Geplaatst 
In zijn IM topic schreef ik het volgende:
Vandaag heb ik je moeten laten gaan, hoewel je nog even vrolijk als altijd was. Mijn hart is gebroken, jij was mijn once in a lifetime paard. Ik wil gillen, schreeuwen, janken, maar ik krijg je er niet mee terug. 7 jaar ben je geworden. Je had moeten gaan over 20 jaar, als je oud en op was, na een leven vol succes en geluk. Je had moeten gaan als je niet meer wilde, als je de dood zelf zou verwelkomen. Je had pas moeten gaan als we alles hadden ontdekt wat er te ontdekken viel. Je had niet nu moeten gaan..
[IM] Dag lieve jongen, ik ga je missen!
Lange tijd kon ik niet meer, wilde ik niet meer. Mijn liefde voor paarden was mijn liefde voor Ted. Ik miste hem elke dag en ieder paard deed me aan hem denken.
Maar langzaam begonnen de goede herinneringen aan hem te overheersen. Het voelde niet meer als verraad om met andere paarden bezig te zijn, ik kon weer genieten van het rijden. Ik bleef mijn knappe vriend ontzettend missen, maar er was meer houden van dan verdriet. Ik reed her en der paarden, waaronder deze knappe Ierse vent, op een stal in Schotland. Eddy (zit het hem dan toch in de naam?) liet me zien dat er in mijn hart plek was voor meer dan een paard; dat het geen vervangen was om gek te zijn op een ander.
En toen liep ik in november 2016 Vinnie (Vagrant Z x Le Roi) tegen het lijf: een 3 jarige slungel van 1.76. Totaal niet waar ik op zoek was uiteraard. Hij was zo goed als onbeleerd; iets waar ik eigenlijk niet aan wilde beginnen. Maar toch, na al die regen was Vin mijn straaltje zonneschijn. Binnen twee weken was de koop rond, de keuring afgerond en de verhuizing geregeld.
November 2016
Bij de bezichtiging. Net als bij Ted wist ik het toen ik hem zag! Verder kijken hoefde ik eigenlijk niet meer, hem zien lopen eigenlijk ook niet. Liefde op het eerste gezicht. Mijn vriendinnetjes zagen de bui al hangen: 'Je gaat zeker niet meer bij die andere kijken he'? Dat hebben we wel gedaan, maar met mijn hoofd was ik nog steeds bij Vinnie..
December 2016 - maart 2017
Onze dagen bestonden uit elkaar leren kennen. Veel wandelen, af en toe eens longeren of gekke dingen doen. Spelenderwijs wennen aan verkeer, enge zeiltjes en de vreselijk spannende zee
April 2017
In april organiseerde een bokker een fotoshoot vlak bij ons! Vinnie mocht mee en gedroeg zich voorbeeldig. Dan vergeten we even dat moment waarop hij zijn vriendinnetje hoorde op de parkeerplaats, hij zich losrukte en over het strand richting parkeerplaats galoppeerde, alwaar hij zich keurig parkeerde bij vriendinnetje en mijn stalgenootje vervolgens met twee paarden het strand op kwam.
Ik kreeg ook foto's van de fokker van Vinnie. Kijk de kleine spruit nou!
Mei - Juli 2017
En toen kwam het moment dat ik Vin klaar vond om hem rustig te gaan beleren. Mijn plan was inrijden, van de zomer lekker naar buiten en in de herfst dressuurmatig oppakken. En toen kwam de regen. Heel. Veel. Regen.
Vinnie was in het werken enorm sensibel, onzeker en introvert. Dat herkende ik niet! Waar was mijn dappere, extroverte knul gebleven? Ik wist niet wat ik met hem aan moest, raakte gefrustreerd.. Waarom kon hij niet zijn zoals mijn lieve, brave Teddy? Ik projecteerde mijn ervaringen met Teddy op Vinnie en dat kon natuurlijk niet goed gaan..
Daarom een dikke vette shout out: bokker Ilsiie, wat ben jij een ontzettende topper! Als deze lieve meid mijn stalgenootje niet was geweest weet ik niet hoe het met mij en Vinnie was afgelopen.. Ilsiie leerde mij grondwerken volgens parelli. En ook al ben ik nooit zo van een specifieke methode rigoreus toepassen; ik zag het effect op Vin. Ilsiie leerde mij om te gaan met Vinnie's spanning, ze leerde mij hem te helpen met het af laten vloeien van spanning, ze leerde mij Vinnie goed te lezen.
En zo, op een donkere avond ergens in de lente, zat ik zowaar voor het eerst op mijn eigen paard! Met Ilsiie en haar blonde prinses als ondersteuning:
En maakten wij zowaar ons eerste buitenritje (zesde keer onder het zadel), nog steeds met dit gouden duo aan onze zijde:
Helaas verliet Ilsiie met haar blonde dame onze stal en Nederland. Ik moest alleen verder..
Ik besloot te verhuizen. Dit deed Vinnie geen goed helaas. De stal was fantastisch, maar hij kon er niet met een vriendje naar buiten en dat miste hij. We pakten het grondwerk op en groeiden langzaam naar elkaar toe.
We gingen voor het eerst samen naar buiten. Dat ging goed, maar met veel spanning (van mij of van hem?). In de bak viel ik er twee keer keihard af. Vinnie raakte in paniek, was niet meer te bereiken en ontplofte gigantisch. Aangezien meneer inmiddels de 1.80 aantikte, viel ik hard. Mijn vertrouwen in het rijden liep een enorme deuk op.
Augustus 2017
Vinnie kreeg vakantie en mocht een maand de wei op. Zo kon hij alles verwerken, lekker groeien en even paard zijn.
Hij vond het...verschrikkelijk
. Hij stond met twee enorm zure merries samen en in Twente zijn een hoop meer vliegjes en beestjes dan in het westen.. Dus in een burka (die overigens binnen twee dagen stuk was) het land op met twee chagrijnen naast zich. Hij rende dankbaar de vrachtwagen op toen ik hem weer kwam halen 
September 2017
Weer een verhuizing! Dit keer naar een stal waar meneer in een uitloopstalletje kon, samen met een haflinger vriendinnetje. Hij genoot! Hij is nog nooit zo goed op zijn plek geweest.
Het rijden ging niet goed en zette me aan het denken. Op de grond waren we zo goed op elkaar ingespeeld, zo'n goed team. Waarom bleef ik dan zo bang? Waarom dacht ik bij alles dat hij zou ontploffen? Ik kende hem toch? Het zat me dwars..
De verzorgster van de haf wilde er wel een keer op. Zij heeft hem een aantal keren in de bak gereden. Meneer was braaf!! Hij deed zijn best, vond het leuk, werd fanatiek..
Misschien moest ik het gewoon even zien, maar op een avond besloot ik er zelf op te gaan zitten. Niet handig; er was niemand, het was al donker en ik had geen bodyprotector aan. En toch.. iets zei me dat ik nu door moest pakken. Ik moet vertrouwen hebben in wat we hebben opgebouwd. En wonder boven wonder: het ging goed!
Langzaam heb ik dit verder uitgebouwd en ik kan zeggen dat we nu eindelijk op de goede weg zijn. Het is een jaar geweest van eerste keren, met als hoogtepunten de eerste keer naar het strand (en zo het water in lopen!!) en de eerste keer een klein sprongetje onder het zadel. We gaan op dit moment zo ontzettend fijn; alleen maar zonneschijn voor ons!
En ook al zijn het slechte foto's, toch een impressie:
Top als je het hele verhaal hebt gelezen; het is ietsje langer geworden dan gepland
. Laat je een reactie achter? Zou ik leuk vinden! 
. Knap paard ook hoor !!
Zo kan ik toch een beetje op de hoogte blijven van hoe het gaat