Geplaatst Wauw... Eindelijk was het gister dan zo ver. Old avenue's Larissa, de pony die ik zelf heb beleerd, 2 jaar geleden heb leren kennen, mijn maatje... Ze is sinds gister officieel van mij!
Nooit wilde ik meer een verzorgpony. Mijn vorige verzorgpony was na 2 maanden ineens weg, ik kon niet eens afscheid nemen. Ik was kapot.
Na ongeveer 1 maand dat die vorige pony weg was werd ik gevraagd om een pony te rijden. Eerst wilde ik niet. Die onzekerheid dat ze nooit van mij zou zijn, ik nooit helemaal mijn eigen gang kan gaan, ik nooit zeker zou weten of ze wel of niet zou blijven... Nee, dat wilde ik allemaal niet nog een keer. Ook was ze een 3 jarige die nog beleerd moest worden, dat zou ik moeten doen en ik had helemaal geen ervaring.
Toch had ik er goed overna gedacht, en ik heb een keuze gemaakt die mijn hele leven heeft veranderd. Op 29 maart 2014 ben ik begonnen met het beleren en verzorgen van de koppigste, liefste, mooiste, grappigste, eerlijkste en betrouwbare pony ooit.. Old Avenue's Larissa.
En wat was het leuk, de eerste weken. Larissa pakte het super op! We konden gelijk al los van de longeerlijn, tweede keer rijden al een stukje rechtuit gegaloppeerd, ze luisterde super en deed zo haar best!
Maar na een aantal weken begon ze, zoals elke pony wel eens doet, met uitproberen. En ja, dat was ik niet gewend. Iemand heeft me nog nooit zo hard de les geleerd als Larissa heeft gedaan. Wat ben ik vaak huilend thuis gekomen, waarom wilde het niet zoals ik wilde? Ik deed toch zo mijn best? In een korte tijd was ik veranderd naar een heel onzekere ruiter. Larissa hoefde maar een pasje te versnellen, of ik verkrampte in mijn schouders en kon niet meer rechtop zitten. Wat hebben we het lastig gehad! Mijn ouders zeiden zelfs dat als ik zo bang was ik beter kon stoppen. Boven dat het rijden niet zo ging als het hoorde, had ik ook nog eens enorme druk van de vorige eigenaars van Larissa (zij hadden haar gefokt en wilden natuurlijk dat ze super zou presteren op wedstrijden), en een instructrice die me alleen maar de grond inboorde en zei dat ik niet luisterde en deed wat ze zei, terwijl ik ontzettend mijn best deed om het allemaal goed te doen.. Het was niet leuk meer.
Maar stoppen? Dat zou betekenen dat ik Larissa niet meer zou zien. En hoe moeilijk het ook was, Larissa is die hele tijd eerlijk gebleven. Ze probeerde me uit omdat ik dat nodig had om een betere ruiter te worden. Toen we waren overgestapt naar een andere instructrice gingen we heel snel, met ups en downs, weer de goede kant op.
Larissa was weer veranderd in een werkwillige merrie die super luisterde. Maar toch bleven de onzekerheden. Ze was niet van mij, ze werd elk jaar drachtig (ze had goede papieren), zou ze ooit verkocht worden? Een ding wist ik toen... Ik zou nooit haar eigenaar kunnen worden. We hebben geen plek, en mijn ouders willen het gewoon niet.
4 maanden geleden kregen we heel onverwacht nieuws. De oude eigenaars van Larissa vroegen of mijn ouders met ze konden praten. Ik mocht niet mee. Mijn ouders zeiden eerst dat het iets was van de kosten van de hoefsmid, of we die ook konden betalen. Maar toen het weekend was, vertelde mijn moeder me in tranen dat Larissa verkocht zou worden. Haar fokkers vonden haar veulens niet goed genoeg.
Mijn wereld stortte in. Ik heb gesmeekt of we haar konden kopen, maar we hadden geen idee hoe. Ik wist niet wat ik moest. Ze vroegen best veel voor Larissa, dus dat maakte het ook lastig.
De maandag na het weekend bleef ik 'ziek' thuis van school. Ik kon alleen maar huilen. Toen kwamen mijn ouders binnengelopen. Ze zeiden dat we een manier gevonden hadden om haar te kunnen kopen!! Ik was (ben!) ontzettend blij!
Ik kan met het loon van mijn werk de kosten per maand betalen, en hou per maand 40 euro over. Ook krijg ik kleedgeld dat ik aan Larissa kan besteden, en mijn ouders kunnen altijd bijschieten als ik het niet red. We kunnen haar bij mijn vriendin stallen, waar ze in een mooie kudde komt te staan. Hier ben ik haar nog heel dankbaar voor!
Een ding dat ik na dit hele 'avontuur' met Larissa te weten ben gekomen, is dat ze nooit meer weg gaat. Ik ben nog nooit zo'n pony als haar tegen gekomen, die me zoveel heeft geleerd. Sommigen zullen het een domme keus vinden. 'Je bent al 17, dan koop je toch geen pony meer?' Ik groei toch niet meer, en stel dat ik uiteindelijk toch te groot word? Dan ga ik wel mennen of andere dingen doen. We zien wel wat de toekomst ons brengt.
Geniet van de foto's van mij en mijn geweldige pony Old Avenue's Larissa!
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
Waarom ik dot topic maak? Ik ben gewoon zo blij dat ik er nu zeker van ben dat Larissa en ik samen toekomst hebben! Het was gister ook heel dubbel, ik was heel blij dat ze nu echt van mij is, maar ik vond het wel dubbel dat ik nu weg ging bij haar fokkers, ze legden de druk dan wel hoog, maar ze probeerden me wel veel te helpen. Gister stond Larissa voor het eerst in de kudde, ging nog niet perfect, maar da komt nog wel!
aan jouw ouders.
