Geplaatst Bonny is nu al bijna 3 jaar weg, en nog steeds kan ik het niet helemaal plaatsen.
Bonny zou nu bijna 12 jaar zijn en ze is vanaf haar 4e tot haar 9e bij ons geweest, eerst was ze van mijn moeder omdat ik toen nog mijn andere pony had. Mijn moeder is van haar af gevallen daardoor heeft mijn moeder artrose in haar nek gekregen en is haar afgeraden om ooit nog op een paard te stappen. Mijn moeder heeft haar toen in de wei gelaten en ik reed haar 1 of 2 keer in de week zodat ze nog wel haar beweging kreeg. Ik heb haar uiteindelijk over gekocht en na een jaar heb ik haar helaas moeten verkopen omdat ik geen tijd meer had.
Dus ik vond dat het tijd was voor een laatste eerbetoon aan Bonny.
Dit was de dag dat ze net bij mij was, ze had totaal geen bespiering meer doordat er zo weinig met haar gedaan was.
Ik heb haar heel rustig opgepakt, en spelenderwijs hebben we grote stappen gemaakt.
Bonny was wel echt een paard dat snel dingen eng vond en je had echt haar vertrouwen nodig om haar ergens langs te krijgen.
Ongeveer een half jaar later had ze al echt meer bespiering gekregen.
Uiteindelijk zijn we verhuisd naar een andere stal omdat ik geen tijd had om elke dag m'n stal uit te mesten, hier werd het voor me gedaan dus hoefde ik ook niet elke dag te gaan.
2 Maanden daarna heb ik de beslissing gemaakt om haar te verkopen omdat het gewoon niet meer ging, ze had iemand nodig die haar genoeg aandacht kon geven en ik was niet degene die dat op dat moment kon.
Het gaat je goed lief vriendinnetje
Het ene moment heb je er vrede mee, het andere moment krijg je weer dat verschrikkelijke lege gevoel. Bizar, maar sommige paarden zijn net 'een stukje van jou' en kunnen dan echt een gat achter laten 
Zo zuur als je er later pas achter komt hoe bijzonder het eigenlijk was.. Veel geluk met het afsluiten van de verkoop 