Ik ga verder niet teveel in op de details, omdat die te persoonlijk zijn om zo op internet te gooien. In PB kan ik uiteraard iets dieper er op in gaan voor de geïnteresseerde
De redenen dat ik dit wou gaan doen zijn er best veel. Om te beginnen zit ik gewoon niet lekker in m'n vel, teveel stress en veelte veel aan mm hoofd. De laatste druppel afgelopen week die mij ertoe deed besluiten dat ik wel NU iets moest gaan doen, want anders ging ik er echt aan onderdoor.
Aangezien een psycholoog of iets dergelijks echt niks voor mij is (ik praat dan toch niet of maak alles minder erg dan het is), leek dit mij wel een kans waard, aangezien mijn paard voor mij gaat praten. En dan moet ik wel
Oké, om te beginnen moest mijn paard de paddock in, helemaal los en genoeg ruimte om weg te kunnen lopen. En toen moest ik erbij. Gewoon in de paddock gaan staan, meer niet. En de eerste reactie van mijn paard afwachten. Ze kwam wel gelijk naar mij toe, snuffelde aan m'n handen, en liep toen weer weg om een paar meter verderop weer stil te gaan staan. Dat was dus al vraag 1.
A: "Waarom loopt ze zo snel weer bij je weg?"
Ik: "Ehh ja, geen idee. Doet ze wel vaker, even snuffelen en weer door."
A: "Nee. Ze probeert contact met je te zoeken, maar krijg dat niet. In ieder geval niet oprecht contact, want jij houdt iets achter en dat houdt haar tegen. Want dat merkt ze, en zo ben jij geen betrouwbare kuddeleider of maatje."
Bam. Die kwam aan.
Op die manier zijn we verder gegaan. Zij stelde mij vragen, gebaseerd op hoe mijn paard op mij reageerde. En als ik het "goede" antwoord gaf, dus echt antwoord vanuit mijzelf, merkte je dat gelijk.
Bij de eerste echt moeilijk me vraag (voor mij) kwam mijn merrie direct van d'r plek tussen mij en A in staan. Onze connectie verbreken. En waarom deed ze dat? Om mij te beschermen. Omdat ik het antwoord op die vraag al maanden onderdruk en niet wil/kan geven. Mij beschermen, voor mijzelf.
Mijn merrie sloot zich voor mij af, omdat ik dat onbewust voor haar deed. Ik wilde juist mijn sensibele merrie niet lastigvallen met al mijn verdrietige in-de-war gevoelens, juist omdat zij daar zo snel last van heeft. En door dat achter te houden voor haar, heb ik het alleen maar erger gemaakt voor mijzelf en voor haar. Want zij had allang door dat er iets "mis" was met mij. En heeft mij ook op heel veel manieren proberen duidelijk te maken dat ze contact met mij zocht maar dat het haar niet lukte, dat ze er niet doorheen kwam. En nu zie ik dat pas. Nu is dat "rare" gedrag van haar mij pas duidelijk. En ik maar denken dat ze zo loom was door de warmte, niets was minder waard...
Ze reageerde direct op al mijn echte antwoorden. De antwoorden die echt vanuit mij en vanuit mijn oprechte gevoel kwamen. Dan kwam ze gelijk aanlopen en bij mij staan.
Zei ik iets wat volgens haar complete onzin was, liep ze ook zo weer weg en keerde mij de rug toe. Draaide ik er om heen om zo het echt antwoord niet te geven, was ze alweer weg.
En het meeste deed ik niet eens bewust, omdat ik mijzelf blijkbaar al zo lang aangeleerd heb op die manier te reageren dat ik niet eens meer het echte voel. En dat had zij allang door. Ik moet weer leren echte emoties te voelen, en dat probeert zij mij al een aantal weken duidelijk te maken.
Bam. Ook die kwam binnen.
Al weken, ik denk zelfs maanden, probeert zij mij uit mijn "beginnende depressie" te halen. Probeert zij mij op elke mogelijke manier weer terug bij mij te krijgen. Probeert zij op elke mogelijke manier in haar taal contact met mij te zoeken. Wat heeft ze haar best gedaan, voor mij. En ik, ik heb het allemaal niet gezien en haat hulp "genegeerd"... Het spijt mij merrie.
Ik heb haar op de momenten dat ze afstand nam van mij ook heel veel spanning weg zien laten varen. Gapen, kauwen, tong uitsteken, en op rust staan.
En goh wat voelde ik mij schuldig... Wat heb ik, onbewust en met de beste bedoelingen, haar allemaal aangedaan door alles op te kroppen... Sorry lieve merrie... We gaan ermee aan de slag!
16 juni hebben we nog een sessie. Dan ga ik op vakantie en zien we daarna wel weer. Maar het heeft mij nu al geholpen, en ik zit met een veel rustiger gevoel thuis dan ik het afgelopen half jaar gehad heb.
Wat een ervaring, maar wat een paard heb ik toch, wauw...
Grote kans dat het wel meer redenen heeft dat je merrie weg loopt, dat is waar die hele coaching om gaat namelijk 
