Scroll naar beneden voor een TL;DR!
In het afgelopen half jaar is er heel wat gebeurd in mijn leven. Een nieuwe vriend (een Deen, uit Denemarken), besloten te verhuizen naar Denemarken. Enter Corona. Verhuizing uitgesteld, maar wel alles klaar gemaakt om mijn twee IJslanders mee te verhuizen. Uiteindelijk kwam er dan de mogelijkheid, alles gepland, twee maanden later zou ik vertrekken. Paarden vervoer geregeld, alles rond. En toen werd bij Sölvi, mijn oude ruin (29), een diepe botontsteking in de rechter bovenkaak vastgesteld. Uitgebreid met de DA besproken en de boosdoenende kiezen zijn getrokken (3 maanden voor de jaarlijkse tandartsbehandeling). Antibiotica meegekregen in de hoop dat het bij zou trekken.
Fast forward drie weken, het leek niet beter te worden, zijn neus rochelde met ademhalen en hij leek nu ook pijn te hebben. In het overleg met de dierenarts was al besproken dat het een dusdanige ontsteking was, dat het alleen met een serie uitgebreide holtespoelingen in de kliniek misschien goed zou komen. Het zou een serie pijnlijke behandelingen zijn met niet eens een 50/50 kans op succes. Ik vond dit niet eerlijk, hij was al 18 jaar mijn beste vriend en houden van betekent ook loslaten. Dus de dierenarts geboekt om hem te laten inslapen. Ik zou zijn vriendin Elfin (merrie, 17) in haar eentje meenemen naar Denemarken. Maar daar had ik mijn zorgen over, zij had namelijk een enorme rugzak en een van de redenen dat het zo goed ging, was omdat ze de steun van Sölvi had. Die was als een rotsblok zo vast en zelfverzekerd. Ik had mijn twijfels of het wel goed zou gaan met Elfin alleen, maar ik zou haar niet achterlaten. En toen, drie dagen voordat de dierenarts kwam, stond Elfin stokkreupel. Hoefbevangen. De derde keer in 1,5 jaar tijd, ondanks een graasmasker, goede kwaliteit geschikt hooi en een suikerarm rantsoen. De bevangenheid was dusdanig dat dit voor haar ook niet meer eerlijk was, dus in overleg met de dierenarts besloten ze samen te laten gaan. Ik heb nog nooit zo'n fijne, vredige euthenasie meegemaakt met paarden, het was een klote dag, maar mooier had het ook niet kunnen zijn.
Fast Forward 3,5 maand naar nu. Ik woon nu al drie maanden in Denemarken, en heb net eindelijk een baan gevonden. Hoewel het heel goed ''uitkwam'' zonder paarden te verhuizen (je hebt gewoon veel meer rust en minder stress aan je hoofd, daarbij slik ik anti-depressiva dus deze verhuizing hakte er behoorlijk in), mis ik de paarden vreselijk. Niet alleen maar MIJN paarden, Sölvi en Elfin, maar ook het bij de paarden zijn in het algemeen. Gelukkig heb ik een vriend getroffen die met paarden is opgegroeid en hoewel ze niet zijn passie zijn, vindt hij ze wel leuk. Al snel begon het weer te jeuken, ''ik wil weer een eigen beste vriendje''...
En langzaam maar zeker vormde zich een wens: ik wilde een groter paard, want eigenlijk ben ik zelf gewoon te groot voor een IJslander. Daarnaast wil ik een paard waar ik eindeloos mee kan buiten rijden en waar ik de endurance mee in zou kunnen. Verder wil ik graag een paard dat WIL werken en dat al manieren heeft en de wereld gezien heeft, maar ik wil er zelf nog vanalles aan kunnen trainen.
Een draver moest het dus worden. Nu heb ik het geluk dat de drafsport hier in Denemarken vrij populair is en dat veel trainers, nu het seizoen aan een einde loopt, hun dieren die niet voldoen van de hand doen. Ze zijn ook nog eens spot goedkoop.
Ondanks dat ik me had voorgenomen dit kalm aan te gaan doen, stroomt het bloed waar het niet gaan kan. Dus ondanks dat het niet mijn bedoeling was, had ik al snel een kijk afspraak staan en had ik van bokker Ruitje een aantal goede tips om in mijn achterhoofd te houden tijdens mijn zoektocht.
En toen kwam er ineens iets onverwachts op mijn pad... Welliswaar een draver, maar met weinig koerservaring, want hij was niet snel genoeg (voor wie het wat zegt: 1,20). Hij was al 7 jaar en door hen zelf gefokt, ze hadden hem één keer uitgebracht, zonder succes en sinds dien is hij eigenlijk continue in training geweest. Zijn eigenaren runnen een succesvolle trainingsstal in het westen van Denemarken en de business gaat steeds beter, maar hij neemt plek in zonder geld op te brengen. Dat hij zo lang mocht blijven, was puur omdat hij de laatst levende nakomeling van de favoriete merrie van de eigenaresse is. Hij is ook haar beste vriendje. Inmiddels staat hij al sinds juli stil en snakt ernaar weer aan het werk te gaan.
Ik was op slag verliefd...
Een heel eenkennig paard met een enorm karakter en heel fijngevoelig. Er zit veel temperament in en het voelde zo ontzettend goed. Het liefst had ik hem diezelfde dag nog meegenomen...
Maar, eigenlijk was het mijn bedoeling langzaam aan te doen en ze had nog een gegadigde die nog geen ja of nee had gezegd. Dus ik heb afgesproken dat zij eerste keus zou hebben en ik zou wachten op haar antwoord. Daarnaast worstelde ik ook (en eigenlijk doe ik dat af en toe nog) met het feit dat het zo raar voelt dat Sölvi er niet is en ik ''een nieuwe beste vriend'' krijg. Het voelt soms bijna als verraad als je snapt wat ik bedoel. Maar dit voelde zo goed en de klik met dat paard was zo enorm aanwezig... Tsja wat doe je dan..?
Drie dagen later kreeg ik een berichtje met de vraag of ik nog een paard wou hebben. ''Ja!! Maar ik heb nog geen plek
''. Dus als de bliksem op zoek gegaan naar een pension en ik heb toch iets fantastisch gevonden! Ik kan er echt alleen maar goeds over zeggen. Een paddock paradise met 7ha weiland en een grote inloopstal, maar ook de mogelijkheid de paarden individueel in de schuur op te stallen. Alle paarden in een kudde van ongeveer 8 met de mogelijkheid om kleinere ponies en dieren die geen of weinig gras mogen in een aparte kudde aan de andere kant neer te zetten. Met verlichte en gedraineerde buitenbak, round pen, springwei, cross baan, dichtbij het bos en een meer, all inclusive. Het kan voor mij niet beter.Dus, 7 november haal ik mijn nieuwe trots op en elke dag die ik moet wachten is er een te veel!
TL;DR, ik ontmoette een half jaar geleden mijn nieuwe vriend, en heb vlak voordat ik naar hem toe in Denemarken zou verhuizen mijn beide IJslanders moeten laten inslapen. Ik zou het kalm aan doen met een nieuw paard zoeken, maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en nu wordt ik 7 november eigenaresse van een hele leuke draver!!
Ik stel jullie voor aan Barca Star (of gewoon Barca).
Kleur: bruin met een kol en een sneb
Geslacht: ruin
Leeftijd: 7 jaar
En voor de geïnteresseerden:
Afstamming: Timberland x Shane T Hanover x Ejnar Vogt
En een kort filmpje van toen ik hem kwam bekijken. Eigenlijk had ik veel meer beeldmateriaal gewild, maar ik was te druk met het paard
Ik houd me op dit moment vooral bezig met alles dat ik NIET in zijn maat heb. Want hij is 1.65 en Sölvi en Elfin waren 1.30 en 1.35. Omdat hij 's nachts op stal gehouden wordt met een fleecedeken en overdag met de op de wei en het al eind oktober is, durf ik hem niet zonder deken zomaar buiten te zetten. Dus ik ben nu op dekenjacht en dat blijkt ook nog veraderlijk... In nederland gebruiken we de ondermaat om de maatgeving van een dek aan te geven. In Denemarken is het blijkbaar gebruikelijk de bovenmaat te gebruiken. Toen ik voor het eerst dekens ging shoppen en er weinig was dat boven 1.55m uit kwam, vroeg ik me dus af of niemand in dit land paarden had, want zelfs mijn IJslanders pasten niet in een 1.55
In ieder geval kan ik dus niet wachten! De trailer is besproken, de dag is vrij gepland en ik begin 1 december pas aan mijn nieuwe baan, dus ik heb ruim de tijd om vriendjes te worden met Barca.
Mijn bedoeling is vooral veel grondwerk, spelen, wijken voor druk en wandelen en wanneer alles goed voelt hem een keer inrijden. Ik heb nergens haast bij, maar ik vind het wel leuk om de progress bij te houden en wellicht met mij nog een aantal bokkers. Vandaar dit volg topic!
. Heerlijk van genieten. En als het filmpje start zie ik een herkenbare beweging, typisch draver. The move noem ik die. Doet die van mij ook.