Geplaatst 
Voor wie Joep niet kent: Joep is mijn inmiddels 11 jarige arabische ruin met gebruiksaanwijzing. Helaas is hij geblesseerd geraakt en doen we niet zo veel. Of toch...? Vorig jaar eindigde ik mijn topic met een foto waarop een blije, gezonde Joep te zien was en hoopte ik dat ik dit jaar meer foto's zou kunnen posten met een blij, rennend paard. 
Halverwege december 2019 begon ik te merken dat hij weer minder goed ging lopen. Niet elke dag, maar als er 'gedoe' in de kudde was geweest waardoor hij had moeten rennen (een van de laagste in rang) zag ik dat hij de dag erna minder liep. Stiekem ging ik op zoek naar een stal waar hij in een kleine kudde terecht zou komen waardoor hij minder hoefde te rennen. Tot mijn grote verbazing vond ik dat binnen een week. Een echte kudde was het niet, maar het was wel een mooie zandpaddock met een shetlander en een stalletje gevuld met stro. Perfect voor mijn koukleum die wellicht toch niet helemaal geschikt meer was voor een grote kudde.
2 januari 2020
Daar gingen we dan! 5 kilometer lopen door heel Dordrecht, maar dat ging verrassend soepel. Ook de introductie met zijn eigen shet ging zonder problemen, dus ik was ontzettend blij met mijn beslissing.
Wel kwam hij perongelijk in de stal van de shet terecht.
Februari 2020
We gingen heerlijke stukken wandelen en zeker wekelijks liet ik hem los in de losgooibak een paar terreinen verder.
Hij liep weer als een jekko en daar kwam ook het probleem. Met het donker durfde ik niet over een drukke weg te lopen. Helemaal niet met een arabier die de zin van het leven weer had ontdekt en nog schrok van een blaadje als dat hem zo even uitkwam. De meeste dagen ging ik snel naar stal, probeerde zo veel mogelijk met hem te doen in een zo kort mogelijke tijd om nog gebruik te kunnen maken van het licht. Dat werkt echt niet, was al heel snel de conclusie. En hoewel mijn beslissing wat betreft de blessure goed was om te verhuizen naar een kleiner stukje, mistte ik wel de mogelijkheid om de energie die hij weer wilde gebruiken goed af te laten stromen. Bokkend op een drukke weg vond ik geen goed plan. Hij wel.
februari 2020
De druppel kwam op een schriktraining waarbij hij aan de ene kant zo ontzettend boos en gefrustreerd was dat hij niet alles direct en overal te doen en mee te spelen dat hij ontplofte. Elke keer. Bokken, steigeren, willen rennen. Leuk dat hij zo blij was, maar dat vond ik gewoon sneu. Op een gegeven moment liet hij zich gewoon letterlijk vallen uit frustratie dat hij niet NU ook tegen de voetbal mocht schoppen. Dus... Dat was het moment dat ik de beslissing maakte om hem te gaan verhuzien naar een stal waar hij in een kleine kudde kon lopen die hij al van vroeger kende. Maar dat was wel ruim een half uur rijden. En nog belangrijker: hoe vaak ga je een paard verhuizen? Ik besloot het wel te doen en wel zo snel mogelijk. Hij was nog niet helemaal gewend op die nieuwe stal (dat kan ook niet in zo'n korte periode) en dan beter gelijk.
schriktraining
Dus gingen we op 28 februari verhuizen. Het was een ontzettend lief weerzien tussen de drie paarden.
Hij viel ook gelijk goed in de kudde en hij bleef nog goed lopen ook 
De lente kwam en nam een hoop energie mee die hij mooi uit kon spuien op de track. Het nodeloze en gevaarlijke schrikken op wandeling was letterlijk binnen een week weg en dat terwijl we nu langs een 80km per uur weg staan. Toch deden we niet zo veel. Door corona was ik mijn motivatie kwijt en Joep vond het wel prima om op de track te staan. En dat deden we ook. Ik kwam vijf of zes keer per week langs en meestal zat ik dan gewoon in de wei of op de track te kijken naar mijn paard. Elke week kwam hij wel één of twee keer laten zien dat hij écht-heel-graag-wilde-werken en dat deden we dan ook. De andere dagen waren we gewoon aan het tutten en knuffelen. Dat mag ook wel na het drukke jaar dat we vorig jaar hebben gehad.
Uiteraard werd deze knappe man dit jaar 11! Dit hebben we uitgebreid gevierd want als je Joep ergens blij mee maakt zijn het attributen om mee te spelen. We hadden toeters, vlaggetjes, een glitterslinger voor om zijn nek en natuurlijk balonnen. Er stonden vijf mensen om hem heen met snoepjes, camera's en een hoop leuke geluidjes dus hij had de tijd van zijn leven.
Vlak na deze foto's besloot ik uit huis te gaan en heeft hij heerlijk een zomer op de wei gestaan. Ik kwam nog net zo vaak maar deed nu echt nauwelijks meer wat met hem. Hij vond het prima. Chillen met zijn vrienden en als ik dan kwam liet hij zien hoe ontzettend hard hij kon rennen. Vaste prik.
Waar hij aan het begin van het jaar nog heel erg aan het zoeken was als ik een dag niet kwam vond hij het prima als ik nu twee dagen niet kwam. (Al blijft mijn moeder standaard op dag drie zeggen: je moet vandaag naar je paard komen want hij is irritant / aan het zoeken) 
Ook kwam hij me in de zomer vaan zijn 'vondst van de dag laten zien'. Bijvoorbeeld een tak, een voerbak (die we kwijt waren) of een jolly bal.
Daarnaast werden we gefotografeerd door Robin van MadeByRobin.
We komen in haar boek over paarden en deze foto vind ik nog steeds écht prachtig. 
De foto is gemaakt in de wei met de rest van de kudde eromheen
Daarna ging mijn telefoon kapot en waren er even geen foto's meer tot de winter en Joep zijn pak alweer aan had. Wollige pony.
En in deze periode begon Joep écht goed te lopen. Zelfs op de cirkel als hij een keer 'voor de grap
' keihard aan de kletter gaat aan de leadrope. Ik dacht: vriend, nu gaan we even serieus kijken hoe je loopt en dat was tot ieders verbazing goed. Hij loopt gewoon goed. 
En dat was het sein waarop Joep aan ging geven dat hij meer wilde.
Meer spelen.
Meer wandelen.
Aan dat meer wandelen kunnen we zeker voldoen! Joep loopt als we wandelen altijd 'los' mee. Hij loopt aan een touw van zo'n 15 meter en mag zelf bepalen waar hij loopt mits hij naar mij luistert. Soms loopt hij naast me, soms links, soms rechts en soms loopt hij meters achter mij om dan springend naar voren te schieten als ik hem fluit.
Maar hij zal never nooit voorbij mij gaan dus opgevoed is hij wel (Al moet ik hem er soms even aan herinneren dat ik minder hard kan rennen dan hij 
). En zo gingen we op een dag naar het strandje in de buurt. De eerste minuten plakte hij aan mijn zijde en week hij nog geen meter bij me vandaan maar na twintig minuten daar te zijn geweest begon hij toch afstand te nemen en voor zichzelf op onderzoek uit te gaan. Genieten. 
ook maakte ik deze mooie foto van hem. Hij ziet er hier zo volwassen uit. Dat is hij ook al een paar jaar natuurlijk maar ik heb zelf altijd het gevoel gehad dat hij daarin iets achterliep en dat hij nu écht groot is geworden.
We eindigen dit jaar met kerst. Kijk hoe trots hij was op zijn prachtige krans.
En volgend jaar? Ik heb echt nog geen idee. Ik ben nu veel met hem aan het wandelen langs de weg en pak hem ongeveer één keer per week mee met academisch grondwerk om zijn rug en achterhand sterker te maken om zo zijn voorbenen nog meer te ontlasten en zijn rug beter te maken. Stiekem denken we al na over eventuele korte stapritjes langs de weg als het zo goed blijft gaan als nu. Doelen moet je toch stellen
En zo niet? Dan kunnen we op deze manier ook nog jaren door. Oh en nog een doel: zelf met Joep op pad naar een bos of het strand. Volgens mij is dat écht helemaal zijn ding. En om het dan nog spannender te maken: ik zou hem best een keer los mee durven nemen op bijvoorbeeld een rustig strand. Ik denk dat dat voor hem écht het ultieme spelletje zou zijn. En als laatste deze video van Joep die ontdekt hoe je een hek kan openmaken: https://www.facebook.com/10000967177524 ... 3742875339
De eerste keer deed hij het perongelijk, toen ging hij zoeken hoe hij dat had gedaan en dit was keer drie. Kijk ook even hoe hij naar mij omkijkt om te checken of ik wel echt aandacht heb voor zijn 'kunstje'
)