Geplaatst Want ik had al 2 zware ongelukken gehad en 2 paarden in mijn bezit gehad…
Werk, vriend, huis in de steigers.
Ik had al genoeg gebroken en schrik gehad met mijn belabberde rijkunsten.
Gaan we niet doen dus.
NIET! DOEN! DUS!
En dan begint het toch weer te kriebelen.
Zwangere vriendin verkocht net haar eigen gefokte E-pony.
Die exact je droommaat heeft, wiens galop uit te zitten is, die geen lelijke vlekken heeft…
En dan loop je tegen hele goede stalling aan met goede buitenrijmogelijkheden...
Tegen vriend onhoudbare beloftes gekwekt: “Ik ga alleen wandelen hoor, galoperen zal er alleen bij zijn in de piste en onder begeleiding, ik rijd NOOIT meer wedstrijd”
Dik 2 jaar later begon 2017!
Ja in de winter scheer ik hem niet (vorige winter wel maar toen reed bijrijdster nog), ik rijd amper… dat bleek geen goed idee. Meneer kreeg geen vacht, maar tapis plein (mooi Vlaams voor vasttapijt).
Aanschouw mijn oeros in januari:
Februari: stond in het teken van afscheid nemen: Manitou zijn weidemaatje Uliena, surrogaatmama en grote liefde overleed aan een (vermoedelijk) interne obstructie. Tegelijkertijd blijkt dat platte rust in december en januari geen goed heeft gedaan, Manitou dribbelt meer dan dat hij loopt en produceert alleen maar huppelkutgalopjes en ik zit scheef.
Dag zwarte parel, het ga je goed daarboven tussen de andere sterren!
Maart: shopmaand met Equitana, waar ik tijdens mijn rit bij Racewood gefilmd word door het lokale Duitse nieuws. Vanaf 14:30 zien jullie mijn geconcentreerde kop! Stalgenootje dat mee was en met smartphone filmde hebben ze ook in close-up genomen.
http://www.rtl-west.de/livestream/sendu ... 0/PGM2003/
Manitou besloot ondertussen ook nog eens grijs haar te krijgen, de toverbal.
April: het buitenrijdseizoen begint weer. Ik heb een stalgenootje dat graag elk weekend een stapje in de wereld zet dus we maken kilometers naast ons wandelmaatje: een paard van 1.70m. Het rijden komt nu eindelijk een beetje meer op niveau na interventie van een vriendin en aangezien meneer zijn manen niet meer laat trekken moet ik ze wel knippen. Ik vind het een afschuwelijk iets, want manen hoor je te trekken. Gek genoeg slaag ik erin een perfecte coupe te creëren.
Mei: we gaan voor de eerste keer mee op verplaatsing rijden. Manitou gedraagt zich voorbeeldig en enthousiast als tandem met paard van medebokster _Nieke op de trailer. We rijden lekker met het groepje mee, waar maakt meneer niet zo veel uit. En hij is met iedereen vriendjes. Heerlijk.
Het nieuwe leven op stal moet goed bestudeerd worden
Juni: Meneer schrikt bij het instappen, wipt vooruit en aangezien ik niet aangesingeld heb verschuift het zadel, waarna ik een rodeo niet kan uitzitten. Grote blauwe plek deze keer. Zadelpasser erbij, zadel past gewoon maar ik moet gewoon precieser te werk gaan met opzadelen en aansingelen. Om zijn overbouwdheid te compenseren een padje van Lemieux vooraan eronder en effectief: ik zit net dat ietsjes beter.
Juli en augustus: Ik kan een paar privélesjes rijden en geleidelijk loopt Manitou steeds meer nagefelijk. Zelfs zonder les blijft hij weken heerlijk lopen. Een paar filmpjes met wat goede stukjes half augustus.
Mijn zoontje kwam wel eens mee en is dol op helpen.
Eind september naar zee. Manitou gespannen maar netjes te rijden.
Oktober: einde van een zomer vol wandelplezier.
Wat een wandeling van 3 uur moest zijn eindigde in een marathon: 42 km op de teller in heerlijke herstkleuren. Manitou heeft zich toen totaal bewezen als betrouwbaar karakterpaard en galopleider. We waren helemaal brak achteraf maar grenzen opzoeken doet je beseffen wat je kan.
Ook in oktober tocht van 30 km gedaan vanuit mijn woonplaats. Manitou weer takkiebraaf, buiten 2 punten waar hij ingehaald werd en daar niet akkoord mee was. Heerlijk stuk over de dijk gegalopeerd. Hier een foto als we de brug over de autostrade nemen met koets achter ons, razend verkeer onder ons en een bende schapen in zicht. We rock!
November: we zijn lid geworden van het LRV en rijden dankzij het transport van mede-clubleden nu elke week mee in de clubles. Ik scheer hem voor de eerste keer eens en het resultaat is navenant. Ik plaats uit schaamte geen foto. Toch smaakt het naar meer, wil best figuurtjes leren scheren, ik hou wel van prutswerk op zijn tijd.
Conclusie: het paard waar ik het minst van verwachtte en wilde, daar doe ik het meeste mee. Ondanks de rotstart.
euh paard heb je 
. 
