Geplaatst: 24-12-20 21:04 januari
Mijn jonkie zou in februari in training gaan, ik was aan het vechten tegen een burn-out en mijn gewicht. Ik woog 89 kg in het najaar en wilde met dat gewicht mijn paard niet doorrijden. Paard stond dus gezellig met zijn 2 vrienden jong te wezen.
1.
februari/maart
Het grote moment was daar. Quick had voorheen maar 1 keer op een trailer gestaan en nu moest ie op kamers. Een kennisje van me met een 3-paardstrailer speelde taxi. We hadden ruim op tijd afgesproken voor het geval meneer niet zou laden, maar na even snuffelen aan de klep, stapte hij zo de trailer op. En daar gingen we.
Gelukkig paste hij zich goed aan aan zijn nieuwe, voorlopige huisje.
2.
Ik had zelf heel weinig voorbereiding met hem gedaan qua rijden, vooral de gas stond er absoluut nog niet op en hier werd de eerste maand de nadruk op gelegd.
3.
Mijn stukje pure chocolade is een Rocky en na wat sleutelen aan de gas, kon er begin maart gesleuteld worden aan zijn tölt. En toen kwam corona in het land. Het werd duidelijk dat er een lockdown zat aan te komen en dat ik zelf niet meer naar mijn paard zou kunnen. Ik zag het totaal niet zitten om een hele periode niet bij mijn paard te kunnen zijn, dus nam ik de beslissing om hem mee naar huis te nemen.
april
Een maand vol frustraties. De lockdown werd strenger, buitenritjes werden verboden. We hadden enkel nog de weide om op te trainen, deze was helaas kapot gelopen in de winter en lag vol putten en bulten. Absoluut geen goede ondergrond voor een paard dat nog zoekende is achter zijn evenwicht. Er viel echt geen tölt uit te rijden, mij er druk in maken haalde niets uit, dus maar besloten om geen tölt meer te vragen en te werken op het sterker maken van de spieren. Eerst lekker figuren rijden in stap met balkjes op de grond, nadien verder in draf en zelfs galop begon te lukken.
4.
mei
En toen konden we weer naar buiten, eindelijk! Het weer was zalig, de heide mooi. We gingen 1 keer per week op stap, reden 2 keer per week op de wei en deden wat grondwerk.
5.
juni
We kwamen toevallig in contact met een groep die samen wilde afspreken om op buitenrit te gaan. Het leek me leuk voor mijn jonkie om met een bende buiten te gaan. Dus er werd een datum geprikt en we spraken bij ons op de heide af aangezien Quick en ik geen vervoer hebben. Het werd een super leuke rit, maar ik ontdekte ook dat mijn paard zijn grenzen niet aan geeft. Het eerste deel van de rit verliep nog vlot, er was nog een ander jong paard bij met een onzekere ruiter die liefst alleen wilde stappen. Quick voelde zich het beste aan de kop van de groep en wilde duidelijk meer als enkel stappen. Van verveling begon ie gekke bekken te trekken.
6.
Door het uitvallen van 4G zaten we op een verkeerd pad, waardoor we langs een paintballveld moesten. Ondanks het geknal op dat veld, liep hij er zonder omkijken langs, kanjer. Op de rustplek haakte, op 1 iemand na, iedereen af voor de terugrit. We moesten blijven wachten tot iedereen hun trailer daar had, iets waar mijn paard het duidelijk moeilijk mee had. Hij stond heel de tijd te klieren en toen we na een uurtje vertrokken, was er geen houden meer aan. We zijn langs dezelfde route terug gegaan en waren bijna een uur sneller terug aan het startpunt. Een paar dagen later kwam de hoefsmid en bleek mijn uk lichtjes stijf, dus moesten we gaan stappen.
7.
juli/augustus
Helaas ging de stijfheid niet over en bleek dat mijn paard zich echt geforceerd had. Rijden ging dus in de koelkast en voorlopig werd het terug grondwerken. We hadden die periode ook een grondwerk les en moest ik even erop om te kijken wat mijn werkpunten waren. Hieruit bleek dat ik schots en scheef op mijn paard zat. Bij de fasciatherapeut werd vastgesteld dat mijn bekken scheef stond, dus moest ik met mezelf aan de slag en gaf ik mezelf rijverbod tot ik weer wat rechter was. De zomermaanden heb ik dus voor het grootste deel naast mijn paard doorgebracht. Gelukkig is de natuur hier machtig mooi.
8.
9.
september
We gingen terug op pad en Quick voelde niet helemaal rad aan, het leek alsof ie zijn passen niet af maakte. De osteo werd erbij gehaald en er bleek een blokkade te zitten in zijn linker achterbeen. Bij het loswerken wilde hij niet meewerken, waardoor de osteo niet zeker was of de behandeling wel gelukt was. Ik moest hem aan de longe een weekje loswerken. Jammer genoeg liep hij nog steeds niet rad, dus moesten we opnieuw het rijden staken.
10.
Er volgde een opvolg consult, die eindelijk verlichting bracht en we konden opnieuw aan de slag.
oktober/november
Met een lijf dat terug in orde was, was het gaan met de banaan. Quick wilde vooral lopen, voelde zich goed in zijn velletje en begon meer tölt aan te bieden. Maar hij begon ook plots meer met zijn hoofd te schudden en proppen te maken met zijn hooi. Tanden waren in januari nog gevijld door de dierenarts, maar ik vertrouwde het niet echt dus zocht ik naar een goede tandarts. Deze kon pas begin november komen, ondertussen gingen we bitloos buiten.
11.
Quick zou Quick niet zijn als hij niet zou klieren en dat deed hij dus ook bij de tandarts. We hadden geen keuze en moesten hem verdoven voor de behandeling. Na een 14-tal dagen maakte hij plots terug proppen, tandarts kwam ter controle even kijken en kwam tot de conclusie dat uk door het vechten waarschijnlijk een blokkade in de kaak had, dus moest ik opnieuw de osteo erbij halen. De dag voor zijn behandeling moest meneer zo nodig mega bokken, omdat ie een stel loslopende honden mega eng vond, waarna hij plots wat stijver liep. En ja hoor, hij was er wederom in geslaagd om iets te blokkeren, zucht. Gelukkig was hij deze keer wel braaf en liet hij zich netjes loswerken. Omdat ik niet zeker was of mijn zadel nog wel OK lag, heb ik het ineens laten nakijken en jammer genoeg paste het niet meer. Ik had al wel een 2de hands zadel op het oog, een specialized wat speciaal ontworpen is voor gangenpaarden en die je aan elk paard kan aanpassen met behulp van shims.
december
We gingen voorzichtig op stap met het oude zadel. Nu ja, voorzichtig. Quick wilde vooral lopen, maar door de 2de lockdown zat de heide vol. Geen ruimte om lekker te crossen en als we wel eens vertrokken, moesten we snel weer op de rem. Quick was eind november ook op ijzers gegaan nadat we onze draai niet vonden met hoefschoenen en moest wat aan zijn ijzers wennen. Het drafknopje bleef werken, tölt was even terug zoeken. Ik wilde ook niet echt meer doorrijden met het zadel, dus de frustratie groeide bij mijn vriendje en ik had mijn handen vol met hem.
12.
13.
En toen was het nieuwe zadel er, jammer genoeg kan het pas in januari aangepast worden, de persoon die me komt helpen heeft eerder geen plek in zijn agenda. Maar uiteraard wilde ik weten hoe het zadel lag op mijn vriendje. Zodoende al de shims eronderuit gehaald, aangezien het zadel voorheen op een paard had gelegen dat ongelijk bespierd was. Het zadel ligt niet 100% goed, maar ligt wel veel stabieler op zijn rug als zijn oude zadel.
14.
Dus heel voorzichtig toch een rondje gemaakt en Quick voelt zich duidelijk beter met dit zadel. Uit het niets schudde hij een hele fijne tölt uit zijn benen. Omdat ik hem niet wil rijden met een zadel dat niet OK is, toch even contact opgenomen met de osteo. Op basis van foto's en filmpjes die ik doorstuurde, gaf ze groen licht om toch met het zadel te rijden tot het op mijn paard wordt aangepast. Tijdens het 2de rondje met dit zadel voelde ik dat mijn rug niet echt mee wilde. Ik kon niet mee met zijn bewegingen en meneer vond het nodig om extra te etteren. Omdat ik niet wilde afhaken, ben ik een paar dagen later toch opnieuw opgestapt en toen zat het, na een felle bok, pas echt fout in mijn rug. Dus heb ik mezelf, in overleg met mijn fasciatherapeut, opnieuw rijverbod gegeven en eindigen we dit jaar wederom naast het paard, met grondwerk. Gelukkig kan hij zijn energie nog kwijt aan de longe en geniet hij volop van wandelingen aan de hand.
15.
Op naar 2021, met hopelijk minder blokkades bij mezelf en mijn stukje pure chocolade en lange tochten alleen en in gezelschap.
prettige feestdagen iedereen
