Geplaatst Nooit had ik echt een eigen pony, dit was gewoon niet mogelijk voor ons. Mijn eerste pony, Monty, deelde ik samen met een ander meisje. Later ging ik naar een verzorgpony, Doll. Dit was leuk, totdat ze plotseling van stal verhuisde naar een plek best ver weg. Ik was er kapot van.
Nóóit wilde ik meer een verzorgpony. Je was altijd afhankelijk van anderen en kon dan nooit helemaal je eigen gang gaan.
Op 21 maart 2014 veranderde die mening toch. Ik werd gevraagd om een pony te beleren. Een 3,5 jarige, hoogdrachtige welsh NWR merrie. Op 29 maart zou ik je voor het eerst zien.
Daar stond ze dan. Een dikke, overbouwde D pony. Maar wát was ze braaf! Gelijk de eerste keer ging ik hangen, maar dat ging zó goed dat ik er gelijk al op kon!
Twee jaar gingen voorbij. In die twee jaar had ze twee veulens gekregen. Hoe makkelijk ze op het begin was, hoe moeilijk we het later hebben gekregen. Wat heb ik vaak met angst en tranen gereden... Het plezier is een tijd lang weg geweest, het werd meer moeten... Dit kwam vooral door de hoge verwachtingen van haar fokkers... Het combineren van de sport en dracht en veulens loopt gewoon niet lekker.
In het begin van 2016 was ze ongeveer 7,5 maanden drachtig van haar derde veulen. We trainden vrolijk verder, maar ik begon te merken dat ze het dit jaar zwaarder had met rijden dan vorige jaren rond deze tijd. Hierdoor paste ik de training natuurlijk aan en gingen we vaak gewoon lekker het bos in. Af en toe was het ook tijd voor wat dressuurmatig werk, en dit pakte ze ondanks de dracht nog super op!
In maart reden we zelfs nog een B dressuurwedstrijd, waar we in beide proeven zelfs nog een winstpunt behaalden!
In april werd dan eindelijk haar veulen geboren, Old Avenue's Lorenzo! Haar eerste zoon, maar wat een plaatje! Het was wel even slikken toen ik hem voor het eerst zag, hij lijkt namelijk sprekend op mijn eerste pony, Monty... Monty was weer terug naar zijn oude eigenaars, maar hij was zo bijzonder voor me... Het was haast een teken.
In mei pakten we voor het eerst het rijden weer op. Goh, wat was dit spannend voor mij
Larissa pakte het vrij makkelijk weer op, ondanks dat ze eerst wel even moest laten weten dat ze het er niet helemaal mee eens was haha.
In juni reden we weer onze eerste wedstrijd, dit was totaaaaal geen succes.. dit was de eerste keer weer bij het veulen weg zo 'lang', end at liet ze me weten ook... bij het inrijden bijna niet te houden, en in de proef alleen maar bezig met andere dingen dan mij. Commentaar was dan ook 'talentvolle pony, maar helaas vandaag met hele andere dingen bezig.'
In juli kwam er vreselijk nieuws... Larissa zou verkocht worden... De fokkers wilden graag verder met een andere fokmerrie. Mijn wereld stortte in. Larissa en ik hadden het wel moeilijk, maar in die twee jaar zijn we echt wel naar elkaar toegegroeid en maatjes geworden... Twee dagen lang heb ik alleen maar gehuild, we konden haar toch niet kopen... Die maandag bleef ik 'ziek' thuis van school, ik was te verdrietig. Toen kwamen mijn ouders mijn kamer binnen en vertelden ze me dat we Larissa zouden kopen. Ik was nog nooit zo blij geweest! Eindelijk mijn eigen pony, en wat voor een! Eentje die ik zelf helemaal heb beleerd, waar ik ontzettend mee ben gegroeid, mijn maatje... natuurlijk moesten er die dag meteen foto's gemaakt worden!
Ook reden we deze maand nog een wedstrijd, dit ging heel goed, wat resulteerde in 2 x een derde prijs! Het ging steeds relaxter op wedstrijd, langzaamaan werden we beiden minder gespannen. Na deze wedstrijd deden we zelfs mee aan een springwedstrijd op onze club, waar we een vierde prijs behaalden in het tweede parcours. Heel trots natuurlijk, want dit was voor Larissa de eerste keer dat ze een parcours sprong.
In september vierden we dat ze officieel van mij was en deden we mee aan een Fotomeeting in Havelte, wat een prachtige foto's zijn daaruit gekomen!!
Ook reden we deze maand een wedstrijd, met super resultaat! 2 x een eerste prijs met 204,5 punten in beide proeven!
In oktober heb ik Larissa gewoon voor de zekerheid weer laten behandelen door de osteopaat, er was niks ernstigs, maar ze was nu weer lekker los.
In eind oktober en november deden we mee aan een drie weken durende clinic onder leiding van Kim Jacobi! Doordat ze net was behandeld ging het niet zo goed als dat we normaal kunnen (na een behandeling eert het altijd wat tijd nodig voor ze op naar 'top' zit). Toch hebben we echt ontzettend veel geleerd hier! We hadden hier voor de eerste keer L1 gestart en behaalden 189 punten. Ook hebben we een prijs gekregen voor de combinatie die de meeste vooruitgang heeft geboekt tijdens deze clinic! Ontzettend leuk!
In december gaan we meedoen aan de selectiewedstrijden van de Friese kampioenschappen, en hopelijk kunnen we dan door naar de Friese kampioenschappen!
Volgend jaar ga ik de overstap naar de L1 maken en gaan we vaker springen, ook op wedstrijd. In 2016 zijn mijn dromen echt uitgekomen, dit had ik niet eens durven dromen eind 2015... in 2017 gaan we hopelijk nog heel veel van elkaar genieten!
