Geplaatst Ik besefte me laatst pas, nadat het meerdere malen werd verteld, wat voor ontzettende doorzetter ik ben. Ik realiseer me dat dit niet altijd even goed is, daar wil ik dus ook niet op gewezen worden. Dit topic is echt specifiek voor het feit dat ik na 2 maanden er zo weer opstap(hij is tussentijds wel gereden maar niet door mij.) Ik heb het rijden verschrikkelijk gemist!
Ik was bij een vriendin aan het logeren en ik liep naar beneden op de trap. Helaas miste ik een trede waardoor ik van boven naar beneden viel. Ik kwam heel vervelend neer met mijn hoofd en had een flinke bult op mijn hoofd na die val.
Wat mij het meeste is bijgebleven waren die rare gevoelens in mijn nek.
Ik besloot gewoon door te gaan(zoveel pijn had ik niet toen) en bleef keihard trainen met mijn lieve Winner. In januari hadden we ons B-debuut samen. Een paar weken voordat ons debuut plaats vond ging ik in het duin rijden. Winner was wat gespannen maar we hebben een heerlijk rondje gereden.
Tot hij schrok, opzij sprong en ik mijn evenwicht verloor. Ik viel eraf en hij rende vol angst weg. We hebben een hele tijd naar hem gezocht, pff dat nooit meer alsjeblieft. Die doodsangsten die dan hebt.. Verschrikkelijk. We vonden hem geheel bezweet terug, gelukkig had iemand hem weten te vangen. Het had veel erger kunnen aflopen en dit deed me beseffen wat een geluk ik eigenlijk heb gehad. Wel aardig wat last van mijn nek, maar ik wilde dolgraag dat debuut rijden en we waren er allebei echt klaar voor.
Uiteindelijk 24 januari, tijdens het losrijden in de bak van de vereniging waar ik mijn wedstrijd zou rijden, schrok hij weer van niks. Hij gaf een rare sprong en plof, daar lag ik weer. Met behoorlijke last van mijn nek en smerige witte kleding toch mijn debuut uitgereden en ondanks die rottige spanning die geen gezonde spanning meer te noemen was, hebben we toch nog 164/165 weten te rijden. Ik was ontzettend trots op ons, maar na die tijd heb ik er niet meer opgezeten.
Het was even klaar. Mijn nek had een paar flinke klappen gehad maar omdat ik zo'n verschrikkelijke doorzetter ben, heb ik toch doorgezet. Uiteindelijk een hele goede keuze geweest om naar de fysio te gaan. Er zijn röntgenfoto's genomen in het ziekenhuis en er was niks aan de hand met mijn wervels, godzijdank.
Wel had ik volgens de fysio een whiplash in mijn nek opgelopen, voornamelijk door al die vallen achter elkaar.
Vandaag zat ik er weer op voor het eerst sinds 2 maanden, en wat was ik blij. Hij was mega braaf maar ook weer echt zichzelf. Hij zet zich zo in als ik ernaar vraag. Eerst lekker lang en laag begonnen en langzaam wat korter gepakt, goed wat schijn- en gewone overgangen gereden en hem lekker aan het werk gezet. Hij moest me natuurlijk wel weer even uit proberen(wilde niet stoppen in galop, maar daar is het hek goed voor
) zoals Winner dat doet, maar uiteindelijk een geweldige rit gemaakt en éindelijk rij-foto's!Mijn houding is niet je van het, 2 maanden echt volledig uit de running is niet niks en ik moet alles weer rustig oppakken. Ik ga beginnen met 1x in de week een half uurtje, en dat langzaam opbouwen. Vooral omdat ik 2 weken geleden ook weer gevallen ben met de fiets en mijn knie niet zo goed geneest. Van mijn nek heb ik totaal 0 last gehad(dat was wel anders de afgelopen 2 maanden.. pff)
Nou, hier komen de rijfoto's! Ik ben vooral trots op ons samen, we pakken het gelijk weer op en gaan er weer voor. Stiekem heel stiekem hoop ik dat ik in april weer kan starten, maarja je weet niks zeker.
Ik ben vooral heel heel heel erg trots op het feit dat ik mijn angst die ik heb aangemaakt toen ik gevallen was buiten, volledig aan de kant heb weten te schuiven en hij ook. Ook ben ik trots dat hij zich zo voor mij inzet en dat ik weer 100% kan genieten van zijn heerlijke gangen!
Ik hoop dat jullie dit een leuk bericht vonden!
