Geplaatst Geen idee of ik al eens eerder een topic van ons samen heb geopend, maar man, wat verdient dit paard een plekje in de spotlights
Ik zeg het maar vast, dit paard is mn alles, ze zit in mijn hart. Ik hou van haar, ze is mijn beste vriendinnetje, al kan ik haar soms ook achter het behang plakken. We hebben hoogte punten en diepte punten, maar ze is het liefste paard dat ik ooit heb gekend.
Een ruim jaar geleden ging ik op zoek naar een nieuw bijrijdpaard. Ik had best wel wat eisen, veel leuke paarden gereden maar ik wilde heel graag meer leren. Ik had hier en daar advertenties geplaatst, met een heel rijtje eisen. Ik ben best wel wat aangekomen, dus het moest wel een paard zijn waar ik op paste. Het moest een paard zijn waar ik lekker dressuurmatig mee aan de slag kan. Óf samen heel veel dingen leren, óf eentje waar ik zelf heel veel van kon leren. De optie om ooit te mogen starten moest er wel zijn, dit staat toch wel op mijn bucket list, gewoon om eens te kijken tot waar ik kan komen. En nog een heel belangrijk punt, ik zocht eigenlijk een redelijk bom-proof paard. Mocht best wat pit in zitten, maar ik heb redelijk wat angsten opgebouwd, en ik zocht geen paard waar ik eigenlijk niet op durfde te rijden. Ik wilde lekker ontspannen kunnen rijden, maar wel een beetje pit.
En toen stuurde de eigenaresse van Miranda mij een berichtje. Miranda is stik braaf, maar niet makkelijk. Heeft iemand nodig die stevig in de schoenen staat, en haar gewoon even moet vertellen dat ze niet zo moet miepen. Dan doet ze alles voor je. En daarnaast was het echt een bospaard. Veel buitenritjes en wat minder bakwerk
. Het contact was leuk en een keertje langs geweest. Een keertje proefrijden, en eigenlijk reed ik er zo mee weg. Waar andere potentiele bijrijders al snel tegen een probleem aanliepen waar ze niet aan wilde beginnen, reed ik er zo op weg. Dus, de klik was er, en na een week of 2 ging ik alleen op pad. Ik moet wel zeggen, dat ik de eerste keer een galopje wilde proberen en ik ontzettend schrok van haar exploderende galop. Prima, komt wel met de lessen! Onze eerste foto samen, wel even die oortjes naar voren Miran!
Een week later was er een onderlinge wedstrijd, joh, doe eens gek! We doen gewoon mee. Het was heel laagdrempelig. Een B proefje, we sloegen de galop over en gingen netjes doorzitten in de draf. We werden beoordeeld op ons als combinatie. Met netjes allemaal 4'tjes voor de galop en 'niet getoond', maar verder heel positief commentaar, haalden wij de 4e plek. Uiteraard neem ik dit met een korreltje zout, maar het was leuk om te doen. Daar werden de eerste rijfoto's gemaakt. Met scheve knotjes, en ja, een wedstrijd outfit hadden we niet, dus met een leuk setje en mooi weer was deze dag heerlijk
Er volgden springlesjes, waar stiekem toch die galop aan te pas kwam, en langzaam maar zeker werd de band sterker en sterker en sprongen we zelfs normaal aan in galop! Want dat bleef wel een dingetje. Er volgden heerlijke buitenritjes..
Maar ik durfde er ook voor het eerst zonder zadel op, stappend naar achterin het land!
En ze ging een keer mee naar de manege waar ik rijd. Ik wilde haar zó graag een keer mee nemen, wilde kijken hoe ze was op vreemd terrein, en dan liever bij iemand die ik door en door vertrouw, en mijn rijden maar ook mijn angsten kent. Ik was zó trots, want ze liep heerlijk!
En vlak daarna kwam er helaas een periode zonder leuke avonturen.. Hoe meer we in de bak reden, hoe meer er een probleempje naar boven kwam. Ze maakte soms een hupsje met een van haar voorbenen, en dit leek steeds vaker voor te komen. Lang verhaal kort, een aantal bezoekjes kliniek volgden, ze heeft er zelfs een nachtje gelogeerd want ze liet niets zien, ook niet na verdoving dus ze moest echt even wennen.. Maar een blessure aan het collaterale bandje. Aangezien Miranda een paard is met veel, heeeeuulll veel energie was het een kunst om haar rustig te houden tijdens het stappen. Doordat ze een paar keer toch over haar grens is gegaan zijn we een aantal keer terug geweest bij af, en hebben we uiteindelijk een jaar met haar gestapt, en zijn daarna rustig weer gaan opbouwen.
Voor haar blessure kwamen we niet meer verder met de instructrice die we hadden. Zegt totaal niet dat het geen goede instructrice is, maar soms werkt het eerst heel goed, en daarna kom je een beetje stil te staan. We zijn toen gaan lessen bij Astrid Hoppenbrouwers, van Horses in Hands. Zij is ook gespecialiseerd in het revalideren van paarden, dus daar stonden we natuurlijk wel voor open. En echt, ik ben zo blij dat we dit gedaan hebben! De eigenaresse heeft eerst gelest, en na een week of 2 was ik aan de beurt. Na 1 les, was er al zoveel verbetering! En naarmate we meer lessen hadden gehad, ging Miranda zoveel fijner lopen. Dit is gewoon onze match, en we hebben nu een paard dat durft te ontspannen, en goed in haar lijf begint te komen. Haar spieren juist gaat gebruiken.
En ze ging nog beter lopen.. En toen kwam de sneeuw.. En aangezien Miranda echt overal energie uithaalt, en we geen binnenbak hebben, moest die energie er wel uit. Ze kan niet los in de bak, want ze springt de bak uit
Dus dat moest aan de hand.. En aangezien ik dus soms wel wat onzeker kan zijn, liet ik dit de eerste dagen aan de eigenaresse over 
Na de sneeuw is het voor ons verstandig om te starten met het longeren, maar al snel zaten we er weer op. Zelfs weer een lesje gehad en het ging geweldig! Ik mocht 2 dagen achter elkaar naar haar toe, en had dag 1 heerlijk gereden, maar ze had op de spannende plekken in de bak, op de hoefslag een heerlijke hoop mest neer gelegd, waar ik netjes omheen reed. Echt heerlijk gereden verder, maar de volgende dag, deed ze het weer. Aangezien ik haar niet wil aanleren dat mesten op de enge plekken, betekend dat je daar met een ruimere boog omheen mag, besloot ik de 2e dag af te stappen en te ruimen. Echter met opstappen was ze wat aan het draaien en doen. Toen ik eenmaal kon opstappen, tikte ik met mijn voet tegen het bakhekje en... Weg was ze. En ik dus ook. Ik zat nog niet goed, had 1 voet in de beugel, mijn teugels waren lang (ik wilde de spanning eraf laten, doe ik dus nooit meer
) dus ik had niks te zeggen, en ze schoot op het bakhek af. Ik wíst dat ik ging vallen, het enige wat ik dacht was: niet tegen dat bakhek...... Dus ik gooide mijn gewicht de andere kant op, waar ze weer van schrok en zo onder me vandaan sprong en daar lag ik. Ik viel verkeerd op mijn knie, en heb met de val mijn kniebanden en meniscus verrekt.En aangezien ik zo'n miepdoos ben die dan de volgende keer direct zenuwachtig is als ik moet opstappen (ik kan er helaas niks aan doen, behalve de angst onder ogen zien), heb ik de eerste keer dat ik er weer opging een stalgenootje gevraagd haar vast te houden en een paar rondjes mee te stappen in de bak zodat ik het los kon laten. Daarna heb ik steeds kleine stapjes genomen. Het opstappen was nog steeds een enorme drempel waar ik overheen moest. Nu nog af en toe. Ik heb dan echt een paar ontspannen rondjes stappen nodig om de kriebels eruit te krijgen. En dan komt dat cirkeltje naarboven... Paard kan pas ontspannen, als ik ontspannen ben, maar ik kan dat pas als ik weet dat zij ontspannen is
We zijn er dus nog niet, maar ik ben allang blij dat ik weer heerlijk kan rijden.Ze werkt heel graag voor je, maar vind het heel moeilijk. Aan de andere kant, pakt ze het wel weer heel erg snel op.
Ik ben elke dag weer mega trots als ik af stap. Of we nu alleen gestapt hebben omdat het weer vreselijk is, en ze daarop reageert, of dat we een uur lang hard gewerkt hebben en ze heerlijk heeft lopen sjouwen.Zeg nu zelf, hier hou je toch gewoon van?
Ze wordt steeds stabieler, en gaat steeds fijner lopen.
En dan vandaag, toch wel weer een hoogtepunt. Ik vind de galop nu heel spannend, mede door mijn val, maar ook omdat ik weet hoe explosief ze kan reageren. Ik denk ook dat het te maken heeft met het feit dat ik dan bang ben de controle te verliezen, en er in mijn achterhoofd zit dat ik weet dat ze de bak uit zou kunnen springen. Heeft ze onder het zadel natuurlijk nooit gedaan
zou ze waarschijnlijk ook nooit doen, maar ik vind dat heel spannend. Vandaag waren we lekker aan het rijden. Oefenen waar we in de lessen mee bezig zijn. Recht in het lijf maken, overgangetjes, zorgen voor activiteit en losgelatenheid. Ontspanning en aanspanning van de juiste spieren. Wat schouder binnenwaarts, klein pasje wijken voor het been, juiste stelling en buiging.. Er is zo heel wat waar we aan werken om haar lekker door het lijf en ontspannen te laten lopen. Ze gaat dan zo hard voor je werken als ze eenmaal op dat punt is dat ze zo fijn loopt. En ze gaat ontzettend mee denken. Ik mag van onze instructrice liever niet alleen aan de galop werken. Voorlopig was het plan dit alleen tijdens de lessen te doen, mede door mijn spanning en haar euhm... manier van galopperen Maar vandaag, ze was zo los, we reden de volte op, en voor ik het wist sprong ze super netjes aan! Ik nam haar terug want, ja, we galopperen liever alleen tijdens de les, maar na een halve volte ging ze weer. Dit eens stuk of 4x, en toen dacht ik: ja daaaggg ik ben gek als ik geen gebruik maak van wat ze aanbied. En zo zijn we heerlijk een kwartier lang bezig geweest met korte stukjes galop, en oefenen met het aanspringen! Een stalgenootje gevraagd even te filmen, en ik geloof dat ik dit wel durf te delen. Er wordt overigens wel gewerkt aan de wiebelbeentjes en het dragen van mijn handen. Maar ik mag hopen dat jullie begrijpen dat ik vandaag zo trots was (BEN!) als een pauw en ik op het moment van dit filmpje alleen maar aan het genieten was van hoe fijn ze liep.
Er zijn nog zoveel verbeteringen, maar we lessen nu pas weer +- een half jaartje met haar dus dit komt vanzelf wel! Eerst nog wat sterker worden zodat het wat meer normaal wordt voor haar.
Een lief, gezellig of opbouwend berichtje vinden wij heel leuk!
Maar houd er rekening mee dat vooral ikzelf nog een hele hoop moet leren, en spanningen los moet gaan laten. Zoals ze nu loopt, ben ik er helemaal zeker van dat dit gaat lukken, en dat ik haar daar dan ook weer bij kan helpen! Groetjes van ons!
Ohja, voor de nieuwsgierige bokkers die haar zo leuk vinden (want ja, dit gebeurt nu eenmaal altijd
)..Miranda is een Freiberger, inmiddels 12 jaar oud als ik het mij goed herinner. Ze is geboren en opgegroeid in Zwitserland en heeft daar onder andere bergritten gelopen. Dus, ze is geen hele goed gelukte kruising, maar een raszuivere koudbloed. (al zou je dit soms niet zeggen, gezien haar karakter
) 
en mooie fribi 
