Geplaatst Ik heb mijn bijna 21-jarige Daisy nu 11 jaar en half. En ik heb het 10 jaar ZOOO goed gedaan... Om dan het laatste anderhalve jaar te slabakken.
Daisy werd samen met andere paarden gezet, waardoor ik een samenwerking met stalgenoten ben moeten aangaan, wat me op de dagen dat ik "shift" had heel veel tijd kostte. Er is toch echt wel een verschil tussen voor 1 paard of voor 3 paarden zorgen, met alle bijhorende stallen en weien en porties hooi en korrels. Paarden overzetten en scheidsrechter spelen tijdens etenstijd kost ook tijd.
Dus op de dagen dat ik geen "shift" had, ging ik op den duur niet meer naar stal. Ik was nl. de dag ervoor al een uur of 2-3 geweest, waardoor mijn huishouden oid bleef liggen, en dan moest ik dat weer inhalen. Want de volgende dag moet ik dan weer gaan "shiften".
Zo gaat het nu +- anderhalf jaar, en ik voelde me daar al een hele tijd best rot en schuldig over.
Ondertussen is er qua kuddesamenstelling en eigenaren één en ander veranderd, en sinds een paar maanden ging het iets beter, we stonden nog maar met 2 ipv met 3, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds dubbel zo lang bezig was met voorzien in basisbehoeften dan wanneer ik alleen voor Daisy zou moeten zorgen. Op de weien bij ons sta je halfpension, dus moet je zelf 's avonds voeren, stal en wei uitmesten, paarden eventueel overzetten, korrels geven, betonnetjes voor de stallen vegen. Daar was ik zo lang mee bezig dat ik daarna niet mee de fut/tijd had om nog eens met Daisy te wandelen of haar fijn te poetsen. Want het huishouden vraagt helaas ook tijd, ik ben thuis degene die naar de winkel gaat, kookt, de was&plas doet, ik zorg voor onze 2 katten en heb links en rechts ook nog sociale verplichtingen. Ik werk +30u en heb ook nog een 2de job.
Daisy haar weidemaatje is heel onverwachts afgelopen maandag gestorven. Ging echt heel snel. Ze zijn nog naar de kliniek gereden, maar ze hebben hem moeten laten gaan.
En echt.. wat een giga reality check was dat. Hij was nog geen 2 jaar ouder dan Daisy. Slik.
Als ze vandaag zou gaan, zou ik écht met een schuldgevoel blijven zitten. Want: het afgelopen anderhalf heb ik dus echt lopen slabakken.
Nu de realiteit zo dichtbij gekomen is, heb ik het roer omgegooid, en de afgelopen week heb ik alle dagen tijd in "ons" gestoken.
Ik mis onze wandelingen, ons samen zijn, ons samen ontdekken. Echt trainen zit er jaren niet meer in hoor, Daisy heeft al jaar en dag artrose, maar wandelen kan nog perfect en hebben we altijd heel graag gedaan. Daisy is echt een gouden paardje, heel koel in het hoofd, schrikt zeer zelden en zelfs als ze schrikt blijft ze altijd gecontroleerd, dus ik vind het nu echt tijd worden om samen de omgeving te gaan ontdekken. We staan hier nu 3 jaar, en zijn hier eigenlijk nooit op pad geweest. En dan weten dat we 5 jaar geleden nog urenlang met ons tweetjes de velden en bossen in trokken..
Dus, nu zijn we de afgelopen week begonnen met weer stapjes in de wereld te zetten. In plaats van haar van de ene naar de andere wei over te zetten door middel van de sluis, heb ik het halster weer boven gehaald, en nu gaan we eerst nog samen fijn grazen, elke dag een stukje verder. Kleine stapjes, want ik zie haar denken "wat doe je nu" haha, maar na 2 dagen had ze het "we gaan nog een stukkie wandelen-ritme" weer te pakken. En lekker borstelen natuurlijk, vind ze heeeeerlijk.
Zonet heeft ze haar nieuwe buurtjes mogen verwelkomen, 2 oudere heertjes. Ben ik heel blij mee, ze was afgelopen week toch best eenzaam, zonder vriendje. Over de draad heen komen ze al overeen, en vanaf morgen mogen ze overdag ook samen. 's Avonds gaan ze terug apart (hun weien liggen naast elkaar) want Daisy eet op anderhalve minuut terwijl de pony's ruim een half uur nodig hebben
Daisy is ook heel hebberig qua hooi, dus 's avonds apart zal voor welkome rust zorgen. En vooral: op die manier kan ik gewoon weer lekker mijn eigen ding doen. Ik ga nu weer gewoon alle dagen zelf naar stal, en zorg enkel nog voor mijn eigen paard. Enkel overzetten vanaf de overkant waar ze samen staan zal ik nog doen - ofwel zet ik iedereen over (Daisy en de 2 heertjes), ofwel niemand. Achterblijvers kijken altijd zielig haha, en het is ook niet handig - als mijn buren al overgezet worden en Daisy nog niet, moet ik daarna met haar door de heren hun wei om op mij wei te geraken. De nieuwe buurvrouw denkt er gelukkig hetzelfde over 
Op die manier hou ik tijd over om zo goed als dagelijks (als het weer het ook toelaat) iets leuks met mijn paard te doen ipv alleen de dingen die moéten. Lekker borstelen in de stal is ook al leuk, daar geniet ze ZO van! Ik heb de afgelopen week weer eens echt kunnen genieten van mijn kind, en heb mezelf voorgenomen dit te blijven doen. Ze viert bijna haar 21ste verjaardag, en zit vol artrose. Ze is blij en alert hoor, ze doet dutjes, draaft en galoppeert nog steeds in vrijheid, eet heel de dag haar buikje rond, ... maar ik ben me er wel al een tijdje van bewust dat we aan "de laatste jaren" bezig zijn. Ik weet niet hoe lang die zullen duren - hebben we nog 1 jaar? 10 jaar? Ik weet het niet - maar ben wel vastbesloten ze mooi te maken, zoals onze eerste 10 jaar samen. Ik wil later, als ze er niet meer is, geen spijt hebben. Ik wil niet denken "had ik maar.."
Ik heb haar vandaag heerlijk gepoetst tijdens het grazen op het grote, open veld, en ze stopte met grazen, ze was helemaal in trance haha. En dan denk ik "dit is het.. dit is wat ik wil!"
Ik wil genieten van de kleine dingen..
