Geplaatst Na het succes van het eerste ITP topic over Incello ([ITP] Incello eerste keer ITP!)
heb ik besloten om een soort volgtopic te maken! Hier post ik dan regelmatig foto's
Op deze manier moet ik geen 100 delen maken elke keer ik nieuwe foto's heb.
Ik ben zelf ook hobbyfotografe dus er zullen best wel vaak nieuwe foto's komen
Alle vragen die je hebt mag je dan ook gerust stellen! Ik ga hier ook even kort een stukje vertellen rond ons, een soort samenvatting van onze jaren samen. Ik heb hem ondertussen alweer sinds 2012
Ik kocht Incello toen hij net 4 geworden was. Ik kwam recht van de manege en hij was slechts drie keer onder het zadel geweest. De meeste onder jullie zien het al aankomen. Het was een regelrechte RAMP 
Binnen de eerste week had ik mijn eerste val al gemaakt. Gelukkig niets ernstigs maar de schrik zat er flink in. Incello is hier heel gevoelig voor en werd zelf ook heel gespannen. Na een tijdje begon hij natuurlijk met mijn voeten te spelen en ik had de moed niet om hem te corrigeren. Het ging dus steeds slechter en slechter, ik zat bijna elke keer te huilen op mijn paard omdat ik niet meer durfde. We hebben toen op het punt gestaan om hem te verkopen, maar we kregen het niet over ons hart. We hielden hem dus bij en we beten door!
Binnen de eerste week had ik mijn eerste val al gemaakt. Gelukkig niets ernstigs maar de schrik zat er flink in. Incello is hier heel gevoelig voor en werd zelf ook heel gespannen. Na een tijdje begon hij natuurlijk met mijn voeten te spelen en ik had de moed niet om hem te corrigeren. Het ging dus steeds slechter en slechter, ik zat bijna elke keer te huilen op mijn paard omdat ik niet meer durfde. We hebben toen op het punt gestaan om hem te verkopen, maar we kregen het niet over ons hart. We hielden hem dus bij en we beten door!
Foto van toen ik hem de eerste keer ging bekijken.
Een paar maand later!
Zo zag hij eruit na ongeveer een half jaartje, nog best wel iel, rare bespiering, verkeerd afgesteld halster 
De winter kwam er ook aan en uiteraard werd hij toen nog veel frisser. Het vertrouwen werd er niet beter op met verschillende vallen tot gevolg. Ik werd zo angstig dat ik enkel nog in onze kleine binnenpiste wou rijden. In de buitenpiste was alles te spannend en had hij teveel plek om gek te doen. Zo werd mijn groot paard dus altijd in een kleine piste gepropt en werd hij zo scheef als maar zijn kon. Ik ontdekte dat hij makkelijker onder controle te houden was met een slofteugel, en zonder beter te weten ging die dus elke rit eraan. Ik was ook nog best jong en mocht van thuis uit geen lessen nemen. Volgens mijn vader kon ik goed genoeg rijden en moest ik maar stoppen met me aan te stellen. Als ik er zo op terug kijk snap ik eigenlijk niet dat ik niet vaker de grond gezien heb, en nu besef ik pas wat voor een gouden paard ik dus eigenlijk heb!
Op een bepaald moment was het me toch écht genoeg geweest. Ik ben dan toch mezelf een beetje harder binnen aanpakken en ik besloot om na het rijden even de straat op te trekken. Mooi hoor, met het meest basic kartonnen hoofdstel ter wereld en tape rond mijn bandages omdat dat toen 'in' was.
De winter kwam er ook aan en uiteraard werd hij toen nog veel frisser. Het vertrouwen werd er niet beter op met verschillende vallen tot gevolg. Ik werd zo angstig dat ik enkel nog in onze kleine binnenpiste wou rijden. In de buitenpiste was alles te spannend en had hij teveel plek om gek te doen. Zo werd mijn groot paard dus altijd in een kleine piste gepropt en werd hij zo scheef als maar zijn kon. Ik ontdekte dat hij makkelijker onder controle te houden was met een slofteugel, en zonder beter te weten ging die dus elke rit eraan. Ik was ook nog best jong en mocht van thuis uit geen lessen nemen. Volgens mijn vader kon ik goed genoeg rijden en moest ik maar stoppen met me aan te stellen. Als ik er zo op terug kijk snap ik eigenlijk niet dat ik niet vaker de grond gezien heb, en nu besef ik pas wat voor een gouden paard ik dus eigenlijk heb!
Op een bepaald moment was het me toch écht genoeg geweest. Ik ben dan toch mezelf een beetje harder binnen aanpakken en ik besloot om na het rijden even de straat op te trekken. Mooi hoor, met het meest basic kartonnen hoofdstel ter wereld en tape rond mijn bandages omdat dat toen 'in' was.
De winter kwam op zijn einde en we waren al een heel stuk verbeterd! Zo hard zelfs dat ik in de binnenpiste erop ben gaan zitten zonder tuig. Ik moet even mijn stal situatie schetsen hier, om jullie te laten snappen wat dit eigenlijk wilt zeggen. Ik sta op stal bij een boer, de paarden zijn dus bijzaak en dat merk je ook. 's Avonds staan hier dus heel vaak héél erg lawaaierige machines te draaien, rijden er tractoren rond, wordt er met fanalen gegooid, ... Met een jong paard is dit dus sowieso een heel spannende omgeving. Ik ben dus nog steeds zo verschrikkelijk trots dat ik dit gedurfd heb.
Zo kwam de zomer eraan en gingen we vooruit! Ik durfde de buitenpiste aan (wel vaak met slotteugel) en wist eigenlijk nog steeds niet veel meer van rijden dan de 'manegebasis'. Ik probeerde wel dingen te leren door naar anderen te kijken, dingen te lezen,... Maar hé, ik ben ook maar een mens en ik deed maar wat. Ook de akker naast onze stalling bleef niet onaangeroerd.
Neusriem véééél te los
De zomer ging voorbij en we groeiden wel weer dichter naar elkaar toe. Eens de winter eraan kwam werd het weer slechter, zijn meest gekke winter tot nu toe. Ik werd weer angstiger en trok weer vaker naar de binnenpiste. Ik wilde ook wat afwisseling en probeerde af en toe een balkje of klein sprongetje, na het nodige geruzie met mijn vader. Ik viel er niet meer af en was strenger, maar Incello bleef profiteren van mijn gebrek aan ervaring met jonge paarden. Hij deed steeds gekker. 180 graden draaien, bokken en er vandoor vliegen. Dat was wat er standaard begon te gebeuren bij elke rit. Eerst dacht ik dat hij gewoon schrok van dingen, maar later werd steeds duidelijker dat IK vooral bang was, niet hij.
'springen' en er niks van bakken
Toen kwam de zomer er weer aan en kwam mijn redding! Die zomer besloot mijn vader dat ik toch maar lessen moest gaan nemen want zo kon het niet meer. Een nieuwe stalgenoot kreeg les van een Spaanse man die sinds kort naar België verhuisd was, hij kreeg een klassieke opleiding dressuur in zijn thuisland. Wat kon die man rijden! Hij reed eerst een half uurtje om aan te voelen hoe Incello was en ik zag mijn paard helemaal veranderen. Ik kreeg zelfs zin om er zelf op te stappen en dat was lang geleden. Zo gezegd zo gedaan, ik, zonder mijn vertrouwde slof, in de buitenpiste! 
En ja hoor, ik zat ook weer te wenen, alleen was het deze keer van geluk! Meer dan een jaar hebben we samen getraind. Toen werd duidelijk dat Incello een heel 'moeilijk' paard is in een speciale zin. Hij is namelijk heel braaf maar super speciaal om mee te werken. Hij lijkt wel een beetje autistisch en neemt de dingen heel raar op. Mijn trainer vond hem net daarom zo gaaf, omdat het toch wel iets heel anders was dan de spaanse paarden waar hij normaal mee werkt. Ik keek altijd heel erg uit naar de lessen en het ging fantastisch! Nu enkele plaatjes van de tijd dat mijn trainer er mee kwam rijden.
Altijd braaf kan natuurlijk ook niet
Er zijn uiteraard nog veel meer foto's maar ik kan ze niet allemaal plaatsen. Dit was eigenlijk een fantastisch jaar waar ik en Incello heel wat hebben geleerd! Maar toen begon hij ineens niet fijn te lopen. Niets écht duidelijk, maar het was er wel. Heel lang heb ik discussies gehad met mijn vader die niets mis zag. Uiteindelijk mocht er een dierenarts gespecialiseerd in paarden naar komen kijken. Ook zij had er geen idee van. Niets leek te helpen en met stalrust werd het enkel erger. Dit was een moeilijke periode voor mij, zo zonder idee van wat er nu eigenlijk was. Na verschillende maanden kwam uiteindelijk de diagnose spat. Ik heb Incello toen een jaar lang gewoon op rust gezet. Zo veel mogelijk de weide of paddock in en aan de hand stappen. We hadden het er beide heel moeilijk mee dat het werk stil lag. Dit in combinatie met veel ongeloof en onbegrip van mijn vader, die het alweer maar eens niet snapte en vond dat ik gewoon schrik had om opnieuw te beginnen. Ik kreeg ook een zware rugblessure en kon enkele maanden amper van mijn bed naar het toilet stappen en terug. Ik ging toen dus ook maar weinig mee met mijn vader naar stal en ik was zo verschrikkelijk verdrietig over dit alles... Sindsdien gaat het op en af, soms gaat het met periodes beter en dan rij of longeer ik wel eens, we genieten hier dan ook echt van! Vaak gaat het ook minder en dan laat ik hem gewoon zoveel mogelijk bewegen in de paddock/weide. Ik hoop deze zomer wat vaker weer te rijden, ik merk namelijk dat het bij warmer weer steeds beter lijkt te gaan. Wat niet onlogisch is eigenlijk. Hieronder nog een paar random foto's die ook in het eerste topic te zien waren!
Sorry voor de lange beginpost maar vijf jaar vat je natuurlijk niet zomaar samen!
Ik ga regelmatig updates plaatsen, ik hoop natuurlijk op een lekker actief topic met veel gezellige volgers!
