Geplaatst 
Bijna 1 jaar is dat denk ik de vraag die mij dagelijks ontzettend bezig heeft gehouden.. Hoe moest ik verder zonder mijn allergrootste vriend, troost, knuffel, blijdschap, maatje.. Zeg simpelweg maar mijn alles. Hunk heeft mij bijna 4 prachtige jaren mogen vergezellen en is helaas veel te vroeg overleden en .. man.. wat mis ik hem
..Met Hunk kon ik daadwerkelijk alles, dressuur, buiten rijden, springen, grondwerk, trucjes, strandritten..
You name it en wij deden het. Geen moment , zelfs niet met het inrijden heb ik getwijfeld aan hem. Ondanks zijn head-shaken deden we er alles aan om samen verder te leven en om te genieten van alles. En of dat we dat gedaan hebben. Altijd oren erop en altijd blij om ons weer te zien.. Zelfs toen ik die bewuste dag naar stal geracet kwam om hem uit de paddock te halen vanwege koliek. Ik weet nog precies hoe hij keek en als ik eraan denk verlies ik mijzelf weer.. Uiteindelijk heb ik afscheid moeten nemen door een anafylactische shock, die kwam door de allergische reactie op darmverslapper en verdoving. Ik had simpelweg nooit de dierenarts die combinatie moeten laten geven..
Nadat ik zo ongeveer in een mega diep zwart gat ben gevallen en na een aantal maanden, een hersenschudding en twee overlijdensgevallen dichtbij in de familie verder was hebben mijn vriend en moeder besloten dat het anders moest. Kirsten moest weer op paardenjacht.
Tja, makkelijker gezegd dan gedaan.. Ten eerste ben ik al een ontzettend gevoel-mens en was ik totaal niet klaar om weer een verbinding aan te gaan en ten tweede was ik ontzettend in de war, of ik wel alweer verder kon en wilde.. Na een aantal onwijs leuke paarden te hebben gezien, die ik ook echt heel lief vond en het liefst allemaal wel wilde kopen viel ik voor een prachtige frieze hengst.. Zwaar boven budget.. Dat ging als volgt: "Oh is dat de oudere versie met zelfde afstamming? Mag ik die even zien dan?" ... Voor de zekerheid zijn we nog 6 keer naar Friesland geweest ( 2,5 uur rijden.. ach.. je moet er iets voor over hebben) Ik wist het zeker. Dit was het paard wat afstand uitstraalde, nog niet echt onder de mensen was geweest en dus helemaal vormbaar én een goud-eerlijke blik.
Toen was hij daar.. Op onze nieuwe stal.. Ik dacht "Wow.. waar ben ik aan begonnen?"
(met pappa Tjalle)Dat is dan Nuver. Een onwijs gaaf paard en dat weet hij van zichzelf. Zo beschermd hij de merries en heeft hij binnen 1 uur de hele kudde onder zich. Hij is bijna het tegenovergestelde van Hunk. Dat is pas wennen..
Wederom een groen paard, net als Hunk, ingereden en eigenlijk heeft deze sportieve, zeker niet luie en flink wakkere fries geen stap fout gedaan.
We rijden en wandelen..
Zijn alweer een keer naar het strand geweest..
Rijden buiten
Alleen eh... dat springen...
Ik heb ontzettend veel moeite gehad met het accepteren van Nuver, zoals hij is. En de afstandelijkheid die hij had, had ik ook nodig. Inmiddels is het een onwijze knuffel, zo erg dat ik mij af en toe nog bezwaard voel om zo met hem te kroelen.. Dat was tenslotte mijn ding met Hunk.. En die gevoelens zullen nog af en toe wel blijven.. Zo zat ik laatst naast Nuver die lekker lag. We waren aan het kroelen toen het plots ging regenen. De tranen liepen over mijn wangen heen, want dit, zo op deze manier knuffelen, dat wilde ik altijd al doen met Hunk.. Maar die stond altijd op wanneer hij mij aan zag komen, enthousiast wat we nu weer gingen doen.. Op dat moment, vol in gedachten en herinneringen kwam er een regenboog tevoorschijn door de zon die langzaam doorkwam.. Deze foto betekend inmiddels meer dan woorden voor mij. Het is afschuwelijk dat ik Hunk moet missen, maar ik ben ongelooflijk blij dat ik Nuver op dat soort momenten een extra dikke knuffel kan geven zonder extra woorden te hoeven zeggen..
Ik merkte om mij heen dat er veel mensen zijn die niet goed verder durven/ kunnen gaan en die de band niet meer krijgen met een ander paard zoals het was met hun eerste echte maatje.. (zoals Coloured) Ik besef me daarom zeker dat ik ontzettend bof met Nuver en ik ben blij dat we steeds een sterkere band krijgen. Maar ik hoop dat niemand ervoor kiest om niet opnieuw een maatje te kiezen vanwege pijn en verdriet, want ik ervaar juist zo dat ik verder geholpen wordt door Nuver. 