Geplaatst 
Januari
Januari was een maand met veel vorst, dus er is weinig gereden. Wel is er natuurlijk gewoon veel getut. Januari is gewoonlijk een vrij saaie maand.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD5A6AE
Februari
In februari was het erg wisselvallig weer maar we konden wel wat trainen. Wel weer rustig aan opbouwen natuurlijk na de verplichte rust door de vorst.
Er werd ook gezocht naar een reden voor de vele mankementen in mijn lijf die niet bij mijn leeftijd horen. Helaas is mijn bloed al even eigenzinnig als ik zelf en geeft het tegenstrijdige resultaten tov wat jaren geleden gevonden is. (en het betreft hier genetische onderzoeken dus dat hoort niet te kunnen.)
Het resultaat is dat we ipv duidelijkheid, gewoon meer vragen hebben.
Maart
In Maart werd het clubkampioenschap verreden en we mochten onszelf nog een jaartje clubkampioen noemen. Knappe kleine Sam! Hij was wel een beetje pittig. Elke galopovergang een paar schietgebedjes sturen maar uiteindelijk konden we een redelijk nette proef neerzetten.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD7C1A9
Sammie is altijd tevreden over zichelf!
April
In april zouden we onze eerste officiele wedstrijd weer starten na 4 jaar stil liggen door medisch gedoe van mijn kant. We hadden eigenlijk als doel dit jaar om ons te selecteren voor het IPK. In theorie is het IPK een wedstrijd waarin elke provinciale zijn 12 beste combinaties mee neemt om tegen elkaar te rijden. Een soort vlaams kampioenschap dus gezien het enkel de vlaamse provincies betreft. Als we op het niveau konden raken waar we op zaten toen we moesten stoppen, dan was dat in principe gewoon haalbaar. Maar ik kan zeggen dat deze wedstrijd de inzet was van een heel wisselvallig wedstrijdseizoen met tranen, soms van frustrtatie, soms van het lachen, maar ook een seizoen waar we weer veel in geleerd hebben.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC7307D
Er is altijd tijd om te relaxen! (we moesten wachten op dat rode monster dat je op de achtergrond zijn gemorste eten ziet opzuigen. Want Sam, Sam die heeft graag veel, en als ik hem er bij laat dan is de Rooie zonder pardon zijn brokjes kwijt.)
16 april was onze eerste officiële wedstrijd terug, er waren in tussentijd ook nieuwe proeven gekomen dus de 15e april besloot ik nog even na te vragen hoe het precies zat met de proef die ik de dag er na moest rijden. Goed voorbereid zoals altijd.
Die eerste wedstrijd ging al bij al erg goed! Twee keer 65% en ik kon alleen maar tevreden zijn. Voor het eerst sinds zolang ik wedstrijd rijd had ik zenuwen en dat gaf ik door op Sam, die zich, op zijn beurt, daar overigens wel erg goed onder hield.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A910DF3
Baasje vindt het toch wel erg spannend.
Altijd blijven lachen.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A8F6088
Tenzij er een volte van tien meter in galop aan komt en je weet dat knollie-lief graag de gas open trekt op de lange zijde.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A8E9553
Maar hij lukte, ondanks dat ik mijn hand voor moet houden. Ik denk trouwens dat ik aan het lachen ben om hem.
Sam werd met regelmaat erg jollig in de proeven en dan geeft ie een heel speels gevoel. Ik heb dan ook mijn handen vol aan hem maar goed.
Meestal resulteert dat in ik die me ziek zit te lachen op die knol terwijl ik hem de oefeningen probeer te laten afwerken. https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC8CE9D
Eind April ging ik voor het eerst hangen bij mijn toen drie jarige zelf gefokte meid.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5ACAD9F8
En dat vond ze echt heel erg spannend.
(Ze was trouwens aan het knabbelen op een snoepje dat ze gekregen had aan de rechterkant.
Er was ook nog een wedstrijd maar daar kwamen we ons zelf tegen, of meer, ik kwam mezelf tegen. Het was uitzonderlijk druk op die wedstrijd en ik kreeg mijn focus niet waar ie moest zijn. Sam raakte in paniek in de inrijpiste omdat ze, vlak voor we binnen gingen, zijn achterbenen haast onder hem uit reden –:(- en ik reed een fout in mijn proef waarna het hek van de dam was en er nog weinig goeds uit kwam. Een proef reden we nog 63% maar de tweede, waarbij het helemaal mis ging, moesten we het met 59% doen. En ik besloot op die wedstrijd dat het IPK voor volgend jaar zou zijn. Daar gingen we niet voor in aanmerking komen. Ik loop tegen een aantal nieuwe dingen aan, of eerder, dingen die er al waren maar die verslechterd zijn na de operatie, en daar moet ik gewoon weer aan aanpassen. Hoe frustrerend dat ook was, het is wat het is.
Hij kon wel nog kennis maken met zijn toekomstige buitenrit-maatje!
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A99474E
Mei
Ook in Mei werd er gereden en vielen we op ons spreekwoordelijke gat. Het was in dezelfde organisatie als de wedstrijd er voor en het verloop was verdacht gelijkaardig. Alleen voegde ik deze keer geen oefeningen meer toe en vergat ik er geen te rijden. En deze keer was het niet Sam die (door overigens dezelfde ruiter als die wat Sam omver reed) haast de piste uit gereden werd maar een jong paard dat op zijn beurt bijna over de dranghekken ging.)
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC9D29A
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD13370
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD5FA34
Op de wedstrijd zelf stond ik met iemand van het secreteriaat en een collega wedstrijdruiter nog te grappen over vooruitgang in de proeven. Ik weet nog dat ik zei "joh, momenteel is bij mij de vooruitgang dat mijn programma-fouten tenminste al uit de proeven van vorig jaar komen ipv uit die van 2005"
Juni
In juni mochten we eindelijk starten in de manege waar we al zo lang wilde starten! We kwamen tot de conclusie dat het ons seizoen niet zou worden (boy was I wrong) maar we genoten van de accommodatie en wij niet alleen. Ik kan eerlijk zeggen dat ik het in deze wedstrijd ook simpelweg niet eens was met de jurering. Ik weet waarover ze gevallen is, maar ik ben het er niet mee eens. En dat kan en mag natuurlijk. Maar we hielden er wel een super leuke ervaring aan over! Ook hier zaten we nog steeds in de +60% scores (61 en 62 denk ik) maar met een paard dat, toen we stopten, 70% scores kon halen was dit seizoen vooralsnog toch een teleurstelling in mezelf. Niet in hem, nooit in hem. Wel in mezelf. En dat laatste, is een beetje de rode draad doorheen 2017 en misschien ook nog 2018.. Vertrouwen in mezelf krijgen.
Trots op mijn mannetje, ongeacht welk “parcours” we afleggen. Hij staat er elke keer weer voor me.
En zo zitten we vrijwel altijd als er veel tijd tussen de proeven is en het weer het een beetje toe laat. Sam lekker aan het hooi buiten, niet in dat kleine hokje.
Eind juni hadden we een kleine “up” met 66% en 67% op een relatief natte en ook erg zware piste, (Sam houdt niet van natte voeten.)
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A8C2D4F
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A8B41CF
Appuyementen loopt ie met twee hoeven in zijn neus, maar wijken?
Helaas voor hem moet ie toch eerst de proeven met het wijken afleggen.
Juli
We besloten ook om niet mee te doen aan de beker van Limburg, een tweedaagse wedstrijd die eens per jaar plaats vindt en die ik al jaren niet meer gereden heb met spijt in het hart. Want het is gewoon een “andere” wedstrijd ook al zijn het dezelfde ruiters. Andere sfeer… Maar ik was er niet klaar voor en als ik niet van nut kan zijn voor Sam, dan is Sam er ook niet klaar voor. Ik weet dat het allemaal overdreven klinkt maar Sam is best druk in het hoofdje,hij is snel “overladen” en het is aan mij om hem daarin rustig te houden. Als ik hem geen rust kan geven, dan kan ik hem ook geen twee dagen meenemen, want dag twee heeft ie dan een kleine “mental breakdown”. Het gaf ons wel de kans om even hard door te trainen op ons grootste probleem en dat had resultaat! De eerste beker van het seizoen mee naar huis na een hele fijne proef! Proef twee werd hij wat minder stabiel maar alsnog was het een wereld van verschil met het begin van het seizoen! Een flinke up! We kwamen er dit seizoen achter dat we over het algemeen beter scoren bij Nederlandse en/of Duitse jury's dan bij de Belgische
En complimentjes van de jury! Jury vond hem een heel aansprekend dier. Nátuurlijk is Sammie knap!https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A92F7A6
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A8C2FD9
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5ACB40F1
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A9024B7
Stappen tussen de eenvoudige wissel… één van de dingen waar we hard aan gewerkt hebben gezien Sam weet waar de galopovergangen zitten en erg graag galoppeerd.
Eind juli reden we tenslotte nog een wedstrijd mee die naar mijn gevoel gewoon rete-beroerd ging. De percentages vielen mee maar het gevoel van de wedstrijd er voor was helemaal weg. Zoals ik al zei… Ups en downs… Vrienden van mij waren mee op die wedstrijd en ik zeg altijd als het slechter gaat, dat ik goudvissen ga houden… En na mijn eerste proef kreeg ik ineens een pakje…
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD74EB0
Ja bokkers, dát is dus een potje vissenvoer.
Voor Sam zat er een appeltje bij trouwens.
En… We hebben voor het eerst gestapt op Terror!!
Wat een prachtig paard is het! Ze heeft niet altijd de beste ideeën maar zodra ik er op ga zet ze geen pas verkeerd. We hebben ons zelfs heel even afgevraagd of ze uberhaupt wel voelt of ik er op zit.
Gezien ze zo ontspannen blijft. https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC55D79
Ook de eerste pasjes draf die we een paar dagen later deden gingen probleemloos.
Alleen zijn daar geen foto's van gezien ik met mijn lesgever alleen was en zij Terror vast had. augustus
En terwijl wij 1 augustus heel charmant zo begonnen:
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD42A67
Kreeg ik 's avonds bij mijn vader een telefoontje. Normaal pak ik niet op bij mijn vader maar deze keer wel en aan de andere kant hing de ploegleider van mijn provinciale die zei dat ik in aanmerking kwam om mee te gaan naar het IPK en of ik dat zag zitten.
Ik heb serieus veel te lang naar de mobiel staan staren alvorens ik antwoordde. Ik heb nog gevraagd hoe dat in vredesnaam kon maar hij antwoordde heel simpel “omdat je voldoet aan de selectiecriteria van dit jaar.” Gezien het dit jaar in West vlaanderen was moest ik wel even rondbellen maar mijn “team” zei zonder aarzeling “bel maar terug dat we gaan.” en ook mijn man die normaal niks meer met de paarden wil doen (hij heeft vroeger serieus gereden maar is er nu mee gestopt, bovendien reed hij jumping.) zei “ik zou gaan. Ik kom mee en rijd wel met de trailer.”. En dus gingen we TOCH naar het IPK! Meteen ook mijn lesgever gebeld en die zei ook zonder aarzeling (ondanks dat het 220km rijden was enkele rit) “prima! Ik zorg dat ik mee kan!” en omdat ze weet dat ik heel erg aan mezelf twijfel “kom jij maar gewoon bij mij trainen de komende drie weken en dan komt dat wel goed!” en zo ging het.We pakten nog twee wedstrijden mee voor het IPK, Nadat we verloren reden in het veld en even dachten dat we kamp zouden moeten opzetten daar, kwamen we dan tóch bij de juiste manege uit.
En Sam, Sam kwam in de hemel… Het parkeerterrein was nl. een hele grote weide met heel veel gras! 
Hij heeft hier dus ook wat uurtjes mogen grazen tussen en na de proeven.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD7B8FA
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD38375
De ringen waren voor Sam een beetje eng maar dat moet ie ook leren.
Ik bleef een beetje hangen in dat nerveuze gevoel en dat bleef natuurlijk doorwerken op Sam, wat maakte dat we in de ring niet konden tonen wat we in de losrijpiste wel klaar kregen. En dat we sowieso in de losrijpiste niet klaar kregen wat thuis wel lukte. Ondanks alles vond ik de scores een beetje tegen vallen in die zin dat we met slechtere proeven, hogere scores gereden hebben… Maar dat houd je toch. Ik was tevreden.
Altijd tevreden over zichzelf
En waarom zou je dat ook niet zijn als je zo knap bent!We reden nog eentje mee een week voor het IPK op de plek waar we allebei het meest kalm zijn en daar konden we weer 66 en 67% rijden. Elke keer als we 'reden waar ik me meer op mijn gemak voel, kwamen die scores weer in de buurt van “normaal”. Dus we konden het nog wel..
En 26 augustus was het dan tijd om te vertrekken. Lijstje gemaakt, Bus van mijn man in gepakt, Sam de bescherming om en vrijdag avond vertrokken we naar Torhout.
De weg er heen was één lange paniek-aanval voor mij maar Sam was uitzonderlijk braaf. Eenmaal aangekomen afgeladen, eerst een dik half uur met hem rond gestapt terwijl mijn moeder en stiefvader zijn boks klaar maakte. (mijn man week geen tien meter van mijn zijde.
Hij is een beetje bezorgd zeg maar. Als ik stress heb, dan lokt dan wel eens epilepsie aanvallen uit en reken maar dat ik stress had. ) Sam was geen fan van de boks, hij is gewend dat hij kan kiezen of hij de stal in gaat of niet maar dat kan natuurlijk niet op verplaatsing. Zouden we volgend jaar opnieuw mee mogen (die kans is klein maar afgelopen jaar dacht ik nul kans te hebben dus ik houd overal rekening mee vanaf nu ) vraag ik of ze kunnen proberen hem in een hoek te zetten. Hij werd nl. erg nerveus wanneer er mensen voor zijn stal door kwamen. Maar buiten dat hij 's morgens wel erg enthousiast de boks uit kwam heeft Sam zich werkelijk boven verwachtingen goed gedragen. Hij was bij de les en het was alsof hij voelde dat er een tandje bij moest. Bij de training in de ringen 's avonds was hij fantastisch dus we gingen met een goed gevoel slapen. Mijn lesgever stond om 8 uur 's morgens al langs me op stal terwijl mijn man me alles uit handen pakte zodat ik gewoon “mijn momentje” met Sam kon hebben terwijl hij klaar gemaakt werd. Alleen het zadelen werd aan mij over gelaten gezien Sam vooral bij het hoofdstel, erg kieskeurig is over wie er aan zijn hoofd zit te prullen. 
De eerste proef was een proef die wij normaal nooit rijden. Ik kende ze zo vanbuiten dat ik ze letterlijk kon opzeggen en alsnog reed ik een onderdeel verkeerd.
Dat kostte natuurlijk punten. En natuurlijk… Tranen. 
één van mijn teamgenoten vroeg hoe het geweest was toen ik in de losrijpiste kwam en toen ik zei “op zich goed maar ik heb een fout gereden” en toen alle stress er uit Teamgenoot zei heel simpel “ga jij maar even stress lossen, zal vast mee vallen!”. Gelukkig had ik een heel fijn team mee. 
Ik was de 3e combinatie en tegen de tijd dat Sam naverzorgd was en ik even in de kantine kon gaan kijken hoe we er voor stonden (er was altijd iemand bij Sam, we hebben geprobeerd om hem zo min mogelijk op stal te zetten.) bleek dat zo ongeveer 15 van de 20 combinaties programma-fouten gereden hadden. En ja, ze waren daar stuk voor stuk even geërgerd door. Ik gok zomaar dat er tussen 8 en half tien veel stress-tranen gevloeid zijn. Als Team stonden we er niet zo goed voor. Sam zijn proef was ondanks de programmafout absoluut één van zijn betere maar er was een erg groot jury-verschil waardoor het percentage en dus ook de plaatsing flink tegen viel. Ik wist wel dat het een jaar te vroeg was voor ons maar toch hoop je dan wel wat te kunnen doen voor je team… Maar namiddag was er nog een proef en mijn stress was er uit! We reden maar een 20tal minuten los omdat het vrij warm was en we aan Sam gemerkt hadden dat hij in de 1e proef een beetje “lui” was. Dus in proef twee ging ook het zweepje mee, in proef 1 had ik dat bij mijn lesgever gelaten omdat ik niet wilde dat hij flauw ging doen op de zweep , dat gebeurt wel eens als de stress bij mij hoog is. (lees: Knol was gewoon gefocussed en ruiter was innerlijk dood aan het gaan
) En wat heb ik genoten van die proef… Nog steeds heb ik geen proef gereden die het gevoel evenaarde van die 2e proef op het IPK Als ik het dacht, dan deed hij het… helaas ook hier weer een groot verschil in scores. Bij de hoofdjury had ik in de top 8 gestaan, bij de laagste stond ik voorlaatste.
Het uiteindelijke resultaat was 16e van de 20. Ondanks dat ik het wel jammer vond (vooral voor het team) was ik zooo vreselijk trots op Sam… Ik denk niet dat ik al zo trots op hem geweest ben Mijn mannetje, mijn kereltje… Ik weet van waar hij komt, ik weet van waar ik kom… Dat Sam en ik op het IPK stonden dit jaar is eigenlijk écht against all odds. Dus ik denk nog steeds met een heel gelukkig gevoel terug. Iedereen van onze provinciale herpakte zich in de namiddag. Onze ploegleider zei “het lijkt elk jaar opnieuw wel alsof onze ruiters het best presteren als er druk op de ketel staat.” (dat zei hij trouwens met enige wanhoop. ) en we wonnen als team met 0,3pt het interprovinciaal kampioenschap Voor mij de eerste keer tussen de paarden. Ik weet niet of ik veel heb bijgedragen aan die overwinning. Één van de comissieleden (ja ze waren gekomen om te supporteren) zei “elk resultaat telt, de ruiters die jij achter je gelaten hebt, hebben jouw punten niet kunnen pakken.” en daar had ie natuurlijk gelijk in maar ik ben nu eenmaal een beetje erg kritisch op mezelf. Hoe het ook zij! We wonnen. We stonden als team (toen onze ploegleider ons eenmaal bij elkaar had weten krijgen. We ontdekten ook dat we veruit de meest eigenzinnige ruiters van de vlaamse liga's zijn en dat we altijd overal en nergens hangen. ), werden overladen met cadeau's waaronder paardenkoekjes waar Sam knettergek van is. En we zijn een prachtige ervaring rijker!
Avondtraining… De smile zegt genoeg gok ik…
Hij kwam in die ringen en hij leek echt te denken “nou, deze zijn van mij!” Hij liep zo te showen dat de aanhang van andere provinciales zelfs over hem begonnen te praten. (ze hadden niet door dat mijn aanhang vlak bij ze zat. https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A94D5B2
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC75CA8
En de dag zelf natuurlijk!
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC93C2D
Voetjes wassen. Sam is happy.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5ABD1888
Losrijden met de lesgever er bij. Gaat altijd beter.
We kozen er wel voor om vrij snel te gaan draven gezien hij 's ochtends wel best veel spanning had en erg trippelde. Dus we zijn al snel over gegaan op en rustig drafje omdat het geen zin had/niks opleverde om het gevecht aan te gaan. Als het er uit moet, moet het eruit. Net zoals baasje ging janken na de eerste proef. https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A8EF9BE
Het nadeel was dat we een erg slecht bed hadden in het hotel en ik dus gigantisch pijn in mijn heup kreeg tijdens het losrijden.
Dus tijdens het losrijden heb ik een beetje verlicht gezeten zodat ik tijdens de proef die vijf minuten kon doorbijten om goed te zitten. Proefje 1
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A8B6AB5
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD6BBBF
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC20EFC
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5ABFE33E
Sammie blij
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC22040
Sponsbadje achteraf.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5ACB87A5
Ik had voor mijn lesgever een klein briefje voorzien om haar te bedanken voor in ons te geloven, ook als ik dat zelf niet deed, en om er op elk gebied, altijd voor me te zijn.
Laatste lijn naar de groet.
(Het leuke is, dat ik van Ex ook een foto heb van de laatste lijn naar de groet op een kampioenschap en deze dus nagenoeg hetzelfde is alleen dan in spiegelbeeld. )September
In September moesten we het interclub kampioenschap rijden. Sam kreeg na het IPK bijna twee weken vrij, en hij niet alleen. Ik ben letterlijk een week ziek geweest van de wedstrijd omdat ik zo ver over mijn grenzen heen gegaan ben maar het was het alsnog waard… Donderdag voor het interclub heb ik hem weer opgepakt. Rustig aan want ondanks dat ik weer wat kon eten en bewegen was ik nog steeds niet fit. Sam deed het beduidend beter dan ik. We hadden toegezegd op deze wedstrijd er van uit gaande dat we toch niet naar het IPK zouden gaan.
En onze club had voor het eerst een dressuurteam bij elkaar gezien ze vnl jumping rijden… Maar we gingen er het beste van maken. En de vermoeidheid speelde vooral mij parten. De eerste proef verloor ik al het gevoel en ook de coördinatie in mijn linkerkant. Iets wat simpelweg gebeurt als ik oververmoeid ben. Ik geraakte mijn teugel kwijt halfweg de proef (die zo goed begonnen was ) en ik kreeg 'm niet terug opgevist door dat mijn coördinatie niet mee wilde… Je kan aan mijn protocol exact zien waar ik mijn teugel verloor. Allemaal 7's tot op dat punt… Dus na het groeten ben ik wederom beginnen janken. Van frustratie deze keer. Wilde even helemaal niemand rond me, alleen Sam. Ik heb hem dus ook alleen afgezadeld (mijn grooms kennen me, ik heb gewoon gezegd “ik heb even nodig” en ze weten dat ze me dan een tiental minuten tot een kwartier alleen moeten laten.) en heb rond Sam gehangen. En daarna was het tijd om me te vermannen en door te gaan want er was nog een 2e proef. Wat er in proef twee precies mis ging is me niet duidelijk.. Iedereen rond de piste was eigenlijk heel positief en ik was eigenlijk ook best tevreden. Het was een beetje mis gegaan met het wijken naar rechts (linkerbeen dat niet mee wil enzo
) maar dat is maar 1 onderdeel. Begrijp nog steeds de score niet goed.https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A95296E
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A900FBE
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC24929
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC95CEC
Inzet naar het halsstrekken.
Gelukkig hield mijn plaatsing en score ons niet tegen om een podiumplek te veroveren! Ik denk dat ons team blijer was met die 3e plek dan de winnaars met hun 1e.
Een klein beetje club-geschiedenis geschreven. Eerste keer een team in de dressuur en meteen het podium! Niet dankzij mij. Maar wat nog mooier was… We stonden er ook echt als team en zijn meer bevriend geraakt. Het viel zelfs de andere clubs op dat we behoorlijk hecht waren. Nog steeds zoeken we elkaar steevast op en ook buitenom hebben we veel contact. Zo kunnen wedstrijden je dus ook dichter bij elkaar brengen. En natuurlijk misschien wel het leukste gedeelte:
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD0B742
En ja het was verschrikkelijk koud die dag maar ik heb een wollen wedstrijdjasje dat nét naar de droogkuis geweest was.
Dus zodra ik flessen zag komen die geschud werden ging dat uit en naar iemand langs de kant. We reden deze maand nog een wedstrijd in onze eigen club en daar reden we weer meer naar de scores waar we “gestopt” zijn met 69,5%.
Voor ons was de laatste wedstrijd van het seizoen ook al deze maand. Het eind kampioenschap wilde ik niet meer meerijden. Het was wel goed zo. Mijn lesgever kwam mee helpen, toen ik na de proef buiten stuurde schudde Sam zijn manen uit en ineens zag ik mijn hoofdstel verdwijnen.
Gelukkig is Sam volledig op zit en stem te rijden dus hij stond al snel stil maar door de kop die hij er bij trok kwamen wij niet meer bij. https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD4088C
(hier passeerde overigens een collega-ruiter die ook even bleef kijken
Die had 'm ook niet helemaal begrepen. )We reden wel twee fijne proeven! De tweede proef was niet geweldig goed maar Sam had fun.
Bij het verkennen van de ring gingen de oortjes ineens naar voren en gooide ie het gas er op en uhm sja. Sam had fun.. 
Hier ging het wel nog goed.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC8324A
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC76C42
En in proef twee werd ie te jollig.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC4411E
We lessen,als het weer het toe laat, wel door, Sam staat op 5 minuten van mijn lesgever haar stal dus we gaan daar lessen omdat ik op verplaatsing een beetje “bevries” en dat proberen we zo op te lossen. Nu dat bij haar inmiddels al een stuk beter gaat, gaan we uitbreiden naar samen er op uit trekken door in andere maneges te gaan rijden.
En zo kijkt Sammie als hij wil schrapen en mijn lesgever in haar handen klapt en “Hey! Niet doen!” roept https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5A8BF335
oktober
Helaas werd in oktober mijn eerste pony, het dier dat ik al 22 jaar in bezit had, plots weggenomen. Ik begrijp het nog steeds niet. Het doet nog steeds pijn, Ik mis hem vreselijk.. En het verdriet voor hem is nog intens aanwezig.. Het verhaal van Phara staat ook op bokt: [IM] Rust zacht lieve Phara... Laat Ex met rust... Maar ik moet door… Het moet slijten en dat zal tijd vergen, 22 jaar wis je niet zomaar uit. Mijn jonge merrie had zich enorm aan hem gehecht en begon met uit te breken. Dus hebben we haar op de trailer geladen en heb ik mijn lesgever gebeld (die op dat moment in de auto op weg naar spoed was omwille van haar enkel
) en ik heb gezegd “Ik zit een beetje in nood. Terror staat op de trailer en ze komt er niet van af tot ik haar ergens kan zetten met genoeg stroom op de draad dat ze een kleine hartritme stoornis krijgt als ze er aan komt.” en mijn lesgever zei gewoon “Je weet mijn stal liggen. Eentje is leeg, pak maar hooi en stro, maak de boks en zet haar daar maar in. We kijken morgen wel hoe ze het doet op weide.” en zodoende verhuisde Terror naar mijn lesgeefster waar ze een boel nieuwe dingen leert. Ze is inmiddels daar gekoppeld aan een ander paard en staat dagelijks lekker buiten met haar vriendin maar 's avonds gaat ze op stal. Ze weet exact wanneer de stroom van de draad gaat dus wanneer die met binnen halen af gaat, is Terror wel eens eerder voor dan bedoelt… Gelukkig maakt ze niets stuk in die acties. Ik kreeg er op die stal ook een spanjaard bij om bij te rijden. Voor mij het eerst dat ik een PRE rijdt. Een heel ander type kwa karakter als wat ik normaal onder mijn kont heb. Hij is tegelijk het meest luie en het meest hysterische paard dat ik ken.
Hij is dat type dat zich helemaal wild kan schrikken (en dus ook debiel reageerd) van een blad op de grond maar na de initiële “IEEKS!!” te lui is om weg te rennen. november
In november was er nog een officiële wedstrijd op mijn club die ik mee reed. Sam liep daar weer als vanouds. Hij voelde gewoon helemaal fijn! Mijn eerste proef liep het gewoon allemaal mooi vloeiend. Bij het buitengaan complimenteerde de jury ons met de proef. Dat is natuurlijk altijd fijn. Toen ik na het zadelen zag dat de hoogste score op dat moment ruim 73% was ging ik er vanuit dat we daar echt niet overheen gingen en toen bleek dat we 74,2% scoorde
de tweede proef liep op zich ook fijn maar ik had een kleine storing in één onderdeel, maar ook daar wist hij nog steeds 68,8% te lopen! En voor het eerst dit jaar begon ik weer te geloven dat ondanks de bijgekomen problemen, we er wel weer gaan geraken…
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD78D86
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AC556A2
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5ACD42BA
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5AD1C4DD
Wekelijks hard werken samen met mijn kinesist, veel steun van mijn lesgever en inmiddels zeer goede vriendin (dat type vriendin dat om 4 uur vier uur in november zegt “heb je nog tijd?” en wanneer je zegt van wel, antwoord “gaan we anders met die twee oudjes van mij een rondje stappen?” waarop we de knollen uit de weide halen, zadelen en er op uit trekken ondanks dat ze eigenlijk om zes uur netjes klaar moet staan om uit te gaan eten.”
) en natuurlijk mijn fantastische Sam die gewoon door het vuur gaat voor me en me elke keer opnieuw weer positief verbaast… We zijn er zo onder andere achter gekomen dat Sam zich zo aangepast heeft aan mijn beperking links, dat hij aanleuning neemt op de teugel tegen de hals wanneer hij voelt dat ik wat onstabiel ben in mijn hand. (omdat ik links weinig tot niks voel laat ik daar de teugel wel eens los omdat mijn hand wat opent maar dan "leunt" Sam dus gewoon op het feit dat ie tegen de hals ligt. Als baas het niet opgelost krijgt, doet hij het wel. in het het vooruitzicht ook nog een minstens even fantastische Terror waar vooral mijn lesgever érg enthousiast over is kwa gangen. Ik zie het wel hoe ze zich ontwikkeld. We hebben geen haast, volgend jaar rijden we haar rustig verder in.
Er zit een verhuis in gezien Sam en de Rooie aan huis komen te staan. Al zou het kunnen dat als Terror klaar is om “naar huis te komen”, de Rooie dan een tijdje naar mijn lesgever zal gaan om te socialiseren maar dat zien we allemaal nog wel. Mijn lesgever kwam zelf al met het voorstel dat als Terror veilig thuis getraind kan worden dat ik Rooie dan mocht brengen in haar plaats. Omdat we thuis sowieso maar stal hebben voor twee paarden zal er altijd eentje bij haar komen te staan vanaf nu en voor de rooie zou dat niet verkeerd zijn om daar eens een tijd te staan.
Dus voor 2018 werken we aan het zelfvertrouwen en blijven we doorwerken met begeleiding, aan de fysieke toestand, naar een meer open en stabiele aanleuning en zullen we weer gaan zoeken om "om" mijn beperkingen heen te werken, gaan we Terror verder doorrijden en gewoon net als dit jaar weer genieten van alle mooie momenten..
Ik heb het al een paar keer gezegd maar hij bevestigd het keer op keer, de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb is Sam laten komen! 
