Geplaatst Ik bedoel, kijk deze prachtige stoere Penny's!
Helaas ben ik niet geslaagd om ze volwaardige Penny's te maken. ElineS ging studeren en toen was er geen tijd meer om op de kinderen te passen en ze mee te nemen naar de paarden. Daar gingen de plannen.
Josje ging uiteindelijk met me mee naar Groningen en we verkochten de shetlander die we toen hadden. Mooie lieve Ciska, die nog steeds het beste plekje ooit heeft. Och, wat miste ik het lieve ding.
Mijn nichtje met 'haar' shetlander Ciska
Verder naar het heden. Naar nu.
Door omstandigheden woon ik nu weer in Assen en is mijn paard terug op haar oude doe het zelf stal stekkie. Stond alleen, maar dat wilden we natuurlijk niet. Ciska was bij baasjes die haar voor geen goud terug zouden geven
En dan... Ik had van alles opgezocht. Marktplaats, bokt, facebook, oproep geplaatst. Pony's bekeken, gebeld, vergeten dat ik pony's ergens moest bekijken tot twee keer aan toe
, weer rondkijken, weer bellen en blabla... En toen kwam ik Jimmy tegen. Of Jimmy kwam mij tegen, ik weet het niet meer.Een vorig dekhengst van 16, nu geruind, eigenlijk met 'pensioen', braaf, zadelmak en bereden. Wel een ruin met streken, maar nooit kwaadwillend. Foto's gekregen. Het leek goed. En dus gooide een vriend van mij de trailer eraan en reden we een paar dagen later richting Harderwijk. Leuke vrouw en leuke pony, dus we namen hem mee.
De dag nadat we Jimmy hadden opgehaald was de verjaardag van mijn nichtje. Ze werd wel 6!!
We zadeldeb de pony op in stal, Jimmy was logischerwijs vervelend, immers is het een nieuwe plek, en er stond ook nog een hele harde wind. We hadden zoiets van pony laten zien, even 5 minuten zitten, en dan was het voor die dag wel klaar.
We verstopten de pony op stal, toen iedereen aan kwam rijden en zij gingen op de picknicktafel zitten en mijn nichtje moest haar ogen dicht doen terwijl ik er met Jimmy naartoe liep. Toen open. "Is die van mij?" Jep. Pure bliss op haar gezicht. Prachtig.
Ze begreep nu ook eindelijk waarom ze thuis een cap had gekregen. Dat begreep ze niet zo. Dat is een fietshelm, plaagden we haar als de hele dag. Die moet je nu elke dag op.
De cap was helaas wel te klein, zoals gezien kan worden, dus die is geruild.
Vol enthousiasme zat ze erop. Ze wilde dit en dat en van alles, maar dat kon nog niet. Jimmy moest eerst maar even verder wennen, zei ik. Gelukkig vond ze dat niet erg dat ze maar kort mocht zitten.
We hebben nog wel geprobeerd om mijn kleinste nichtje erop te zetten. Maar echt, die moet niets van paarden hebben. Is er niet bang voor, maar vind het gewoon niet leuk.
Ik ben echt evil
Dus toen had mijn nichtje een shetlander genaamd Jimmy... Maar Jimmy. Oh Jimmy.... Lastpost Jimmy met een gouden hartje. Ik heb je wel achter het behang kunnen plakken.
De eerste weken gingen slecht. Ondanks veranderingen aan de bedrading, stond meneer overal waar die van dacht "Ow, daar wil ik nu eens heen!" Ik heb van alles moeten kopen om die omheining shetproof te maken en met mijn beperking er zwaar door moeten werken, oef Nu is die shetproof.
Dat was opgelost. Mooi. Toen kwamen er over de maanden heen nog een probleem. Jimmy was allesbehalve braaf met rijden en ook niet altijd even braaf in omgang naar mensen toe. Hij was boos, schraapte, schopte, bokte etc. Hij was gewoon niet betrouwbaar voor de kleintjes en mijn nichtje, die terwijl ik Jimmy gewoon iets meer ruimte wilde geven aan het halstertouw, echt maar een paar CM, dacht hij dat hij vrij was of iets en spurtte in één keer naar voren met nog wat bokjes erbij. Toen lag ze eraf. Daar is ze zo van geschrokken. Dat ze, zoals ze al eerdere keren had gezegd "IK HAAT JIMMY!" Het plezier was zeker voor haar weg en ik zat ermee in de maag. Voor Josje was hij het perfecte maatje, maar dit kon gewoon niet..
Ik keek waar hij misschien terecht kon en het nog met de oude eigenaresse besproken. Die herkende het gedrag helemaal niet. Ik heb er dagen over nagedacht en later maakte ik de beslissing, nee, hij blijft voor nu. We kijken het nog even aan en even geen kinderen over de stalvloer. Dat was wat ik dacht. Eerst hem goed laten wennen en dan op de rit krijgen en ook kijken of het komt door iets fysieks.
Langzaam heb ik mijn focus meer op Jimmy gelegd dan op Josje. Wandelen, veel borstelen en knuffelen. Uit het land halen voor eigenlijk alleen een snoepje en terugzetten, want hij wilde nog wel eens weg rennen. En heel apart.. Ik had verwacht dat ik met een heel dominant dier te maken zou krijgen, maar na een aantal correcties over de tijd heen lag de neus bij het longeren als een stofzuiger over de grond, smakte hij in allerlei omstandigheden en hield hij mij altijd in de gaten. Er was alsof er toen iets klikte van oké, baas, jij bent de baas. Langzaam hebben we samen opgewerkt naar het moment waar ik het weer vertrouwde om een kind erop te zetten.
En dat was afgelopen weekend
We gingen heen, borstelen en even met zadel longeren. Dat als eerste. Als ze dan durfde te rijden mocht het, zo niet, het hoefde niet. Door het zien van zijn brave gedrag bij het borstelen en ook het longeren durfde ze er wel op. Hij was ook heel braaf.
We tilden haar erop en ik hield Jimmy vast aan de lijn en mama of papa er naast met haar armen rondom mijn nichtje haar middel. Alleen zo wilde ze rijden. Oké dan maar.
Geen hoofdstel, wat sturen doet ze toch nog niet en dan zit het de pony alleen maar dwars. Dus lekker zo.
Dus een rondje gelopen
Toen was het papa's beurt.
Toen kwam de volgende suggestie uit haar mond: Papa hoefde haar niet meer vast te houden, maar er wel naast te blijven lopen, met haar kleine zusje. Oké, zo gezegd zo gedaan. We laten bijna alles haar keuze, want we willen niet dwingen. Ze vind het oprecht leuk, maar ze is haar vertrouwen een beetje kwijt.
Daarna mocht papa weg, want zelluf doen! Behalve dat ik moest blijven vasthouden natuurlijk. Zo reden we een aantal rondjes en na een tijd mocht ik van haar de lijn steeds langer later worden.
En als laatste, een foto van haar op de pony alleen. Want dat wilde ze graag. Je ziet nog wel beetje angst, vooral omdat het touw zolang is, maar het was een suggestie van haarzelf was, maar toen de foto klaar was wilde ze er wel af.
Om vervolgens er weer op te klimmen. "Wat doe jij nou?" Ze wilde zelf leren opstappen. Oké dan maar. Angst was totaal weg toen we haar vertelden op welke manier ze haar benen moest gebruiken. Jimmy bleef wel braaf staan en nichtjelief klauterde erop en er weer af, tot ze het helemaal zelf kon. Trots dat ze was op zichzelf, en ik ook. Voor zo'n hummeltje een hele uitdaging.
Maar niet alleen voor haar was een uitdaging. Mams, mijn zusje, had al jaren niet paardgereden, ondanks dat ze vroeger super fanatiek was. Dus die heeft weer een paar basislesjes gekregen en twee dagen pijn in haar kont
Maar ze zou het graag weer wat vaker willen doen. Laatste keer is jaren terug, een buitenrit gehuurd en daarvoor was ze zelf 16 denk ik... Josje was not amused. Ze was net zo blij nu niet het slachtoffer te zijn, maar helaas. En toch, een oortjes naar voren foto! Geen idee hoe ze het voor elkaar heeft gekregen. This never happens. En toch stond ze de hele 10 minuten met de oortjes naar voren. En bij mij dus mooi niet hé, zelfs niet op een shoot. Het is wel duidelijk welke tweelingzus ze het leukst vind
Hier zelfs de oren naar voren... I give up
En als laatste mam met dochtertje. Oooh kijk, daar is Josje. Ik vroeg me al af of ze wel oké was. Hele tijd prima, Penny op de rug, meh gezicht. Arm dingetje ook. Wat een zwaar leven.
Het was een gezellige paardenmiddagje bij mijn paardjes. En fijn weer
. 
wat een kop kan ze trekken he, echt 
