Met regelmaat word ik zweefteef genoemd, en in het verleden ben ik zelfs bestempeld tot takken wijf!
(Omdat ik mijn paard graag voedzame takken naast hooi en gerstestro wilde bijvoeren.
) En dat eerste word ik vaak genoemd, omdat ik naar mijn paard luister en kijk.
Als mijn paard, weg draait voor het zadel, dan weet ik dat er iets niet klopt.
(Rug of zadel)
Als ze alleen al haar oren naar achteren doet met de singel en mij pinnig aan kijkt, weet ik dat de singel niet goed ligt, of buikpijn heeft.
Mijn merrie gaat door het vuur voor me.
Juist door het wederzijdse respect en dat we naar elkaar luisteren.
Met rijden is dat zichtbaar, maar ook op de grond.
Ik heb de woorden mogen ontvangen. "Jouw paard doet niet iets voor je vanwege leiderschap, maar omdat ze jou door en door vertrouwd en echt gek op je is"
Groter compliment is er niet.
Genoeg veren in mijn eigen kont gestopt.
Met rijden voelde ze al anders aan.
Maar kon mijn vinger er niet op leggen.
"Wat is er toch lieverd. Je bent anders dan anders!"
Terug op stal, krijgt ze altijd voer. Gewoon handje dieetmix, omdat ze wat voor me gedaan heeft.
Maar ze liet het staan.
Haar houding week af van het normale en zei tegen de stal eigenaar dat we even naar het gras gingen.
Als ze daar niet eet! Dan heeft ze koliek!
Eenmaal bij het gras, ploft ze neer en begint te rollen.
"Duidelijk, dat wordt bellen"
Ondertussen aan het wandelen tijdens het wachten. Ze mag haar eigen tempo bepalen. Ik loop wel mee.
Ze gaat stil staan, kijkt mij aan (super romantisch of niet?) En laat toch een boer! (Weg romantiek!)
Duidelijk! Lucht!
Daarna zag ik haar ogen veranderen, haar neus werd rustig en het zweten stopte.
Dierenarts was gearriveerd en bevestigde gas koliek.
"Je bent er vroeg bij! Dat had je echt goed gezien!"
Het was niet zo ernstig, maar ze had wel even een duwtje nodig om van haar krampen af te komen.
"Deze dame komt de nacht zeker wel door!"
Conclusie...
Volg je gevoel!
Dat wilde ik toch even kwijt.
Mel, mijn stoere OTTB
