Geplaatst Ik beleef mijn avonturen samen met Stinky, een E-pony waarvan verder niks bekend is.
Het is een hele lieve, knuffelige pony die ontzettend graag zijn best voor je doet. Iets te graag vaak, waardoor we door miscommunicaties en incompetentie steeds verder afdwaalden. Hij ging steeds harder lopen, en er was steeds minder dat ik kon doen om hem weer terug te krijgen. Harder trekken werkte in ieder geval niet, daar ging hij van steigeren. Hem moe rijden werkte niet, na verschillende enduranceritten was hij nog niet moe, achteraf denk ik dat hij die ritten op adrenaline uitliep, vandaar ook dat ik nooit goed finishte. Uiteindelijk kwam ik uit bij de Performance Horsemanship-hoek, en dan specifiek Warwick Schiller, om de spanningproblemen op te kunnen lossen. Daar zijn we in het najaar van 2019 mee aan de slag gegaan. Als eerste heb ik het bit eruit gehaald, omdat met veel zijwaartse druk een sidepull beter werkt. Het bleek (met hartslagmeter) dat hij op alleen al het bit veel spanning opbouwde, dus in de loop van de winter heb ik besloten het bit er definitief uit te laten.
In januari zijn we nog een keer op dressuurwedstrijd geweest
Daarna stond het leven van Stinky in het teken van trainen voor Endurance Leenderbos, in maart.
Omdat ik de training beter heb opgebouwd, hadden we eindelijk een goede hartslag en hebben we ons eerste winstpunt binnen!
Daarna werd ik ziek, en heb ik heel erg lang rustig aan op moeten bouwen. Die tijd heb ik gebruikt om met Stinky van voor af aan te beginnen, kijken waar de spanning vandaan komt. Daarvoor moesten we heel erg ver terug, naar het hele begin, eerst weer rust en vertrouwen opbouwen. En dat betekent wachten...
Heelveel wachten. Dit plaatje is een tijdsspanne van 5 maanden, waarin we alleen maar gewacht hebben, maar wel steeds dieper in de ontspanning kwamen.
Ondertussen hebben we ook veel gewandeld, en het is hier steil. Deze foto is van mei.
Hij is in die tijd ook helemaal door de molen gegaan om zeker te weten dat zijn spanning geen lichamelijke oorzaak heeft, en helaas heeft hij een teruggekeerde ontsteking in zijn hals. Daarom is hij op advies van de DA eind juli naar een 24-uurswei gegaan.
Daarna konden we rustig aan weer onder het zadel gaan werken, maar daar liepen we tegen het volgende probleem aan: hij vond het zadel spannend.
We hebben in september wat zadels uitgeprobeerd:
Maar de spanning bleef.
Dus ook daar weer maanden voor uitgetrokken, totdat:
https://youtu.be/Lu2X9bRi_PE
Hij ineens het truukje doorhad.
De wei waar hij stond begon mij steeds meer tegen te staan, hij stond tot zijn knieën in de modder, werd steeds gegrepen door de andere paarden, had keuze tussen voordroog (waar ik hem op stal net vanaf had gehaald) en niks, moest oppervlakte/grondwater drinken, hing nog wel eens in de prikkeldraad-omheining, en het wormbeleid was een lachertje. Daarom heb ik besloten hem te verhuizen, en net op tijd ook nog, voordat het weer echt slecht werd, het voerbeleid begon te haperen, en ook nog eens de wei opgeheven werd.
En hij is weer helemaal op zijn plek!
Op onze nieuwe plek is hij verrassend snel weer de oude, knuffelige, rustige pony die hij was voordat hij in de wei kwam. We zijn rustig aan het proces weer aan het oppakken, en hebben ons eerste echte ritje alweer kunnen maken.
In 2021 hoop ik op deze weg door te groeien, zodat we in 2022 weer echt aan de slag kunnen!
Bedankt voor het lezen
