Geplaatst 
Ik wil het toch even van me afschrijven wat er de afgelopen 1,5 week allemaal gebeurt is..
Het begon allemaal 9 mei, mijn knappe meisje stond met een dik rechter oog. Ik maakte me direct zorgen gezien haar linkeroog aangetast is door maanblindheid en hierdoor echt helemaal blind geworden is. Toch zonder twijfel de dierenarts in geschakeld gezien een oog toch erg gevoelig is.
Uiteindelijk kon de dierenarts rond 6 uur op stal zijn nou weer allerlei testen gedaan en aandachtig naar het oog gekeken.. Helaas toch slecht nieuws, maanblindheid aanval aan haar rechteroog. Direct gestart met de behandeling van atropine en antibiotica, ondanks een risico dat ze het veulentje al los zou laten voor het "klaar" was.
Toen de behandeling de benodigde aantal dagen (7 dagen) doorgezet en we zouden dinsdag de 17e contact hebben over het verloop en hopelijk verbetering van het oog. Helaas is dit niet wat ging gebeuren. Maandag de hele ochtend en groot deel van de middag op stal door gebracht, het meidje deed gewoon alles wat ze normaal ook deed, lekker genieten op de weide. Maar helaas ongeveer 1,5 uur nadat ik weg gegaan ben werd ik gebeld door een stalgenootje.
Mijn eerste gedachte? Het veulen komt, zij belt niet zomaar. Dus hop tijdens het opnemen al naar de auto gerend en klaar gemaakt voor vertrek. Ondertussen maar half aan gehoord dat het niet om de beeb ging maar om bahiyah zelf.
Op stal aangekomen was de dierenarts al onderweg, dit was niet goed... Bahiyah had hele vreemde "ticks" met haar hoofdje, stagmes in haar ogen en liep alsof ze totaal geen controle had over lijf en leden ( ataxie)..
Ik kreeg na onderzoek van de dierenarts 2 opties, cortico's geven en dinsdag naar utrecht met het risico dat het veulen eraf zou komen s'nachts en ze niet stabiel genoeg zou zijn om naar de kliniek te vervoeren... Dit risico vond ik te groot dus we zijn voor optie 2 gegaan, direct naar de kliniek. Gelukkig heeft een heel lief iemand zichzelf en haar vrachtwagen ter beschikking gesteld om mij als voor haar compleet vreemde naar de kliniek te rijden. Daar aangekomen ging het erom om haar zo stabiel mogelijk de nacht door te krijgen...
Dit is redelijk gelukt, dinsdag begon een traject om te onderzoeken wat er aan de hand was, helaas was ze nog niet direct stabiel genoeg voor een CT scan, dit is uitgesteld tot woensdag eind van de middag. Dinsdag is er een heel uitgebreid en aanvullend bloedonderzoek de deur uit gegaan (na al een paar testen van maandagavond) welke alles wat we 'hoopte' uitsloot helaas, want dit alles was 'makkelijk' behandelbaar.
Woensdag de CT scan, helaas niet direct de uitslag van de test, deze volgde donderdagochtend op de kliniek, toen wij aankwamen direct gevraagd, de arts was aan het overleggen met de radioloog.
Toen liepen mijn zenuwen natuurlijk torenhoog op daar dat ongeveer kleine kwartiertje wel uren leek te duren..
Dat was het dan, de arts zocht ons op en nam ons mee naar bahiyah. Ik hoor het hem nog steeds zeggen. "het is niet het slechtste wat we dachten, maar de prognose voor de merrie is erg slecht" De rest heb ik nog 3x na moeten vragen voor het tot me door drong wat er aan de hand is.
Ernstige vernauwing van de hersenstam, met onverklaarbare reden. Dit is de reden voor alle neurologische problemen die ze heeft gehad. Wegens beschadiging van een deel van haar hersenen en zenuwen. Dit is helaas onomkeerbaar, ook werd haar rechteroog niet 'beter'... Die reageerde niet genoeg op de behandeling, ook niet tijdens het verhogen hiervan. Dus ook dat was een flinke domper, een blind paard is 1 ding, sowieso niet ideaal en een paard met neurologische problemen is een tweede. Met beide 'valt' te leven.. maar samen zal zij nooit een paardwaardig bestaan meer kunnen lijden helaas. Dus heb ik direct de moeilijke beslissing gemaakt om voor haar te kiezen en te zeggen dan houd het hier op. Nu vonden de artsen haar stabiel genoeg om haar dracht uit te 'zitten' zodat het veulentje de grootst mogelijke kans van leven heeft. Dit is niet haar laten 'lijden' maar het voor beide beter maken en haar hopelijk een kleine kans geven om nog even met het veulentje samen te kunnen zijn.
Dus nu is het dagelijks op en neer naar utrecht naar mijn meisje, mijn maatje, mijn alles... wetende dat het binnen nu en een korte tijd over is... Dat zij weg is, na alles wat wij al doorstaan hebben en alles waar wij voor gevochten hebben. Is straks weg, leeg, over.. Natuurlijk heb ik straks een prachtig veulen van haar staan, maar dit zal haar lege plek nooit op kunnen vullen...
Iets meer dan een jaar heb ik van jou kunnen genieten meisje.. Het is goed zo.
