Geplaatst 
Dit voorjaar zou Lisanne haar allereerste wedstrijdje bij de manege gaan rijden, natuurlijk op Penotti, maar wat een pech want uitgerekend met het wedstrijdje was de pony plots weg. Ze was naar een pensioenplekje verhuisd waar ze als gezelschap mocht dienen voor een ander paard. De traantjes werden weggeveegd en Lisanne begreep dat het beter was voor haar lievelingspony en dus had ze er vrede mee. Er werd een andere pony opgezadeld en Lisanne ging door.
Totdat ik aan het begin van de zomer een telefoontje kreeg. Penotti was terug in de manege omdat haar nieuwe baasje haar niet meer kon gebruiken. Of wij haar geen goed huis wilden geven? De voor- en nadelen werden afgewogen en hoewel mijn verstand en mijn omgeving me afraadden om eraan te beginnen (we hadden net een paar maanden daarvoor al afscheid genomen van een oudere pony en zoiets doet gewoon veel pijn. Moet je dan weer aan een oud diertje beginnen?) won mijn gevoel en dus reed ik met een dubbel gevoel met de trailer naar de manege om haar te halen. Ik schrok wel toen ik haar zag, ze was nog veel magerder dan de laatste keer dat ik haar had gezien.
Was dit echt wel slim? Maar, ik kon haar niet laten staan, we gingen ons uiterste best voor haar doen. Dat had ze zo verdiend!
Lisanne wist van dit alles niks en wat was ze verrast toen ze de trailer met haar lieve Penotti aan zag komen! Vanaf dat moment waren mijn twijfels helemaal weg, ik had de goede keus gemaakt. Wat een blijdschap.
In eerste instantie kwam ze bij een goede vriendin te staan omdat ik thuis nog wat aanpassingen moest doen. Het eerste wat we hebben gedaan was de tandarts bellen. Dat was niet onverstandig want er bleek een heleboel aan de hand te zijn in haar mond, waardoor ze amper eten kon. Gelukkig kon er een boel aan gedaan worden en knapte het eten daarna snel op.
Na een ruime maand was thuis alles zover geregeld en kon ze dan echt bij ons komen wonen. Ze paste goed in mijn groepje en kon het meteen goed vinden met de andere paarden.
De zomer verliep heerlijk. Penotti genoot van de aandacht, van het eten en kwam goed aan! Voorzichtig kon er ook weer nu en dan een klein ritje op haar gemaakt worden en iedereen was blij.
Uiteindelijk heeft Lisanne zelfs toch nog meegedaan met een wedstrijd in de manege met Penotti. Wat een gevoel, nu niet meer als manegepony, maar helemaal haar eigen pony. Lisanne blonk van de trots en Penotti straalde. Ze zag er zoveel beter uit nu en werd daar omarmd door hordes kinderen die blij waren om haar weer te zien. Echt prachtig.
Ook een buitenritje zat er in:
Helaas brak kort daarna een mindere tijd aan. De overgang naar de herfst bleek moeilijk voor Penotti, ze kreeg meerdere ernstige koliekaanvallen binnen een paar weken tijd.
Telkens kantje boord en met een hoop geluk mogen we nu zeggen dat ze toch nog graag een poosje langer bij ons wil blijven wonen. Wij hopen dat dit nog een hele lange tijd mag zijn, maar je realiseert je toch wel weer hoe snel een sprookje kan eindigen op zulke momenten. We gaan nu vol goede moed naar 2019 en ik hoop dat ik volgend jaar weer een mooi verhaal voor Penotti en Lisanne mag gaan schrijven hier.
