Ik ga er mij aan wagen. Een In The Picture topic van mezelf en mijn meest fantastisch paard (Hmmm hmmm

Ik heb mijn paard nu 4 jaar. Vanaf de eerste dag dat ik hem had wist ik, dit wordt hem!
Jammer genoeg heb ik al een hele lijdensweg achter de rug met mijn paard. Ondanks keuring bleek hij een gevoelige rug te hebben en slaagde hij er, het eerste jaar dat ik hem had, in om 2 zware blessures op te lopen aan zijn achterbenen. (Peesletsels) Dit telkens door gewoon weidegang in combinatie met hele gekke, ongeziene Spaanse rijschoolachtige bokkensprongen en als je weet dat hij van nature redelijke onhandig (zeg maar lomp) is, komt dit natuurlijk niet goed.
Na deze blessures bleek hij vrij gevoelig aan beide benen. Hierdoor nog een paar keer mank gestaan. De dierenarts is rijk geworden op mijn kosten

Ook de rug is heel intensief aangepakt door osteo en wordt nog steeds goed bijgehouden met onderhoudskuren. Paard leeft hierdoor helemaal op.
Ik heb mijn paard gekocht vlak nadat mijn zoontje geboren was. (Hiervoor reed ik M1 maar moest ik mijn paard verkopen omdat ze echt gevaarlijk was.)
Dus zelf was ik nog bezig met terug de nodige spierkracht te krijgen en mijn routine te vinden. Ook merkte ik op dat ik sinds de geboorte zeer veel last heb van angsten. Angst is steeds aanwezig in mijn leven maar op mijn paard had ik nooit last. Door de geboorte van mijn kind kwam dit heel hard aan de oppervlakte. Hierdoor heb ik de eerste 3 jaar meer met mezelf geworsteld en ben ik op zoek moeten gaan naar de gepaste coaching en trainer.
Na heel wat watertjes te hebben door zwommen, trainers geprobeerd en vooral veel tranen (Ik was bijna met alles gestopt)... ben ik terecht gekomen bij een goede vriendin van mij. Ze rijdt zelf niet heel hoog dressuur maar wat kan zij coachen. Ze heeft de nodige trainerdiploma's en weet waarover ze praat maar het is vooral de coachende rol die ze speelt die voor mij zo belangrijk is. Ze praat mij door mijn angst, ze houdt rekening met wat ik lichamelijk en psychisch aan kan (Sta op de rand van burn-out), ze brengt humor en laat tranen toe...
Eindelijk de gepaste combinatie. Stilaan droom ik zelfs terug van eerste B-wedstrijdje. Echter de angst om dit te doen is nog te groot.
Maandag heb ik samen met haar getraind. 's Ochtends heb ik haar geappt om te vragen om de les te verleggen. Wat een weertje! Het waaide, plots kon het stortregen, windstoten... Alles op en aan.
Mijn paard kennende wist ik dat hij hier ging op reageren. Het vluchtdier in mij nam over en dus vroegen we om de les niet te laten doorgaan. Antwoord van de trainer: Neen de les gaat door, als het niet gaat, neem ik wel over...
Zo gezegd zo gedaan. Samen zijn we aan de les begonnen. In het begin ging alles redelijk goed. Paard was wel iets nerveuzer en het zakken in de hals ging wat moeilijker maar hij bleef mooi bij mij en deed wat ik vroeg.






Daarna de galop. Oh wat was hij in zijn nopjes. Hij bokte er op los. Een paar maanden geleden zou ik hier volop op toe klappen en echt niet meer durven. In tranen zou ik stappen. Maandag heb ik doorgezet.




Ook was er even kortsluiting in het hoofd van mijn paard. En ook dit heb ik uitgezeten. De angst was er maar ik kon hier mee om. Het is best ok om bang te zijn. Het enige wat ik nog moet leren is om ondanks de angst, zo snel mogelijk terug de ontspanning te zoeken. Mijn handen mogen ook bij zo een schrikmoment lager. Ben ik mij bewust van.


Uiteindelijk ben ik heel fier op mezelf dat ik toch goed ben kunnen eindigen. Met een paard in ontspanning en vooral een ruiter in ontspanning. En ja hoor morgen kruip ik er terug op. En ook dit kunnen we samen aan.


Dus is dit mijn doompaard geworden? Ja toch wel, het is misschien niet de mooiste bink van de stal maar hij leert mij terug mezelf zijn. Hij leert mij om met mijn angsten om te gaan en dat is het mooiste cadeau die hij mij kan geven. Tenslotte is hij ook het liefste paard van de stal. De grootste knuffelbeer die het allemaal goed bedoelt maar soms even bang is als ik. Stilaan vinden we elkaar en samen worden we sterker. En is er nog werk aan? Ja hoor! NOG HEEEEEEEEEEL VEEEEEEEEEL WERK! Daar ben ik mij oprecht van bewust. Maar laat ik even eerlijk zijn, het vinden van vertrouwen en lol is nu op dit moment veel belangrijker dan het perfect uitgevoerde figuurtje. Eerst leren ademen en nadien komt zeker de afwerking.

Tips mogen zeker gegeven worden. Ik kan niet beloven dat ik met alles iets doe maar ik luister met een open hart naar jullie mening. Weet dat het zeker niet mijn doel is om topdressuurruiter te worden. Je mag me gerust in het vakje: Lol met de knol indelen.

