Geplaatst 
Ook al is ons jaar 'vroeg' geëindigd. Eigenlijk begonnen we in eindejaar 2018 al te merken dat er iets niet goed was. Diallo was vaak nukkig tijdens het opzadelen en aan singelen. Ook werd hij telkens minder voorwaarts en deed hij dingen tijdens het rijden die hij nooit eerder gedaan had. Meteen de dierenarts gebeld, bloed afgenomen en buig testen gedaan. De DA zag op dat moment nog niks opmerkelijks en uit het bloedonderzoek bleek hij een te kort aan Calcium en vitamine D te hebben, dus supplementen bijgegeven en het ging inderdaad een maandje beter.
Eind januari/februari begonnen we dan weer te merken dat het terug bergaf ging, ik merkte ook dat hij soms niet zuiver liep en op sommige dagen toonde hij ook echt protest. Weer de DA gebeld, meteen ook tandarts gebeld en een osteopaat laten komen en zadel na laten kijken. Maar hier ook bleek er niks aan de hand te zijn. Osteopaat vond een kleine blokkade in zijn middenrif wat de singelnijd wel kon veroorzaken maar zijn rug zou clean geweest zijn en verder niks om me zorgen over te maken.
Maar we merkte eigenlijk geen verbetering. De singelnijd werd ook niet beter. Diallo liep naar mijn gevoel echt niet goed maar niemand zag wat, ook begon hij mij te pletten tegen de kanten van de piste, wat hij eerder nooit deed. Diallo is sowieso wel liever lui dan moe maar ik heb nooit moeite moeten doen om hem voorwaarts te rijden. Nu was dat enkel nog mogelijk met een losse teugel, vanaf ik hem probeerde oppakken ging hij niet meer vooruit of omhoog. In maart heb ik dan beslist hem naar de kliniek te brengen, ik dacht eerst dat hij maagzweren zou hebben.
In de kliniek hebben we hem helemaal door de medische molen gehaald, eerst zijn maag, daarna zijn schildklier, longen, en als laatste zijn rug. En daar bleek dus het addertje te zitten. Diallo bleek duidelijk zichtbare kissing spines en spondylose te hebben. We hebben daarna Diallo terug mee naar huis genomen en een afspraak gemaakt voor 2 weken daarna terug te komen voor uitgebreid onderzoek.
Eind maart waren we dus terug in de kliniek en werd er een heel team opgezet. Ik ben de leidinggevende dierenarts van dat team nog altijd heel dankbaar voor de begeleiding die ze ons gaf. Eerst werden er buigtesten gedaan op harde ondergrond, hier was bijna niks op aan te merken. Aan de longe kruiste hij dan in galop en zag de begeleidende dierenarts dat hij rechts achter inderdaad niet zuiver liep. Tijdens het rijden zelf liep hij dan niet gekruist in galop, maar wel nog altijd onzuiver en stijf. Op aanraden hebben we dan ook een ataxie test laten uitvoeren om uit te sluiten dat hij zeker alle signalen door krijgt, dit was gelukkig wel het geval en dus geen ataxie.
En toen moesten we een beslissing gaan maken, of verder onderzoeken en behandelingen opstarten met een hoog prijskaartje en een lage slaagkans, of Diallo terugtrekken uit de sport/intensieve trainingen en hem op pensioen zetten, hooguit nog gebruiken als wandelpaardje. Ik was ongelofelijk blij dat er van in laten slapen nog geen sprake was en dat er ons verzekerd werd dat Diallo nog wel pijnloos kon leven op de weide. Natuurlijk moesten we in ons achterhoofd wel houden dat dit ooit niet meer het geval zal zijn en we dan wel een beslissing zullen gaan moeten maken, maar gelukkig is het tot op heden nog niet zo geweest. En zoals iedereen rondom mij verteld, je voelt echt wel wanneer die tijd er is... Dus hebben we Diallo ook van stal verhuisd want op mijn huidige stal had ik de accommodatie totaal niet nodig en werd het ook wat duur voor een grasmaaier.
Diallo kwam echt op een fantastische plek terecht, toen is Nenah ook nog eens langs geweest om foto's te trekken, gelukkig is hij qua omgang en gedrag echt niks veranderd en is hij nog even speels en enthousiast.
Helaas veranderde mijn opluchting ook wel snel in verdriet en frustratie. Ik was mijn rijpaard kwijt, en dat vond ik zo ongelofelijk jammer. Het kwam echt als een klap in het gezicht, dus ik heb enorm veel verdriet gehad en dagen gehuild. Soms is het nog even heel moeilijk. De eerste twee maanden zijn we wel nog wat staprondjes gaan maken, dit ging goed, maar ik was hier toch niet 100% gerust op. Hoewel Diallo heel enthousiast was, altijd met zijn oortjes naar voren, kon ik maar niet settelen met de gedachte dat ik hem misschien toch pijn deed.
Dus vanaf begin deze zomer heb ik hem eigenlijk volledig op pensioen gezet. Soms speelde we dan nog wel eens in de piste, maar het werd dus echt een knuffelpaard. In het begin was het vooral heel moeilijk om een weg te vinden met zijn energie. Diallo was sowieso wel liever lui dan moe, maar hij werd normaal wel 3-4x intensief gereden en dan nog 1-2x gelongeerd per week. Dus voor hem was het ook een hele verandering. Gelukkig straalde hij ook anderzijds wel echt, en zoals de dierenarts voorspeld had in de kliniek werd hij er zelfs een klein beetje beter op. Wat een weide allemaal niet kan doen.
Omdat ik het rijden enorm miste zijn we naar oplossingen gaan zoeken. Eerst ben ik begonnen met bijrijpaarden, maar merkte toch dat dit niet helemaal mijn ding was en ik het erg frustrerend vond om in geval van nood niet degene te zijn die beslissingen kan en mag nemen. Na even wikken en wegen hebben we een aanbieding gekregen om hem bij een vriendin een straat verderop van mij thuis op een weide te zetten met haar pony die ook gepensioneerd is. Hoewel ik een gouden plek had dat toch maar gedaan, en in 2020 gaan we op zoek naar een tweede paard.
http://boktimg.nl/img/m/vozfTL.jpg
http://boktimg.nl/img/m/qKZ2rf.jpg
Oh, en hij heeft het heel goed bij zijn nieuwe vriendje. Hij is nog altijd even gek.
http://boktimg.nl/img/m/vagQpP.jpg
Hij zal toch altijd mijn beste vriendje blijven
Veel succes met de zoektocht naar een tweede paard! 
Heel fijn! Hebben ze je ook kunnen vertellen hoe het komt dat hij deze aandoening kreeg? Zit het in zijn bouw, manier van trainen of heeft hij ooit ergens iets opgelopen in training oid? 
Hij heeft inderdaad echt een heel leuk snoetje al zeg ik het zelf 
