Geplaatst 
Die trekt nog steeds wat bleekjes weg als ik vrolijk met mijn zadel kom afgewandeld, maar nu hij weet hoeveel deugd ik er van heb, is hij ook gelukkig
Lang verhaal kort:
Ik brak mijn rug. Niet 1 keer, niet 2 keer, maar gewoon 3 keer. Op 3 verschillende plaatsen.
Ik was nooit echt een ruiter, voor mijn ongeval had ik misschien 15x op mijn paard gereden, wat van mij nog steeds een groentje maakt
Nu heeft dat zeer veel voordelen, ik heb niks af te leren, enkel aan te leren haha!
De afgelopen 4 jaar heb ik gerevalideerd. Ziekenhuizen, kinesisten en yoga. Veel yoga.
Ik startte met Weight Watchers en heb een gewicht bereikt van 77kg. Ik train mijn paard alweer een jaar onder fantastische begeleiding in het rechtrichten en uiteraard als Agility instructeur zijnde, train ik mijn paard goed op 101 uiteenlopende situaties.
En dan komt die dag dat je na het rechtrichten een drang krijgt om 'even' op je paard te kruipen. And so I did...
Een lieve medestudent rechtrichten hielp me te paard en stapte een rondje met me mee. Tranen met tuiten gehuild die dag, van angst, van geluk, alles door elkaar.
De week erop voelde ik me na een training agility zo sterk in de schoenen dat ik besliste er toch eeeeven op te stappen.
Zyta stapte doorheen het agility parcours met mij op haar rug alsof we niks anders deden.
Ik viel naar voor? Zyta hield halt. Ik wiebelde door verlies van evenwicht? Zyta hield halt.
En sindsdien is alles in stroomversnelling gegaan
Ik nam 2 instructrices onder de arm die bekend zijn met mijn angst en ondertussen hobbel ik alweer sinds januari minstens 1x per week met mijn Zytertje overal rond Op de wei, in de piste, over de baan.
Kleine stukjes, kleine stapjes, en leren, veeeeeel leren
Iedereen hier kent mijn respect en mijn liefde voor mijn paard. Ik kan alleen maar zeggen: het groeit nog steeds, elke dag...
fijn om te zien dat jullie het goed hebben samen 
