Geplaatst Iets meer dan 2 jaar geleden is Maestro naar Zweden verhuisd. Daar mocht hij een jaar op rust, en ik ging de wereld verkennen. Na dat jaar ben ik ook naar Zweden gekomen en is hij weer bij mij gekomen. In dit topic laat ik ons laatste jaartje zien, waarin we van rijpaard naar menpaard zijn gegaan.
In januari reed ik na ruim een jaar weer op hem. Er is in het verleden veel gebeurt waardoor ik altijd bang voor hem ben (geweest) dus dit was een hele stap. De 2e rit zonder dat iemand hem vasthield.
Ondertussen had ik Maestro geprobeerd voor de slee te zetten. Hij heeft vele jaren geleden voordat ik hem had eens voor de wagen gelopen en voor het kleine sleetje bij mij, maar door gebrek aan hulp ging het finaal mis. Hij raakte in paniek, ik kon hem niet stoppen en hij trapte de slee aan gort. De buren zagen het en besloten te helpen. Vanaf nu zou de buurman naast hem lopen en ik sturen van achter.
Het ging beter en beter. Maestro gedroeg zich super, zowel met rijden als met het slepen. We oefenden een kwartiertje elke dag, en hij vond het prachtig.
Na veel oefenen en trainen waren we er klaar voor. We gingen voor t 'echie'. Boven op een berg had de buurman een oude boom die in de weg lag aan stukken gezaagd, daar waar geen traktor kon komen zou Maestro met de slee omhoog gaan en het hout weghalen. Spannend spannend!
Hij gedroeg zich voorbeeldig. Hij deed alles precies zoals hij moest, wachtte netjes bij het opladen en stormde niet de berg af met de lading achter zich. Een vaak voorkomend fenomeen is dat de slee achter een uitstekende stronk op de grond blijft hangen, die je niet ziet voor de sneeuw. Dit gebeurde, Maestro wilde nog even flink kracht zetten (en daarmee mogelijk alles stuk trekken) maar met een 'ho!' stond hij stil en bleef volkomen rustig terwijl er achter hem met de slee gerommeld en getild werd. Wat een kanjer! Op de grote weg naar huis ben ik zelfs even op de lading gaan staan zoals de traditie vroeger ging. Moeilijker dan gedacht maar gaaf om te doen.
[/URL]Tussendoor speelde Maestro ook als attractie.
En mocht hij regelmatig mee vrij het bos in met ons andere leenpaardje. Dat vond hij prachtig, en hij bleef braaf in de buurt. Ook liep hij vaak los rond ons huis.
Toen het warmer werd en de sneeuw verdween sloeg het noodlot toe. Een avond haalde ik de paarden binnen toen het me opviel dat Maestro niet zichzelf was. Normaal begon hij gelijk te eten, nu stond hij stil in een hoekje... Een Haflinger is zichzelf niet als hij niet eet, dus we hebben direkt de plaatselijke dierenarts gebeld die een half uur later kwam (het was ook nog eens weekend, arme man). Ondertussen liepen we met hem, want het leek koliek te zijn. Tot 1 uur snachts zijn we met hem bezig geweest, wachtend tot er poep aan de andere kant uit kwam.
Dat betekende in de paddock, geen gras en alleen nat hooi. Elke dag leek hij weer een koliek aanval te krijgen, maar de symptomen klopte niet. Hij kreeg symptomen die totaal niet bij koliek zijn paste en die hij nog niet eerder had laten zien, zoals als een berggeit staan.
Het leek er eerder op dat Maestro hoefbevangen was, iets wat zeer waarschijnlijk door de medicatie tegen de koliek kwam. Arme Maestro mocht niet veel doen, en dat past totaal niet in zijn schema. Hoe minder hij doet, hoe vervelender hij word. Een stukje met hem lopen was er niet van, hij trok zich los en dan liep het uit tot deze scenarios
Het werd duidelijk dat hij zich telkens beter en beter voelde. Het paardje waar Maestro bij stond werd helaas verkocht en omdat we niet snel een vervanging voor haar konden vinden voordat ze wegging, besloten we hem naar een stal in de buurt te verhuizen.
Daar pakte we het mennen weer op. Wegens chronisch gebrek aan geinteresseerde menners besloot ik het toch wat vaker alleen te pakken. Hij gedroeg zich nu zo goed dat ik dat aandurfde. Ik kocht een ander tuig, een tweewieler en na wat oefenen met droogmennen en de eerste keren iemand ernaast en erbij, gingen we in de buurt ritjes maken. Eerst alleen stappen, daarna een drafje erbij.
Ook het rijden ging super.
Nu is de eerste sneeuw alweer gevallen. Het mennen en rijden is weer even stopgezet. Maestro is helemaal verkeerd bekapt door een nieuwe hoefsmid, waardoor hij een tijd slecht heeft gelopen en pijn heeft gehad. Hoefschoenen leken niet te helpen en op het laatst weigerde hij nog een stap te zetten, dat is mijn paardje niet. We hebben de knoop doorgehakt en nu heeft hij vierkant ijzers om. Hij is weer helemaal happy en wil graag weer lekker aan het werk, maar we doen het rustig aan. Onze eerste ritjes gaan we binnenkort weer doen en we zijn voorbereidingen voor de winter aan het treffen!
Ondanks zijn ziektes en tegenslagen, hebben we toch een topjaar gehad!
Gotland is inderdaad ook prachtig, wel een stuk vlakker dan hier. 
Veel plezier komend jaar. Blijven jullie in Zweden? 
