Geplaatst En iedereen gaat rennen
Blijven de sterkste bomen staan
2017, wat een jaar. Een jaar die goed begon. Een jaar vol verassingen. En helaas ook een jaar met een zwart randje.
Het begon allemaal erg goed. Winner en ik trainde rustig door voor een B-proef zonder verwachtingen.
Op naar 5 maart. Een wedstrijd op bekend terrein, en ik ben elke keer weer trots op het feit dat hij ondanks vorig jaar de gebeurtenis gewoon zijn rondje doet. En wat was ie knap
Maar helaas, 2 mei 2017 sloeg het noodlot toe. Winner was kreupel en het hield een hele tijd aan. De dierenarts dacht eerst dat het uit zijn rug kwam dus wij lieten de chiropractor komen. Na deze behandeling en na de behandeling van een cranio sacraal therapeut was hij helaas nog altijd niet beter(zowel qua kreupelheid als qua gevoeligheid). Toen wij ook de osteopaat lieten komen vertelde zij dat ze gelijk al zag waar het aan lag. Hij had een peesblessure.
Winner is op de peesscan gezet en helaas.. het was alles behalve klein. Winner had een gat in de tussenpees. Buiten een verdikking bij de schenkel aan de binnenzijde en zijn kreupelheid viel er aan hem níets te zien of te merken..
Begin deze maand kwam de dierenarts weer voor een peesscan, maar aan het been zag ze genoeg. Helaas, het was verergerd. De kans op genezing, die is klein..
In februari hebben we weer een afspraak gepland, hopelijk met vooruitgang dit keer. Ik smeer zijn been nu in met paardenbalsem en voel toch een duidelijk dunner wordend beentje. Dat maakt me enorm blij. Helaas voel ik wel nog altijd een verschil met zijn rechterachterbeen, hopelijk zal dit zich nog herstellen.
Winner is mij enorm dierbaar. Net als de shetlanders. Ik geniet elke ochtend van die zacht hinnikjes die koppies die me lief aanstaren en die tevreden blikken als de stal leeg is of ze staan lekker te kauwen op hun hooi. Het enthousiasme van Winner als hij er even uit mag om wat grasjes te plukken. De kusjes aanval van mijn jongste shet, het gesnuffel aan mijn voeten, het kleine doet het hem echt.
(mijn lieveling! Hier geboren en alweer 9 jaar oud!)
(Mijn eerste dame, alweer bijna 25)
En last but not least, mijn twee mannen bij elkaar. Dit plaatje doet mijn hart opstijgen..
Al met al een jaar om bij stil te staan. Het ging snel, het ging hard, maar helaas vaak ook de verkeerde kant op.
Ik wacht februari af en kan alleen maar héél hard hopen dat het positief zal zijn. Want dat verdiend die mafkees
Wat ben ik trots op jou, als ik zie hoe sterk je bent, en je wordt er steeds maar sterker van
