Geplaatst Wie ons kent weet waarschijnlijk wel dat we de afgelopen jaren flink hebben geknokt samen. Eerst om Rock door zijn angst voor de ruiter heen te helpen, daarna kampte ik zelf met angst om op hem te rijden.
Voorgaande jaren:
2015: [ITP] Een jaar van overwinnen, afsluiten en een enorme uitdaging
2016: [RIJ-ITP] 2016 met Rock-it; vallen en opstaan (altijd weer doorgaan)
2017: [RIJ-ITP] Het 2017 van mijn kanjer Rock-it, leren loslaten
2018: [RIJ-ITP] Rock-it in 2018: we kijken vooruit!
2019: [ITP] 2019 met Rock-it: samen een combinatie worden
We begonnen het jaar met veel vastberadenheid: ik durfde nog niet te rijden zonder dat er iemand (mijn vriend of instructrice) bij was. Als er een ander paard in de bak was, reed ik voor mijn eigen zekerheid nog aan de longeerlijn. Ik bouwde nog heel snel spanning op en bracht dat over op Rock die daar ook wiebelig van werd. Met een 'zekerheidje', durfde ik wel door te rijden en was er niets aan de hand.
De eerste maanden van het jaar ben ik mijn grenzen steeds meer gaan verleggen, door ook op te stappen als mijn vriend of instructrice er niet bij waren. Soms zat ik alleen maar, hele verhalen te vertellen tegen Rock, maar dat werd ook steeds meer rondstappen, af en toe een drafje, en zo werd ik zelf steeds zekerder 'in mijn eentje'.
Als mijn vriend mee was, legde hij vaak een speeltuin aan in de bak. Pionnen, balkjes.. Toen een brug. Dat konden we nog niet, zei ik heel hard. "Gewoon doen" was het antwoord, en Rock deed het met 4 hoeven in zijn neus. Uiteraard!
In het voorjaar legden we ook weer af en toe een sprongetje neer, één van Rock zijn favoriete dingen om te doen!
Rock vrijspringen
We maakten samen onze eerste stapjes buiten:
Rock was weer dolgelukkig toen hij voor het eerst het land op mocht:
De eerste lockdown was in volle gang dus dat betekende dat ik tussen april en juni geen les kon krijgen. Wanneer mogelijk ging mijn vriend mee, maar doordeweeks was ik op mezelf aangewezen en móest ik wel doorzetten met het rijden. Op een gegeven moment kwam het besef dat ik helemaal alleen op stal was, heerlijk aan het rijden was in het ochtendzonnetje en geen moment spanning had gehad. Wat een geluksmomentje was dat!
Samen lol maken hoorde er ook zeker bij nu in het zadel!
Ondertussen was een heel andere zorg ontstaan. Na koliek in 2019 was ik dit jaar zeer voorzichtig geweest met opbouwen op het gras. Dat ging gelukkig heel erg goed. Met het gewicht van Rock helaas niet. Normaal gesproken is hij al snel rond, deze zomer werd hij echt dik. Omdat hij beperkt op het gras staat (6 uur) en ik hem het bij voorkeur niet wilde ontnemen en hem uit de groep halen, besloot ik hem een graasmasker om te doen. Hij was het niet met me eens en ik vond het verschrikkelijk, maar achteraf was het gewoon een goede beslissing en heeft het hem goed door het weideseizoen heen geholpen!
In de zomer hielp een stalgenootje me met het opbouwen van het buitenrijden. Rock vond het erg moeilijk en ging liever stilstaan onderweg, maar met hulp van haar en haar paard kwamen we iedere keer een stukje verder!
Toen het echt warm werd in de zomer genoten we er van om in de avonden naar het water verderop te gaan. Rock neemt spetteren zeer serieus en gaat het liefste helemaal kopje onder
Kopje onder
In augustus waren we 5 jaar samen: [ITP] Rock-it en ik: 5 jaar een setje
Ondertussen waren de lessen ook weer volop bezig.
Wel kwam ik met het rijden in een flink dal terecht. Na twee jaar aan het vechten te zijn geweest met mijn spanning, raakte ik nu het plezier in het rijden kwijt. Het werd een 'moeten', en zeker nu ik mijn eigen spanning had overwonnen 'moest' ik Rock nu normaal kunnen rijden zoals ieder ander paard. Want dat konden we nu immers. Ik ben zelf mijn eigen grootste criticus en ik wil het graag goed doen voor Rock. Ik ben zó zelf kritisch, dat ik mezelf met rijden enorm in de weg ging zitten op een compleet andere manier dan eerst met mijn spanning. En Rock, spiegel als hij is, blokkeerde daar volledig op. Hij had momenten dat hij niet voor of achteruit wilde, zijn buik opblies en zijn hoofd ofwel omhoog hield ofwel hard in het bit omlaag ging hangen. Dit was niet wat ik wilde: ik wil rijden vanuit partnerschap en zachtheid, maar ik kreeg er geen beweging in. Ik wil absoluut niet met dwangmiddelen rijden en daarnaast leek het probleem me ook heel ergens anders te zitten: namelijk bij mezelf. Een ander reed zo met Rock weg, mijn instructrice en een stalgenootje hadden geen enkele moeite met hem, zelfs niet als ze hem overnamen waar hij bij mij in de ankers hing. Ik was blij dat het probleem niet bij hem zat maar het was ondertussen ook hartstikke frustrerend voor mezelf.
Ik besloot de lat met rijden bij mezelf wat lager te leggen en in grondwerken / spelletjes doen en gewoon samen zijn het plezier weer terug te gaan vinden. Want naast het rijden was ik in mijn hoofd ook altijd bezig met het laten afvallen van Rock, waardoor er weinig overbleef voor ontspanning en plezier. En zo ben ik enorm in mijn eigen valkuil gedonderd van het overdenken van alles. Ik vraag me af of ik daarin ooit zal gaan veranderen.
Meer leuke dingen doen vond ik op verschillende punten. Ik ben weer meer gaan grondwerken (spelletjes doen, zoals we het zelf zeggen) en ben me onder andere gaan inlezen op intrinzen. Hier is verder geen beeldmateriaal van. Daarnaast is vrijspringen uiteraard ook altijd een prima afwisseling:
In oktober deden we een gave herfst fotoshoot bij Yessica de Reus:
[ITP] Rock-it in de prachtige oranje herfstkleuren
En ondertussen bekijken we het per week. De bak bij ons is niet altijd goed te rijden, dus ik rij als het te doen is en als we er zin in hebben. Op die manier probeer ik de lat voor mezelf niet al te hoog te leggen en vooral te genieten. Langzamerhand komt het plezier weer terug en als we rijden doen we dat weer 'samen'. Rock doet hard zijn best en we vinden elkaar weer steeds beter onder het zadel. Inmiddels is hij ook voor het eerst geschoren omdat zijn dikke vacht hem in de weg begon te zitten met rijden maar ook met grondwerken.
Al met al een jaar waarin we beide veel geleerd hebben en veel stappen voorwaarts hebben gezet. Ik heb huilend in het zadel gezeten, ik heb m'n hoofd gebroken over zijn gezondheid, maar uiteindelijk was het Rock die me liet inzien dat je soms ook moet loslaten en 'zijn', omdat perfect nu eenmaal niet bestaat.
Mijn spiegel en leermeester
Fijne feestdagen iedereen!
(Foto door: Yessica de Reus)
Maar probeer het allerallerallerbelangrijkste voor je te blijven zien: een gezond en blij paard en een blije ruiter. En hoe je dat doet? Dát maakt dan gelukkig weer helemaal niet uit, zolang het maar bij jullie past! 
Kost handenvol geld en bloed zweet en tranen... Gotta love it. 
