
Kort paspoortje.
Naam: Mattie (paspoortnaam Urbino Ludois. Jullie snappen dat die niet lekker bekte.)
Ras: Franse Draver
Leeftijd: 13 jaar
Bij mij sinds: 2 september 2018
Na het overlijden van mijn oude merrie Zohra, merkte ik heel snel dat er een gat in mijn leven ontstond. De tijd die ik normaal op stal doorbracht, zat ik ineens op de bank. Ondanks dat het gemis van Zoor nog lang niet was gesleten, ben ik toch na een week alweer gaan rondkijken naar een volgend paard. Ik wilde graag een bomproof paard. En hoewel het geen harde eis was, liever niet een bruine.
Natuurlijk kwam ik thuis met een sensibele bruine ruin.

Af en toe was dat wel spannend. Ik had al heel lang niet meer gereden, en had er wat angst voor. Toch, met lessen en ook gewoon een schop onder mijn eigen kont, heb ik inmiddels zoveel meer vertrouwen in Mattie. Sure, we zijn buiten wel eens aan de kletter gegaan (begrijpelijk, als er een kudde koeien op je af komt stormen), maar dat is goed afgelopen. Het is ook fijn om te weten dat hij het nooit zomaar op een rennen zet. Hij is wat dat betreft heel goed aan te voelen, zodat voorkomen makkelijk is.
We hobbelen dus lekker buiten rond, inmiddels ook bitloos. Helaas staat Mattie nu al ruim 3 maanden stil, omdat afgelopen oktober mijn aorta is gescheurd. Nu is alles gelukkig weer bij elkaar genaaid, maar de operatie was zo ingrijpend dat mij nog zeker een halfjaar tot een jaar revalidatie te wachten staat. Beetje jammer, we waren net zo lekker bezig (ook om hem iets minder Hollands Welvaren te laten worden). Gelukkig kan ik inmiddels wel weer ochtendjes mee naar stal, en hoef ik me over zijn verzorging geen zorgen te maken; ik heb mega lieve stalgenoten die hem ook met liefde verzorgen. Ze zijn zelfs een paar keer met hem naar mijn huis gelopen, zodat ik hem weer kon zien na 5 weken ziekenhuis. Wat deed dat me goed!
Het plan is om hem eerst vanaf de grond weer op te pakken, wanneer dat van mij uit weer gaat. Met lange teugelen en longeren gaan we dan eerst aan de slag, en daarna pakken we het werk onder het zadel weer op. Ik hoop heel erg dat zijn singel nog past.

Goed, omdat het inmiddels wel een erg lang stuk aan het worden is, ga ik maar foto's neerzetten. Ze zijn niet allemaal op volgorde, maar geven wel een goede impressie van mijn knappe, lieve, koe-fobische mafklapper.



Met zijn vriendje.



Zijn favoriete manier van schooien.

Huisbezoekje!


En eindelijk kon ik hem ook weer eens op stal bezoeken.

Met recht is hij mijn Mattie voor het leven.

Omdat ik haar nog steeds mis, en ontzettend dankbaar ben dat ze in mijn leven is geweest, ook nog even een foto van Zohra.

Bedankt voor het kijken!