Afgelopen zaterdag kwam ik zoals gewoonlijk op stal.
Controleren of mijn merrie geen last had van haar buik.
En of mijn kleine vriend nog lekker rond en gezond is zoals de dagen daarvoor.
Tot mijn schrik liep mijn kleine vriend slecht. Hij liep heel voorzichtig en zijn achterbenen sleepte hij een beetje voort. Aan zijn karakter viel niks te merken. hij was nog even aanhankelijk als altijd.
Wat vermoeider dat wel.
Na een 10 minuten kon ik het niet meer aanzien en belde alsnog de veearts.
Deze dacht aan hoefbevangenheid en hij besloot te komen kijken.dat was ook het eerste wat ik dacht. Zijn hoefjes waren namelijk ook wat warmpjes.
Echter hoe langer we moesten wachten op de veearts hoe ernstiger de situatie van mijn kleine vriend werd. Hij begon ineens Steeds meer te wankelen alsof hij dronken was. Hij liep overal tegen aan en stootte overal zijn hoofd. En soms zakte hij ineens totaal in elkaar. Liet zich gewoon vallen.
Het heeft bijna een uur geduurd voordat de veearts er was. Toen hij er eenmaal was kwam al heel snel de conclusie dat hij niet hoef bevangen was maar dat het een stuk ernstiger was. hoogst waarschijnlijk had hij een hersenbloeding gehad. Dat is wat de veearts dacht.
Hij heeft de nodige spuiten gehad. En mocht lekker op stal. De dag erna zouden we kijken hoe het dan zal gaan en wat de volgende stappen zouden zijn. Echter toen ik net 2 uurtjes thuis was voelde het voor mij niet goed en wou ik heel graag terug naar mijn vriendje.
Aangekomen op stal leek hij ineens veel moeilijker te ademen, had hij schuim op zijn lippen en leek de situatie nog erger dan daarvoor. De veearts opnieuw gebeld en die is met spoed gekomen.
Hij dacht dat het niet meer zou goedkomen en dat het beter was om er een eind aan te maken. Maar dat ik ook nog kon beslissen om naar de lingehoeve in lienden te gaan. Omdat ik niet altijd zeker was van de veearts (Heeft eerdere ernstige fouten gemaakt.) En omdat ik alles wou doen voor mijn vriendje hebben wij hem kort er na ingeladen en zijn we zo snel we konden naar de kliniek gegaan.
Daar hebben ze de nodige testen gedaan en spuiten gegeven. Zijn hartslag was nog steeds 72. Ver boven wat het hoort te zijn. aantal waardes in zijn bloed waren vrij verhoogd. Op de echo was te zien dat zijn hele dikke darm en dunne darm vol zaten. En dat dit was terug gelopen naar zijn maag. Hij was zichzelf aan het vergiftigen. Na een lange paar uurtjes mocht mijn vriend op stal en zouden ze hem een infuus en een katheter geven. De volgende dag zouden ze me bellen met hoe de nacht was verlopen.
De volgende ochtendvroeg al afwachtend op dat telefoontje.
Hij was de nacht goed doorgekomen. Zijn situatie was niet verslechterd. Maar ook niet verbeterd. Ze hadden het infuus geprobeerd maar na 1.5 zak zijn ze gestopt omdat het ademen alleen maar moeilijker leek te gaan. En tot slot zijn ze tot de conclusie gekomen dat mijn kleine vriend blind was geworden. En waar dit vandaan komt is giswerk want ze weten het niet. Accuut atactisch en blind. dat is wat er gebeurd was.
Ze zouden hem verder behandelen en me iedere ochtend op de hoogte houden.
En zo kwam gisteren het telefoontje wat mijn leven helemaal op zijn kop zette.
Het leek allemaal een stuk beter te gaan met mijn kleintje. Zijn maag en darmen waren helemaal leeg. Maar de verwachtingen waren dat hij voor altijd blind zou blijven en een kans op een paardwaardig leven niet groot was. De kans was groot dat hij zowiezo een hersenbloeding had gehad maar dat er ook een tumor zou zitten die zijn functies verslechterden.
Ze vroegen me te beslissen wat ik hieraan zou doen. Kies ik er voor hem in te slapen of te laten leven?
heb heel lang staan huilen en heel lang staan nadenken. En dacht neem hem mee naar huis. Daar zal ik zelf kunnen aanvoelen of mijn vriendje het leven als blindpaard aan zou kunnen.
Echter kon ik het gisteren niet meer houden en besloten we een rit van 1.5 uur te maken om mijn kleine vriend te bezoeken.
Daar aangekomen deed me zoveel pijn.
Ik zag een pony staan zonder levenslust. Die verdrietig en boos was.
Die moeilijk ademde, moeilijk slikte en pijn aan zijn arme hoofdje had.
En dan voel je wat de juiste beslissing is. Dat hij niet zo kan en mag leven.
Vandaag halen we hem naar huis. kan ik en zijn verzorgstertje en iedereen die wilt afscheid van hem nemen. En dan moet ik hem helaas van zijn leven beroven.
Ik ben er kapot en intens verdrietig van.
Mijn arme schat is pas 6 jaartjes jong. Hij had nog een heerlijk leven voor zich kunnen hebben.
Hij was altijd vol energie en vrolijkheid.
En dat is in 1 dag kapot gemaakt.
Ik blijf nog steeds op een wonder hopen. En hoop dat er misschien iets zou veranderen aan zijn situatie zodat hij misschien alleen maar blind zou zijn. Dat zou nog kunnen in het leven hier op aarde.
Is dit niet geval. Dan is mijn kleine vriend er aan het eind van de week niet meer.
15-06-2011 / 01-02-2013 Ik mis je kleine man..
