin vond ik de galop ook eng en ik heb een tijdlang echt geweigerd dingen te doen tijdens de les. Naarmate ik beter kon zitten en beter kon inschatten hoe iets zou gaan durfde ik steeds meer. Ik weet natuurlijk niet of dit hetzelfde werkt voor jou als voor mij, ik reed wel meer en was toen een jaar of 8

**Geplaatst**: 03-04-24 17:29

Geplaatst: 03-04-24 17:29

Maar wat is "verder" bij paardrijden? Ik vind proefjes rijden niets aan en mijn toenmalige pony ook niet trouwens. We hebben dat dus niet lang gedaan. Nu 40 jaar later en nooit meer les gehad genieten mijn pony en ik vooral van buitenritten. Alleen wanneer we zin hebben en het niet hard regent of te heet is uiteraard. Paardrijden is geen wedstrijd of een prestatie die je moet leveren. Nee, het is een voorrecht dat te kunnen en mogen doen!

**Geplaatst**: 03-04-24 17:30

Geplaatst: 03-04-24 17:30

Ten eerste TS; wees niet zo streng voor jezelf! Jouw pad binnen paardrijden is niet te vergelijken met iemand anders. Het is JOUW pad. Als jij langer nodig hebt voor bepaalde dingen, is dat helemaal prima!

Ik rijd zelf al sinds ik 6 ben, zit al op het paard vanaf geboorte (paardengen van ma meegekregen). Ik rijd nu “pas” L1. Ik heb nu een paard wat alles kan en mij vanalles leert. Dat heb ik hiervoor nooit gehad, heb ook een enorme angst gehad en daardoor zelfs even niet gereden. Eindpunt ben ik nu met dit paard door de angst heen en heb minder angst op andere paarden. Ik heb zo enorm veel geleerd van mijn echt angstige periode, dat ik nu dankbaar ben dat ik niet veel eerder veel hoger heb gereden maar echt nu pas door ga.

**Geplaatst**: 03-04-24 17:37

Re: Mezelf (en paard) zo tekort gedaan door bang te zijn...

Geplaatst: 03-04-24 17:37

Vind je het nog wel leuk in de manegeles?Zo ja dan zou ik gewoon blijven lessen en genieten van dat uur dat je met je paard bezig bent.Dus niks moeten aan wedstrijden enz.

**Geplaatst**: 03-04-24 17:43

Geplaatst: 03-04-24 17:43

musiqolog schreef:
Beste mensen, ik ben twaalf jaar geleden begonnen met rijden (en met Bokken, maar dat terzijde). Ik was natuurlijk al achtentwintig en ik ben tussendoor weleens een jaartje gestopt, maar toch: ik zou al veel verder moeten zijn. Ik rij één keer per week op een manege (eigen paard zit er niet in, wil ik ook niet) en daar zeggen ze dat ik het heel aardig kan.

Maar waarom kom ik dan niet vooruit? Waarom rij ik jaar in, jaar uit op hetzelfde (heel bescheiden) niveau?

Onlangs ben ik voor het eerst proefjes gaan rijden. Echt die proefjes die jullie als penny al gehad hebben. Eerst F3, vandaag twee keer achter elkaar F5. Nou is het ding met proefjes dat de losse onderdelen niet moeilijk zijn. Maar alles achter elkaar, terwijl je normaal in de les rustig een paar rondjes de bak doordraaft voordat je een nieuwe opdracht krijgt - dat is wat anders.

In het begin bakte ik er niets van, daarna ging het beter. Toen deden we de proef opnieuw om ook die eerste onderdelen wat aan te scherpen. Maar helaas: toen ging het verderop weer minder. Ik werd zo vreselijk bang en ik schoot weer in de vicieuze cirkel van harder trekken, verkrampen en zo meer stress op je paard overbrengen. En als je na een volte in galop niet even terug mag naar de stap - tja, dan raak je die stress niet kwijt. Dan moet je goed gaan zitten en de teugeldruk verminderen - maar dat lukt niet echt. Als je de tweede helft van de eerste poging en de eerste helft van de tweede poging aan elkaar lijmt, heb je een goede proef.

Toen ging me een lichtje op. Ik had zoveel verder kunnen zijn als ik niet zo bang was. Al die jaren heb ik mezelf tekort gedaan door van alles niet te durven. Moeilijke figuren gingen nog wel, maar galop vond ik verschrikkelijk. Altijd als ik een stukje had gedaan moest ik heel nodig op adem komen - en dan vond ik het wel goed zo. Pas nu ik die proefjes doe, besef ik hoe erg ik ben blijven stilstaan. Nu moet ik ineens meer durven, want mijn instructrice zegt heus wel "we maken die proef gewoon af" als ik smeek om ermee op te houden.

Nou ja, heel verhaal, ik weet niet precies wat ik ermee wil zeggen. Vooral gewoon verslag van de dag doen, daar is dit forumdeel voor nietwaar? En natuurlijk ook: vragen of mensen die dit herkennen. Die op zich ook best kunnen paardrijden, maar gewoon heel weinig verder komen door niets te durven.

Het is je hobby. Heb lol. Zoek een onwijs braaf paard om 1 keer per week bij te rijden. Of kies een lieveling op de manege uit die comfortabel zit in galop, als je toch graag wilt galopperen. En heb vooral plezier. Je hoeft niet overal de beste in te zijn. Je hoeft niet alles te kunnen. Met een paard die goed bij jou past zal alles veel soepeler gaan, en als jij wilt stappen na de galop om te ontspannen, is dat toch helemaal prima? Misschien kun je, als je je er toch aan irriteert, korter galopperen en dan daarna een stukje draven en dan stappen.
Of gewoon helemaal iets anders gaan doen. Buitenritten ofzo. Boek er eens een paar online bij verschillende stallen. Geef aan dat je een beginner bent en angst hebt, dan krijg je de braafste. Doe ik ook altijd (25 jaar ervaring tm zware tour niveau dressuur). Heerlijk toch? Je zit momenteel misschien niet helemaal op je plek

**Geplaatst**: 03-04-24 17:59

Geplaatst: 03-04-24 17:59

prompter schreef:
Mijn instructeur zei vroeger altijd "het paard galoppeert, en jij mag mee".

Wel een hele mooie uitspraak. Ik weet niet of ik die vaak kan toepassen, maar vroeger bv wel bij georganiseerde strandritten. Simpele verdeling van taken: het paard galoppeert en houdt ergens op de 300km strand vanzelf wel een keer op (maar over het algemeen gewoon bij de gebruikelijke strandopgang of als het koppaard terugkomt in tempo) en ik blijf boven het paard. Dat hield het wel lekker overzichtelijk.

**Geplaatst**: 03-04-24 18:02

Re: Mezelf (en paard) zo tekort gedaan door bang te zijn...

Geplaatst: 03-04-24 18:02

Een beetje het cowboy- advies: keep the horse between yourself and the ground

Maar idd, als je zó relaxt kunt denken kan er weinig gebeuren, alleen, als je bang bent kun je die mindset niet vinden. Ook al weet je dat er geen man overboord is (ha) als je wél overboord gaat, bang is bang.

**Geplaatst**: 03-04-24 18:08

Re: Mezelf (en paard) zo tekort gedaan door bang te zijn...

Geplaatst: 03-04-24 18:08

Ik ken het helaas erg goed. Ik ben wel in het bezit van een brave pony maar durf er niet op te rijden als niemand haar vast heeft.
Maar er ligt geen druk op en ik kom met mini stapjes steeds iets verder

Ja ik doe mezelf mijn pony te kort want het had zo leuk kunnen zijn. Maar angst is een bijzonder iets waar je niet voor kiest

https://facebook.com/groups/1085022701997219/
Er is een Facebook pagina speciaal voor ruiters met angst. Het komt namelijk veel meer voor dan je denkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-04-24 18:53

Re: Mezelf (en paard) zo tekort gedaan door bang te zijn...

Geplaatst door de TopicStarter : 03-04-24 18:53

Bedankt voor de reacties allemaal. Eén belangrijk ding: veel van jullie zien het negatiever dan ik bedoelde. Natuurlijk zit ik voor de lol op 'mijn' paard. Ik heb, en dat meen ik serieus, nog nooit één keer spijt gehad dat ik ben gaan paardrijden! Maar dat is de lol van het moment. Als ik uitzoom, dan ga ik doelen stellen - en dan komen dit soort dingen in mij op.

Ik wil dus zeker wél proefjes rijden en ik vind er ook heel veel aan. Kom op, een uitdaging! Toen ik die F3 reed, heb ik meteen om meer gevraagd - en vandaag dus gekregen, al vond ik het pittig. En ik wil die hindernis ook nemen (goddank een figuurlijke hindernis

), en dan weer door naar nog meer. (En nee, ik zal nooit ZZ rijden maar dat is mijn doel niet. Ik wil niet de beste worden - wel graag beter worden.)

Helaas is angst daarbij ook een moeilijkheid die ik moet overwinnen. Uit ervaring weet ik dat dat moeilijk uit te leggen is aan mensen die fluitend een springparcours afleggen. Het is er gewoon, en is het levensgroot aanwezig. Maar mijn nieuwe doel, proefjes rijden en daarin verder komen, helpt me juist die angsten te overwinnen. Zoals het me ook helpt netter, dus paardvriendelijker te rijden. Dus ik ben alleen maar blij met dit inzicht.

**Geplaatst**: 03-04-24 19:00

Geplaatst: 03-04-24 19:00

Er worden al wel goede dingen gezegd.

Ik leef ook ontzettend met je mee.

Ik ging hier op aan:

Citaat:
Echt die proefjes die jullie als penny al gehad hebben.

En

Citaat:
Uit ervaring weet ik dat dat moeilijk uit te leggen is aan mensen die fluitend een springparcours afleggen.

Wat maakt dat je dit wil benadrukken? Het klinkt alsof je jezelf tegenover een groep zet die volgens jou verder is dan jij. Maar geloof mij, er is geen groep. Ja, natuurlijk zijn er mensen die vanaf hun vierde op een ponyrug zitten, maar er zijn óók mensen die op 60-jarige leeftijd beginnen met paardrijden en daar loop jij dan weer op voor

Het mooie van paardrijden is dat je meestal met ervaring alleen maar beter wordt en je niet zoals bij veel andere sporten na je 25e afgeschreven bent. Dus wat iemand hierboven ook al zegt, ieder zijn eigen pad.

Angst tijdens het rijden komt ook héél veel voor en het is inderdaad echt zonde als dat je plezier in de weg staat. Weet je waarom je bang bent? Is het echt fysiek de angst dat je eraf valt en gewond raakt? Verschilt dat van paard tot paard? Of de angst dat je niet goed genoeg bent (in wiens ogen dan ook), of...? Angst is stom maar daar kun je aan werken! Er zijn instructeurs die daar in gespecialiseerd zijn (bijv. ruitercoaches van Hippische Professionals) maar daar heb je als manegeruiter natuurlijk niets aan, dan ben je in principe afhankelijk van de instructie van de manege. Maar misschien kun je op de manege aangeven dat je daar extra aandacht aan zou willen besteden, hoe je op dat soort momenten kan blijven ontspannen?

Het is echt niet raar, maar juist een goed teken dat je je realiseert dat het een ding is. Dan kun je er iets mee. Dus als je inderdaad graag die proefjes wil rijden en daarin beter wil worden, dan is dat inderdaad iets om aan te werken. Sommige mensen moeten beter leren om hun handen stil te houden in het lichtrijden, andere mensen moeten beter leren om te ontspannen. Dat is gewoon een vaardigheid die erbij hoort en die de een beter van nature kan dan de ander. Maar het is echt, echt niet zo dat ieder "paardenmens" vanaf zijn zesde op een paard zit, fluitend naar de Grand Prix rijdt en nooit bang is. Kortom, jij bent zo gek nog niet

Wat niet wil zeggen dat het makkelijk is om aan die angst te werken, maar het is wel mogelijk.

**Geplaatst**: 03-04-24 19:08

Re: Mezelf (en paard) zo tekort gedaan door bang te zijn...

Geplaatst: 03-04-24 19:08

Oh ja, en ik weet niet of ik het goed lees hoe je instructrice te werk gaat, maar ik geloof dus niet in "erdoorheen rijden" of het nu om je eigen spanning gaat of die van het paard. "Gewoon doorzetten en afmaken" kan ervoor zorgen dat je in die angst blijft zitten en je kan aan het einde van de les alleen maar een naar gevoel hebt omdat het niet ging zoals je wilde. Je onthoudt dan een week later alleen nog maar de angst, omdat die vooral aanwezig was. Niet wat er allemaal wél goed ging.
Plus, als je stress hebt, kun je niet leren, niet concentreren, etc. Dat geldt voor een mens net zo goed als voor een paard.
Mijn advies zou daarom zijn om ontspanning te prioriteren. Wat er ook gebeurt, éérst terug naar de ontspanning want met angst kan je niet rijden. Dan maar even stappen. Dan maar even ernaast wandelen, wat er ook nodig is om die adrenaline en cortisol te laten wegvloeien. En dan vanuit die ontspanning weer verder gaan. Stapje voor stapje.

En blijf positief reflecteren: wat ging er goed? Wat was er leuk? En wat ging er nog meer goed? En wat heb jij gedaan dat dat veroorzaakt heeft? Waar ga je meer van doen de volgende keer? Etc. Focus op de positieve dingen, dan gaan die een steeds groter deel uitmaken van je hersenpatronen en dan denk je bij de les erna: "oh ja, vorige week ging x en y goed, daar ga ik nu mee verder" ipv "vorige week was ik ook al zo bang".

**Geplaatst**: 03-04-24 19:09

Geplaatst: 03-04-24 19:09

Zou het niets voor jou zijn om een vaste, betrouwbare pony te zoeken om bij te rijden en les mee te nemen? Zodat je meer op je eigen tempo kan verder gaan?

**Geplaatst**: 03-04-24 19:11

Geplaatst: 03-04-24 19:11

He lotgenoot! Ik ben vijftiger, rijd een keer per week in een manege les en gestrand bij F4.
Ik heb proefjes opgegeven. Ik verkramp van de angst en spanning en maak er dan een zooitje van.
Een deel komt door gezondheidsproblemen, maar mijn grootste probleem is dat ik elke rijles 501 scenario's bedenk die mis kunnen gaan, en dan weinig meer durf.
Met superbrave paarden durf ik nu wel te galopperen, maar in een drukke les klap ik dicht.
Mijn droom is om weer op buitenrit te durven. Wat ik nu soms wel en soms niet durf.

**Geplaatst**: 03-04-24 19:25

Geplaatst: 03-04-24 19:25

Maar heb je wel de ambitie om proefjes te rijden? Is er mss niet iets wat je veel liever doet te paard of met paard?

Ik heb in mijn manegetijd ook wel eens proefjes gereden, maar nooit met regelmaat en altijd gewoon maar voor de fun. Het kon me echt gestolen worden of ik prijsjes won, punten reed of een niveau hoger kwam of niet. En dan nog alle zenuwen die ik toch gegarandeerd had voor de wedstrijd, dat vond ik ook niks. Het hele gebeuren er omheen, dat vond ik wel leuk: helpen met groomen voor vriendinnen, voorlezen, etc.
Inmiddels al weer lange tijd mijn eigen paard en nog steeds nooit één wedstrijd gestart. Wel stalgenootjes geholpen met hun paard op wedstrijd, mee wezen schrijven met een jury, etc.

Zelf ben ik 8 jaar geleden met mijn eigen paard van Engels rijden overgestapt naar Western rijden en veel les gehad en clinics gereden, maar wederom nooit gestart. Al zou ik voor de lol wel eens een trail proefje willen doen, zonder verwachtingen.
Buitenrijden is wat mij het mooiste leek, toen ik mijn paard kocht. En dat is dan ook waar ik mezelf in probeer te verbeteren, want ik vind dat tegelijkertijd ook super spannend en ik ben onzeker. Gelukkig heeft mijn paard het juiste karakter. Inmiddels rijd ik zelfstandig stukjes met m'n paard rond in eigen omgeving, maar dat was een hele grote stap voor mij om te nemen.
Ook zou ik mijn paard nog wel eens voor willen stellen op een keuring. Wederom zonder verwachtingen. Het is echt alles er om heen wat mij leuk lijkt om mee te maken.

Dus zijn dressuur proefjes eigenlijk een must voor je? Zou je niet liever buitenritten willen maken? Western rijden? Springen? Een verzorgpaard hebben en genieten van alles naast het rijden? Of zelfs gewoon lekker op de manege blijven lessen, zonder proefjes te rijden? Het mooie is dat je veel van deze dingen ook gewoon eens uit kunt proberen!

**Geplaatst**: 03-04-24 19:34

Re: Mezelf (en paard) zo tekort gedaan door bang te zijn...

Geplaatst: 03-04-24 19:34

Kan het ook een stukje ervaring zijn met proefjes? Proefjes rijden vind ik een hele andere tak dan gewoon wat rondjes rijden en ineens een volte of lijntje doen. Is even wat schakelwerk maar hoe vaker jij proeven rijd, hoe beter jij het allemaal "aan elkaar kan naaien"
Of is die spanning niet uit een stukje de weg kwijt zijn in een proefje maar meer echt angst om te vallen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-04-24 19:35

Geplaatst door de TopicStarter : 03-04-24 19:35

IngeK schreef:
Wat maakt dat je dit wil benadrukken? Het klinkt alsof je jezelf tegenover een groep zet die volgens jou verder is dan jij. Maar geloof mij, er is geen groep. Ja, natuurlijk zijn er mensen die vanaf hun vierde op een ponyrug zitten, maar er zijn óók mensen die op 60-jarige leeftijd beginnen met paardrijden en daar loop jij dan weer op voor Het mooie van paardrijden is dat je meestal met ervaring alleen maar beter wordt en je niet zoals bij veel andere sporten na je 25e afgeschreven bent. Dus wat iemand hierboven ook al zegt, ieder zijn eigen pad.

Zeker waar, maar de meeste mensen hier zijn toch wel jong begonnen en een stuk verder dan ik. "Jullie" is zelden 100% iedereen als het tegen een groep is.

Citaat:
Angst tijdens het rijden komt ook héél veel voor en het is inderdaad echt zonde als dat je plezier in de weg staat. Weet je waarom je bang bent? Is het echt fysiek de angst dat je eraf valt en gewond raakt? Verschilt dat van paard tot paard? Of de angst dat je niet goed genoeg bent (in wiens ogen dan ook), of...? Angst is stom maar daar kun je aan werken! Er zijn instructeurs die daar in gespecialiseerd zijn (bijv. ruitercoaches van Hippische Professionals) maar daar heb je als manegeruiter natuurlijk niets aan, dan ben je in principe afhankelijk van de instructie van de manege. Maar misschien kun je op de manege aangeven dat je daar extra aandacht aan zou willen besteden, hoe je op dat soort momenten kan blijven ontspannen?

Het is echt irrationele angst, zoals in een achtbaan. Natuurlijk is er een reëel gevaar dat je eraf valt, maar daar ben ik niet mee bezig. Veel meer "o jee dit gaat snel, waar zit de rem?!"

IngeK schreef:
Oh ja, en ik weet niet of ik het goed lees hoe je instructrice te werk gaat, maar ik geloof dus niet in "erdoorheen rijden" of het nu om je eigen spanning gaat of die van het paard. "Gewoon doorzetten en afmaken" kan ervoor zorgen dat je in die angst blijft zitten en je kan aan het einde van de les alleen maar een naar gevoel hebt omdat het niet ging zoals je wilde. Je onthoudt dan een week later alleen nog maar de angst, omdat die vooral aanwezig was. Niet wat er allemaal wél goed ging.
Plus, als je stress hebt, kun je niet leren, niet concentreren, etc. Dat geldt voor een mens net zo goed als voor een paard.

Klopt, soms is dat het gevolg. Maar niet altijd. Gelukkig kent mijn instructrice me langer dan vandaag. Die weet dat ze moet doorzetten omdat ik dan achteraf blij ben dat ik het gedaan heb. En omdat ik ook vaak genoeg uitdrukkelijk heb gezegd dat ik verder wil. En als het echt niet gaat, dan kunnen we het altijd nog afbreken.

Poekkie schreef:
Zou het niets voor jou zijn om een vaste, betrouwbare pony te zoeken om bij te rijden en les mee te nemen? Zodat je meer op je eigen tempo kan verder gaan?

Een pony moet je met mijn postuur niet willen.

Een vast paard heb ik gelukkig al. Ontzettend betrouwbaar en niet al te voorwaarts, ik ben er echt heel blij mee. Helaas is ze aan het einde van haar loopbaan; ze mag nog maar een paar uur per dag. Alleen daarom al wil ik wat minder angstig worden: dan durf ik straks ook op een ander paard als zij er niet meer is.

@mairead: die proefjes helpen me nu wel heel erg, zoals ik hierboven al heb aangegeven. Het is altijd fijn om doelen te stellen waar je naartoe kunt werken.

@Flubberboot (edit): Het is zeker ervaring! Daarom gaan we die F5 volgende week weer rijden. Kan ik op alles letten wat vandaag nog minder ging. En dan op naar F6!

Laatst bijgewerkt door musiqolog op 03-04-24 19:37, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 03-04-24 19:35

Geplaatst: 03-04-24 19:35

Ibbel schreef:
Een beetje het cowboy- advies: keep the horse between yourself and the ground
Maar idd, als je zó relaxt kunt denken kan er weinig gebeuren, alleen, als je bang bent kun je die mindset niet vinden. Ook al weet je dat er geen man overboord is (ha) als je wél overboord gaat, bang is bang.

Ja, ik weet het. Ik ben inmiddels aan mijn 4e herstart bezig, en net weer op het punt dat ik af en toe een rondje galop in weet te voegen. En die strandritten zijn voorlopig voor mij ook echt niet aan de orde, ook wegens angst. Maar toch helpt het mij wel - wat ik voel en wat ik daaraan moet doen zijn niet altijd hetzelfde.

(En toevallig kwam dat in lichte mate nog aan de orde in mijn laatste les. Andere instructeur dus andere situatie dan gewoonlijk. Paard geeft wat signalen af over 'hee, dit vind ik een beetje raar'. Meer niet, maar mijn spanning liep al flink op. Maar toen kon ik dus wel denken: als ik nou eerst eens gewoon blijf lichtrijden, gewoon netjes in balans, zelfs al voelt het nu niet vertrouwd. En dat hielp wel. Maar dat lukt wel alleen als het nog niet te ver is opgelopen. Hier vonden we de ontspanning weer terug, als hij echt een sprongetje opzij had gemaakt was dat beslist anders geweest, of ik nou was blijven zitten of niet.)

**Geplaatst**: 03-04-24 19:46

Re: Mezelf (en paard) zo tekort gedaan door bang te zijn...

Geplaatst: 03-04-24 19:46

Ik was 6 toen ik begon, kende nog geen angst en reed eigenlijk alles wel wat 4 benen had in mijn tienerjaren..
Nu merk ik dat ik voorzichtiger ben geworden, en merk dat ik nu pas echt kan genieten van mijn paard, ik rij geen wedstrijden meer, geen (prestatie)druk meer.
Puur lol-met-je-knol

Wees vooral niet te streng voor jezelf, probeer er toch van te genieten, ookal gaat het "fout", kijk vooral niet naar een ander, (helaas makkelijker gezegd dan gedaan -O-

) en bewandel jou pad op jou manier wat Flubberboot al aangaf, doe het op jou manier, dan kom je er echt wel waar je wilt zijn :(:)

**Geplaatst**: 03-04-24 20:20

Geplaatst: 03-04-24 20:20

musiqolog schreef:
Zeker waar, maar de meeste mensen hier zijn toch wel jong begonnen en een stuk verder dan ik. "Jullie" is zelden 100% iedereen als het tegen een groep is.

Dat is feitelijk natuurlijk waar, maar het viel me op dat je het expliciet benoemt, als iets dat je anders maakt, alsof het je onzeker maakt. En dat is niet nodig, wilde ik maar zeggen

Citaat:
En omdat ik ook vaak genoeg uitdrukkelijk heb gezegd dat ik verder wil. En als het echt niet gaat, dan kunnen we het altijd nog afbreken.

Kijk, maar hier heb ik dus een andere visie op. Naar mijn idee is de ontspanning opzoeken als je te gestrest raakt, niet hetzelfde als 'afbreken' en ook niet het tegenovergestelde van 'verder' komen. Zorgen dat je niet totaal in de stress schiet betekent niet dat je je ambitie moet opgeven. In mijn visie is dat juist vooruit gaan, want dat is werken aan je angst ipv het te ontkennen en te negeren en te hopen dat het vanzelf over gaat. Dat wil niet zeggen dat je niet meer hoeft te galopperen, maar dat je bewust bezig gaat met wanneer je spanning opbouwt en wanneer je die kan (moet) laten afvloeien en hoe je dat dan doet. Dat kan zijn door even te stappen, of te draven, of doordat de instructrice het paard even aan de longe neemt zodat jij je volledig kan concentreren op je ademhaling en je zit, of... Verzin het maar. Zodat je niet alleen blij kan zijn "dat je het toch maar gedaan hebt" maar ook blij kan zijn dat je met ontspanning en plezier hebt kunnen rijden, én dat steeds verder kan uitbouwen.

Maar goed, dat is hoe ik het zie

Ik heb er als angstige manegeruiter heel veel aan gehad om mijzelf gewoon toe te staan om er af en toe even naast te wandelen tot paard en ikzelf weer gekalmeerd waren, wat anderen daar dan ook van vonden. Zodát we daarna weer verder konden en het niet escaleerde. Dat kan voor jou natuurlijk anders werken.

**Geplaatst**: 03-04-24 20:41

Re: Mezelf (en paard) zo tekort gedaan door bang te zijn...

Geplaatst: 03-04-24 20:41

Ik was vroeger angstloos, maar schijt nu 7 kleuren stront als ik niet op een superbraaf beest zit. Overigens ook al jaren niet meer gereden.
Wat kan helpen is zachtjes zingen. Je ademhaling wordt anders en je focus. Iemand waarmee ik lange tijd op wedstrijd ben geweest verstijfde ook compleet. Zachtjes zingen heeft haar hier vanaf geholpen.

**Geplaatst**: 03-04-24 20:54

Re: Mezelf (en paard) zo tekort gedaan door bang te zijn...

Geplaatst: 03-04-24 20:54

Is het niet wat om de proef op te knippen? Zo moest ik vroeger altijd mijn proefjes oefenen, altijd per een paar onderdelen. En je kan ze vervolgens dan achter elkaar gaan plakken.