Geplaatst Gisteravond ben ik na een tijdje weer eens naar Pippa (ookwel pip) geweest. Ik verzorg deze lieve ondeugende drakin nou ongeveer 1,5 jaar.
De laatste paar maanden droeg ik onwijs veel spanningen bij me, die pip maar al te goed aanvoelt en niet zo goed weet wat ze er mee moet. Daarom besloten we om even een break te nemen en de confrontatie niet op te zoeken. Gister toen ik naar haar toe ging besefte ik me maar weer eens hoe blij ik ben dat pip op m'n pad is gekomen en hoe dankbaar ik ben naar de eigenaresse toe. Ondanks dat pip en ik niet altíjd goed door 1 deur kunnen zou ik ook zeker niet meer zonder willen! Dus vandaar dit topic, ik wil pippa even in het zonnetje zetten
Dit is pippa! 'Duurt het nog lang??'
De eerste kennismaking. Je ziet het niet zo goed, want het was donker; maar man wat zat ik te stralen. Ik vond het spannend, maar was verliefd, wat een scheetje!
Zodoende gingen we beter kennis maken. Borstelen, ik leerde longeren van de eigenaresse (want helaas heb ik dat nooit geleerd op de manege waar ik destijds reed), we deden wat grondoefeningen, stapten rustig door de bak en liepen zo nu en dan een rondje door het dorp.
En toen leerde ik haar kennen
Oke, er zit dus wel wat meer karakter in dan ik dacht haha. Ik was altijd manegepaarden gewend, dus dit was wel even anders! Maar wat leerde ik er veel van.
Voor de afwisseling een balkje neergezet. 'Help waar laat ik m'n benen?' Gekke pip 
Maar ondertussen ging het rijden niet meer zo soepel. Pip leerde mij kennen en ik pip, ze ging me wat meer uitproberen en uiteindelijk gooide ze me d'r goed af. Door een val van een aantal jaren geleden ben ik een wat gespannen en onzekere ruiter, omdat ik zelf alleen maar manege ervaring had waaronder jarenlang alleen maar bosritjes maken en weinig écht les heb gehad, merkte ik dat ik toch niet zo goed wist hoe we dit zouden moeten aanpakken. Pippa was jong, 5 jaar, en ik was -qua paardrijden- ook jong/groen. Hmm, icm onzekerheid en angst niet zo'n hele goede combi. Om ongelukken te voorkomen hebben de eigenaresse en ik besloten om er mee te stoppen.
Ik vond het onwijs jammer maar wist dat dit wel het verstandigste was. Als een soortvan afscheidsshoot hebben we foto's gemaakt in het bos om de hoek:
(Met toen nog fel rode haren
) Deze foto staat te shinen in m'n kamer in een lijstje, super blij mee!
Ongeveer een half jaar later kreeg ik een appje: "Hee Wilke, heb je zin om weer eens langs te komen?" ... JA natuurlijk! Dus weer op naar pip. Het ging een heel stuk beter! En omdat ze zag dat ik echt een klik met pippa had, vond ze het zonde om mij geen berichtje te sturen. Wat was ik blij met dat bericht!
Pippa was weer back on track. En we begonnen lekker onderaan, veel grondwerk, poetsen, wandelen, soms er op stappen. Heerlijk vond ik het!
Deze foto betekent heel veel voor me, pippa is niet echt zo'n knuffelaar. Maar hee die oorbellen zijn wel heel interessant!(was ze vergeten uit te doen thuis) Ik noem d'r dan ook wel eens pipo
Helaas kreeg ik vorig jaar mei een hersenschudding waardoor rijden geen goed idee meer was. Sowieso moest ik het even rustig aan doen.. Na een tijdje kon ik weer auto rijden maar paardrijden was niet zo'n slim plan. Dus hebben we vele wandelingen gemaakt door het dorp.
Selfies maken met een pony... hoe doen mensen dat?
Eindelijk er weer eens voor de 1e x op stappen na m'n hersenschudding, voelde weer zo fijn!
Ook ons eerste ritje naar het bos was een feit! Wel nog aan een touw, want je weet maar nooit natuurlijk. Ze vond het zo onwijs leuk! Ze keek haar ogen uit. Onderweg kwamen we een of andere groepsfiets tegen. Geen idee hoe je ze noemt, maar zie het maar als een soort van...bierfiets, maar dan zonder bier. Ook zat er nog een felle overkapping overheen, ik hield m'n hart vast maar ze keek er nog niet van op of om! Even later lag er een bergje zand, jup, dat was wel eng.. Pipo pip dus.
Met dit beeld ben ik zo blij, we rijden los! Voor mij iets heel bijzonders met pippa, zoals je kunt zien aan m'n blije gezicht haha. Ze liep zo heerlijk ontspannend.. Ik zet hier erg m'n rug vast en rij met een holle rug, daar is nu aan gewerkt
Een tijdje later hebben we zelfs alleen met neckrope gereden! Iets wat ik me niet kon voorstellen, helaas heb ik hier geen beeldmateriaal van. Maar wie weet komt dat ooit nog
Met dierendag een lekker taartje komen brengen:
Zoals ik in m'n beginpost al vertelde ben ik een tijdje niet geweest, ik denk vanaf november/december omdat ik echt onwijs veel spanning bij me droeg... Ik besefte me gister hoe ontzettend vrolijk ik word van pippa.
Ik wil dan ook bij deze de eigenaresse bedanken dat ik nog steeds welkom ben, ondanks dat het niet altijd even soepel loopt met pip en mij. Dank je wel lieve Cynthia!
Helaas zit ik nu alweer thuis met een hersenschudding (heb ik weer..), en moeten we het weer rustig aan doen. Maar dat komt vanzelf wel weer goed.
Ik weet niet wat de toekomst ons gaat brengen en hoe lang we nog samen op hetzelfde pad mogen lopen, maar ik weet wel dat ik van deze gekke pony hou
Tot zover m'n 'pippa in the picture' topic
De laatste paar maanden droeg ik onwijs veel spanningen bij me, die pip maar al te goed aanvoelt en niet zo goed weet wat ze er mee moet. Daarom besloten we om even een break te nemen en de confrontatie niet op te zoeken. Gister toen ik naar haar toe ging besefte ik me maar weer eens hoe blij ik ben dat pip op m'n pad is gekomen en hoe dankbaar ik ben naar de eigenaresse toe. Ondanks dat pip en ik niet altíjd goed door 1 deur kunnen zou ik ook zeker niet meer zonder willen! Dus vandaar dit topic, ik wil pippa even in het zonnetje zetten
Dit is pippa! 'Duurt het nog lang??'
De eerste kennismaking. Je ziet het niet zo goed, want het was donker; maar man wat zat ik te stralen. Ik vond het spannend, maar was verliefd, wat een scheetje!
Zodoende gingen we beter kennis maken. Borstelen, ik leerde longeren van de eigenaresse (want helaas heb ik dat nooit geleerd op de manege waar ik destijds reed), we deden wat grondoefeningen, stapten rustig door de bak en liepen zo nu en dan een rondje door het dorp.
En toen leerde ik haar kennen
Oke, er zit dus wel wat meer karakter in dan ik dacht haha. Ik was altijd manegepaarden gewend, dus dit was wel even anders! Maar wat leerde ik er veel van.
Voor de afwisseling een balkje neergezet. 'Help waar laat ik m'n benen?'
Gekke pip Maar ondertussen ging het rijden niet meer zo soepel. Pip leerde mij kennen en ik pip, ze ging me wat meer uitproberen en uiteindelijk gooide ze me d'r goed af. Door een val van een aantal jaren geleden ben ik een wat gespannen en onzekere ruiter, omdat ik zelf alleen maar manege ervaring had waaronder jarenlang alleen maar bosritjes maken en weinig écht les heb gehad, merkte ik dat ik toch niet zo goed wist hoe we dit zouden moeten aanpakken. Pippa was jong, 5 jaar, en ik was -qua paardrijden- ook jong/groen. Hmm, icm onzekerheid en angst niet zo'n hele goede combi. Om ongelukken te voorkomen hebben de eigenaresse en ik besloten om er mee te stoppen.
Ik vond het onwijs jammer maar wist dat dit wel het verstandigste was. Als een soortvan afscheidsshoot hebben we foto's gemaakt in het bos om de hoek:
(Met toen nog fel rode haren
) Deze foto staat te shinen in m'n kamer in een lijstje, super blij mee!Ongeveer een half jaar later kreeg ik een appje: "Hee Wilke, heb je zin om weer eens langs te komen?" ... JA natuurlijk! Dus weer op naar pip. Het ging een heel stuk beter! En omdat ze zag dat ik echt een klik met pippa had, vond ze het zonde om mij geen berichtje te sturen. Wat was ik blij met dat bericht!
Pippa was weer back on track. En we begonnen lekker onderaan, veel grondwerk, poetsen, wandelen, soms er op stappen. Heerlijk vond ik het!
Deze foto betekent heel veel voor me, pippa is niet echt zo'n knuffelaar. Maar hee die oorbellen zijn wel heel interessant!(was ze vergeten uit te doen thuis) Ik noem d'r dan ook wel eens pipo
Helaas kreeg ik vorig jaar mei een hersenschudding waardoor rijden geen goed idee meer was. Sowieso moest ik het even rustig aan doen.. Na een tijdje kon ik weer auto rijden maar paardrijden was niet zo'n slim plan. Dus hebben we vele wandelingen gemaakt door het dorp.
Selfies maken met een pony... hoe doen mensen dat?
Eindelijk er weer eens voor de 1e x op stappen na m'n hersenschudding, voelde weer zo fijn!
Ook ons eerste ritje naar het bos was een feit! Wel nog aan een touw, want je weet maar nooit natuurlijk. Ze vond het zo onwijs leuk! Ze keek haar ogen uit. Onderweg kwamen we een of andere groepsfiets tegen. Geen idee hoe je ze noemt, maar zie het maar als een soort van...bierfiets, maar dan zonder bier.
Ook zat er nog een felle overkapping overheen, ik hield m'n hart vast maar ze keek er nog niet van op of om! Even later lag er een bergje zand, jup, dat was wel eng.. Pipo pip dus.Met dit beeld ben ik zo blij, we rijden los! Voor mij iets heel bijzonders met pippa, zoals je kunt zien aan m'n blije gezicht haha. Ze liep zo heerlijk ontspannend.. Ik zet hier erg m'n rug vast en rij met een holle rug, daar is nu aan gewerkt
Een tijdje later hebben we zelfs alleen met neckrope gereden! Iets wat ik me niet kon voorstellen, helaas heb ik hier geen beeldmateriaal van. Maar wie weet komt dat ooit nog
Met dierendag een lekker taartje komen brengen:
Zoals ik in m'n beginpost al vertelde ben ik een tijdje niet geweest, ik denk vanaf november/december omdat ik echt onwijs veel spanning bij me droeg... Ik besefte me gister hoe ontzettend vrolijk ik word van pippa.
Ik wil dan ook bij deze de eigenaresse bedanken dat ik nog steeds welkom ben, ondanks dat het niet altijd even soepel loopt met pip en mij. Dank je wel lieve Cynthia!
Helaas zit ik nu alweer thuis met een hersenschudding (heb ik weer..), en moeten we het weer rustig aan doen. Maar dat komt vanzelf wel weer goed.
Ik weet niet wat de toekomst ons gaat brengen en hoe lang we nog samen op hetzelfde pad mogen lopen, maar ik weet wel dat ik van deze gekke pony hou
Tot zover m'n 'pippa in the picture' topic
