Geplaatst maar het spoor dat je nalaat.
In Juli 2009 overkwam het mij, al snuffelend op marktplaats zonder de intentie iets te kopen, stuitte ik op een advertentie die alles veranderde.
Dat ondeugende koppie en de vreselijk lieve ogen hadden mij volledig in zijn greep.
Er ontstond een gevecht tussen hoofd en hart.
Uren later dacht ik nog steeds aan hem.
Mijn hart won het en een telefoontje richting zijn fokker was al snel gepleegd.
Een lange week wachten tot de bezichtiging kroop voorbij.
Krap 4 dagen hield ik het vol
Op een donderdagavond na het werk besloot ik dat ik lang genoeg gewacht had en zat ik na wederom een telefoontje naar de fokker in de auto op weg naar de toekomst.
Er volgde 4 erg lange maanden voor ik hem ophalen kon.
Zijn opfok periode heb ik heel nauw betrokken mee mogen maken.
Ik zocht hem minimaal 1 x per week op en de vorm van herkenning die hij iedere keer opnieuw liet zien bevestigde voor mij dat ik die lijn voort moest zetten.
Zo geschiedde het dat ik 2,5 jaar lang zijn groeiproces op de voet heb kunnen volgen.
Na 2,5 jaar werd het tijd om hem naar huis te halen en zijn laatste stukje ''opfok'' hem alledaagse dingen te leren.
Echter was ik intussen zelf langdurig ziek geraakt maar met een beetje behelpen kwamen we al een stukje op weg.
Al vrij snel kwam ik er achter dat hij een explosiever karakter had dan ingeschat.
Gaande weg klonk er steeds iets vaker in mijn achterhoofd een stemmetje die fluisterde '' kun jij dit handelen ? ''
Op de stal waar wij op dat moment stonden konden zowel bo als ik onze draai niet vinden.
Te druk.
Een verhuizing was onvermijdelijk geworden.
Op deze stalling kreeg hij meer rust in zijn hoofd maar toch hield ik altijd ogen in mijn achterhoofd als ik met hem aan de gang ging.
Samen hebben we veel van zijn angsten overwonnen maar door een beenbreuk bij mijn andere paard was er niet veel tijd meer voor hem over.
Na 2 jaar op deze stalling gestaan te hebben veranderde mijn situatie waardoor ik de keuze heb moeten maken om Bo in bruikleen te zetten.
Ondanks alle verhalen over bruikleen kijk ik er met een warm en positief gevoel op terug.
Een aantal keren heb ik hem opgezocht, 300 km rij je helaas niet zo even op en neer, en weer kwam het gevoel in mij naar boven '' ben ik wel de juiste voor bo ?''.
Als ik zag hoe hij zich daar ontwikkelde, ondanks dat hij nog steeds in bepaalde situaties explosief was, ben ik bij mezelf te raden gegaan of ik hem wel dat stukje steun en begeleiding kon geven die hij nodig heeft.
Maanden lang heb ik er over nagedacht.
In januari was ik er over uit.
Zondag is bo naar zijn nieuwe huisje vertrokken,
Een huisje waarvan zowel ik als zijn bruiklener zeggen ja dat past bij hem.
Bij het afscheid behaalde we ook nog een primeur
Na 6,5 jaar zat ik voor het eerst en het laatste op mijn ''veulen''.
Met een lach en een traan kijk ik terug op 6,5 hele mooie jaren waarin ik veel van bo heb mogen leren.
In Juli 2009 overkwam het mij, al snuffelend op marktplaats zonder de intentie iets te kopen, stuitte ik op een advertentie die alles veranderde.
Dat ondeugende koppie en de vreselijk lieve ogen hadden mij volledig in zijn greep.
Er ontstond een gevecht tussen hoofd en hart.
Uren later dacht ik nog steeds aan hem.
Mijn hart won het en een telefoontje richting zijn fokker was al snel gepleegd.
Een lange week wachten tot de bezichtiging kroop voorbij.
Krap 4 dagen hield ik het vol
Op een donderdagavond na het werk besloot ik dat ik lang genoeg gewacht had en zat ik na wederom een telefoontje naar de fokker in de auto op weg naar de toekomst.
Er volgde 4 erg lange maanden voor ik hem ophalen kon.
Zijn opfok periode heb ik heel nauw betrokken mee mogen maken.
Ik zocht hem minimaal 1 x per week op en de vorm van herkenning die hij iedere keer opnieuw liet zien bevestigde voor mij dat ik die lijn voort moest zetten.
Zo geschiedde het dat ik 2,5 jaar lang zijn groeiproces op de voet heb kunnen volgen.
Na 2,5 jaar werd het tijd om hem naar huis te halen en zijn laatste stukje ''opfok'' hem alledaagse dingen te leren.
Echter was ik intussen zelf langdurig ziek geraakt maar met een beetje behelpen kwamen we al een stukje op weg.
Al vrij snel kwam ik er achter dat hij een explosiever karakter had dan ingeschat.
Gaande weg klonk er steeds iets vaker in mijn achterhoofd een stemmetje die fluisterde '' kun jij dit handelen ? ''
Op de stal waar wij op dat moment stonden konden zowel bo als ik onze draai niet vinden.
Te druk.
Een verhuizing was onvermijdelijk geworden.
Op deze stalling kreeg hij meer rust in zijn hoofd maar toch hield ik altijd ogen in mijn achterhoofd als ik met hem aan de gang ging.
Samen hebben we veel van zijn angsten overwonnen maar door een beenbreuk bij mijn andere paard was er niet veel tijd meer voor hem over.
Na 2 jaar op deze stalling gestaan te hebben veranderde mijn situatie waardoor ik de keuze heb moeten maken om Bo in bruikleen te zetten.
Ondanks alle verhalen over bruikleen kijk ik er met een warm en positief gevoel op terug.
Een aantal keren heb ik hem opgezocht, 300 km rij je helaas niet zo even op en neer, en weer kwam het gevoel in mij naar boven '' ben ik wel de juiste voor bo ?''.
Als ik zag hoe hij zich daar ontwikkelde, ondanks dat hij nog steeds in bepaalde situaties explosief was, ben ik bij mezelf te raden gegaan of ik hem wel dat stukje steun en begeleiding kon geven die hij nodig heeft.
Maanden lang heb ik er over nagedacht.
In januari was ik er over uit.
Zondag is bo naar zijn nieuwe huisje vertrokken,
Een huisje waarvan zowel ik als zijn bruiklener zeggen ja dat past bij hem.
Bij het afscheid behaalde we ook nog een primeur
Na 6,5 jaar zat ik voor het eerst en het laatste op mijn ''veulen''.
Met een lach en een traan kijk ik terug op 6,5 hele mooie jaren waarin ik veel van bo heb mogen leren.
