Geplaatst Aangezien ik toch nog trots ben op het feit dat mijn oude paard naar RIO is gegaan, wil ik jullie toch graag dit verhaal delen.
Het verhaal begint 5 jaar geleden, ik als meisje van bijna 16 was bij de pony's toch wel uitgereden. Samen met mijn bonte pony Picasso, die ik 5 jaar heb gehad, was ik L springen en Z2 dressuur. Er zat voor ons niet meer in, en aangezien ik toch wat te groot werd besloten we om "Pietje" te koop te zetten en op zoek te gaan naar een paard.
Picasso, in onze laatste wedstrijd samen. Z2 kunnen afsluiten met 2 winstpunten en een eerste plaats.
Ik mis Pietje nog steeds, kon alles met hem doen, van springen, dressuur tot urenlange buitenritten.
Op een middag kwam ik uit school. Mijn moeder zat achter de computer en keek op Markplaats. Ze zag daar een mooi zwart paard, met een aansprekend hoofd. Mama heeft die middag gelijk gebeld, twee dagen later reden we naar Den Haag om te gaan kijken bij "Ceasy".
We konden Pietje op Ceasy, die al snel Casice werd genoemd, inruilen. Dus twee dagen later vertrok Pietje naar Den Haag en kwam Casice naar Almelo. Eerst hebben we Casice een paar maanden laten bijkomen, ze was erg schraal omdat ze altijd in een weitje met weinig gras had gestaan en erg mager was. Na een paar maanden begonnen we met zadelmak maken.
Het rijden ging steeds beter, en al snel volgden onze eerste wedstrijden. Regelmatig kwamen we met scores boven de 210 punten thuis.
Na 2 jaar waren we heel successvol in het Z1
Tussendoor waren we ook bezig met andere leuke dingen, zoals springen en buitenritten maken. Maar na 3 jaar was het toch tijd om haar te verkopen.. Ik ging studeren en op kamers, dus ik had helaas geen tijd meer om haar te rijden
We hebben haar toen naar mijn oude instructrice gebracht, voor de verkoop. En wat kwam ze er daar anders uit te zien 
Na een jaar werd Casice verkocht naar Australië, waar een paralympische amazone zich wilde kwalificeren voor RIO. De nieuwe amazone was heel gek met dr en al snel werd bekend dat ze zich hadden gekwalificeerd voor RIO!
Het meest bijzondere moment was toch wel dat ze voor 3 weken in Nederland waren voor een trainingskamp. Ze wilde mij heel graag ontmoeten, dus na 2 jaar zag ik Casice weer terug
Uiteindelijk hebben ze zich net niet geplaatst voor de kür op muziek, omdat Casice, inmiddels weer Ceasy genaamd, teveel spanning had. Maar ik ben toch wel heel erg trots dat ze in zo'n korte tijd al zover zijn gekomen!
Dit is een verhaal wat je niet elke dag tegenkomt ! Buitengewoon leuk om lezen. 
