In mijn profiel kan je, indien je daar zin in hebt, het uitgebreidere verhaal lezen. Ik vat het hier even samen: mijn paardenkind is 18 jaar oud/jong nu. In haar hoofd is ze jong, haar lijf is wat ouder. Ze kreeg 9 jaar geleden al de diagnose artrose, met een spronggewricht dat niet je van het is. Geen probleem, dan wordt ze een hele mooie grasmaaier! Zadel verkocht, bit aan de muur (letterlijk, ik heb er een dreamcatcher van gemaakt), en gewoon genieten van elkaar.
Destijds haar verhuisd naar een wei vlakbij een bos. Daar hebben we een jaar of 3 gestaan, en die omgeving daar was echt fantastisch. Ik ben toen bitloos beginnen rijden, en we waren vaak wandelend in het bos te vinden. Mijn kanjer heeft dat altijd ongelooflijk goed gedaan, dat wandelen: ze is alert, luistert goed, zet nooit een stap verkeerd en is 99% bomproof (die ene procent die er nog niet helemaal opstaat zijn vrachtwagens, maar die kom je in bossen gelukkig niet tegen haha).
De omgeving daar, vlakbij het bos
Door omstandigheden zijn we verhuisd, en ik heb nooit meer zo'n leuke wandelplek gevonden als degene die ik daar toen had. Ik wil haar niet de trailer opslepen om een stukkie te gaan wandelen, alhoewel ze ook dat heel flink doet hoor! Vrijheidsdressuur, grondwerk, lekker kroelen samen, we hebben altijd genoeg te doen gehad. Af en toe eens een rondje door de wei hobbelen.
In de zomer van 2017 heeft mijn beste vriendin haar paard een maand bij de mijne gezet, beetje zomervakantie voor haar paard
We zijn toen samen gaan wandelen, wat toen ook weeral 3 jaar geleden was, ze was zoooo braaf! Dat was de laatste wandeling die we gemaakt hebben. Hier en daar nog een rondje door de wei, maar wandelen lag daar moeilijker door de vele vrachtwagens + heel veel kiezels waar mijn Daisy toch een beetje gevoelig op loopt, en dat is het mij nou ook niet waard. Op stap met mijn vriendin, toen ik mijn zadel nog had
Vorig jaar verhuisd, doordat ik zelf verhuisd ben en haar zo dicht mogelijk bij mij wil. Een suuuuper leuke stal gevonden, ze staat 24/7 buiten en is daardoor ook veel minder stijf en veel vrolijker. Het is niet zo dat ze totaal niet meer bereden mag worden, het is eerder zo dat ik haar zoveel mogelijk probeer op te sparen.
April dit jaar heb ik de barebackpad nog eens boven gehaald, en hebben we een rondje of 5 door de piste gelopen. Mijn paard vind de piste totaaaaal niet leuk
Omdat ik niet veeleisend ben, mag ze van mij ook gewoon stil staan haha, dan kroel ik wat door haar manen en zijn we ook blij. Een week of 2 later heb ik dit herhaald, en vond ze het wel leuk om de piste uit te wandelen Ik dacht "oh wil je weer wandelen", maar doordat het toen nogal druk was en de weien vol paarden stonden (en ik daar dus niet doorheen kon wandelen naar het wandelpad achteraan) heb ik het maar niet gedaan.April dit jaar
Ondertussen heeft mijn paard vorige maand 5 shiatsu-behandelingen gekregen, en zit ze zoooo veel beter in haar vel. In het verleden ook de osteo e.d. erbij gehad hoor. Maar eergisteren stond ze dus vrolijk te bokken en steigeren in de wei (ze zag me staan met een kruiwagen vol hooi, ik was met een stalgenoot aan het praten en het duurde haar te lang), ik was echt stomverbaasd want dit was een hele tijd geleden, ik had haar ondertussen ook al enkele keren zien draven op de wei wat ook al heel lang geleden was. De shiatsu heeft haar duidelijk deugd gedaan, ze is plots 10 jaar jonger in haar lijf!
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan he. Ik hou zielsveel van mijn paard, ook als we nooit meer zouden mogen rijden. Maar dat mag ze dus wel, en ze heeft dit altijd graag gedaan. Gisteren haar bitloos hoofdstel omgedaan, en lekker op haar blote rug gekropen. In eerste instantie naar de piste gestuurd, daar wat staan koekeloeren want zo'n bak vind ze echt saai
Daarna, voor het eerst sinds mei 2017, haar over het veld gestuurd. Ze was uiteraard vrij kijkerig, dat kon ook bijna niet anders na zo'n lange tijd haha, maar wat had ze een vrolijk hoofd, en wat stapte ze vrolijk mee! Niks slenteren en stil staan zoals in de piste, lekker vooruit! Ik ben helemaal niet ver gegaan, ze is het tenslotte niet meer gewend om bij de vriendjes vandaan te lopen (hier heeft ze eigenlijk nooit moeilijk over gedaan hoor), maar wat een heerlijk gevoel heb ik er aan over gehouden! Ik ga het wandelen weer lekker opbouwen nu, elke keer een stukkie verder, en genieten maar! Ik kijk alweer uit naar de volgende keer, en ik ben er vrij zeker van dat mijn paard er hetzelfde over denkt!Eerst maar even naar de piste...
Maar dat is saai, dus gaan we deze keer, na 3 jaar, weer een klein stapje in de wereld zetten...
Onderweg naar het veld
Die oortjes, zo heerlijk alert! Van zodra we het veld opliepen, ging haar tempo meteen omhoog, ze had er echt zin in!
Weer terug naar haar eigen weitje, ze was zo braaf!
Lekker beest van me dat ze is
Een reactie is altijd fijn
, worden nieuwsgierig en onderzoekend.