Bokt.nl

xxxmh schreef:

Ik ben zelf ook een angstige ruiter. Op mijn oude manege viel ik er bijna elke week vanaf en moest ik ook al vond ik het doodeng toch galopperen. Ik zat altijd huilend op een paard. Toen ben ik naar mijn huidige manege gegaan.. alles rustig weer opgebouwd. Tijdens de pony lessen er nooit vanaf gevallen en een paar jaar geleden van mijn lievelingspaard eraf gevallen.. heb er een half jaar niet op durven rijden terwijl het mijn lievelingspaard was. Toch na een half jaar erop gestapt en er was niks aan de hand. Een paar keer er nog van afgevallen maar stapte altijd weer op en ging verder maar wel met angst. Nu ben ik december van mijn verzorgpaard afgevallen. Heb nu alleen nog maar gestapt en gedraafd en nog maar 1 keer in de buitenbak gereden, de rest in de binnenbak gereden maar voel nog steeds spanning... als een paard gek gaat doen voel ik meteen spanning in mijn lijf en dat gaat meestal door naar mijn paard. Heb vorig jaar wel een grote stap gezet om bij de carrousel te gaan rijden, ik reed/rijd op paarden waar ik in mijn oude les nooit op reed en we rijden NK op ander terrein.. dat heeft me wel weer zekerder gemaakt tot die val van december..

Zo is mijn verhaal..

Selina schreef:

Je hoeft je toch nergens voor te schamen? Goh, ik heb ook al heel vaak jankend op een paard gezeten. En angst na een aantal rottige vallen is heel normaal. Het kan ook weer minder worden, je hebt even een braaf beestje nodig waar je je vertrouwen weer mee kan terugkrijgen en een fijne instructrice/begeleiding die je niet pusht maar die je het vertrouwen helpt terugkrijgen.

atilla schreef:

Een tijd terug ben ik twee keer van een jong paard gevallen, had er nooit op moeten gaan achteraf. Toen een aantal jaren niet meer gereden.
Daarna een ander bijrijdpaard gevonden. Daar de eerste keer dat ik opstapte na een tijdje grondwerk, eraf gevallen en mijn rug gebroken. Het was een ongelukkige banketstaaf val maar daarnaast klikte het niet zo goed met het paard.

Na een week of 4 ben ik privéles gaan volgen op een braaf betrouwbaar paard. Daar heb ik ook een stuk beter leren rijden, aangezien ik in geen 5 jaar meer les had gehad.

Na een half jaartje les ben ik weer een bijrijdpaard gaan zoeken. Deze had ik snel gevonden, een hele lieve 18-jarige kwpner. Op t begin vond ik het toch erg spannend, zon grote bak 60m etc. Maar na een paar keer had ik alle vertrouwen in dat paard. Daardoor ook weer veel plezier gekregen in het rijden. Helaas ging in november de sproeiers van de bak onverwachts aan terwijl ik aan t uitstappen was zonder beugels en lange teugel. Ik kon er toen niet op blijven zitten en gleed eraf. Helaas mijn rib gebroken.

Daarna door toeval een leuk Gelders paard in mijn dorp gevonden die ik mag rijden maar ik vind het nog behoorlijk spannend. Vooral omdat ik helemaal alleen rij. Die mensen zijn wel gewoon thuis als ik rij. Ik heb een body protector gekocht en dat geeft mij al meer vertrouwen. Afgelopen weken voor t eerst met dit paard alleen in de buitenbak in t donker gereden. De eerste keer heeft de eigenaar even meegekeken. Gelukkig kent deze eigenaar zijn paarden goed en heb ik er daarom ook vertrouwen in.

Ook al heb ik veel pech gehad en zijn t domme vallen, toch denk ik wel twee keer na voordat ik op een ander paard stap. Tegen mezelf zeg ik als ik t spannend vindt; je had gewoon domme pech, vooral die laatste was zon lief paard. Een ongeluk zit in een klein hoekje! Hoeft niet eens door een vervelend paard te zijn.

Ik ben voorlopig erg blij met mijn BP. Het is wel zo dat ik voortaan erg alert ben met rijden. Niet zomaar uitstappen zonder beugels etc. Heb voorlopig genoeg pijn gehad.

nine1987 schreef:

*eigenaar fries meldt zich*

Renee, nogmaals.. Het ligt echt niet aan jou..

Toen ik mijn eerste merrie kocht, had ik 0.000000 ervaring.. Manegeruitertje ging wel "effe" haar eerste eigen paard kopen.. Oh boy.. How wrong that went..

Gekocht zonder ook maar te rijden.. Niet gekeurd, niet gereden.. Gekocht op: "Oh wat lief, kijkt ze loopt achter me aan.." (Oh, de schaamte )

Ben er een aantal keer heel hard afgevallen.. Tot hersenschudding aan toe.. Heb haar toen bijna een jaar niet gereden tot ik op een manege stond..

Toen vroeg iemand aan mij waarom ik haar niet reed.. Ik barstte in huilen uit en heb t verhaal verteld..

Een pensionklant van daar hoorde mijn verhaal en bood mij aan mijn paard aan te pakken en mij weer op weg te helpen.. Hij heeft mijn merrie een aantal keer gereden en daarna moest ik erop..

Hij heeft me de eerste paar keer als een klein kind aan de teugel meegenomen, terwijl ik er huilend op zat.. Toen ik me daarna wat zekerder voelde, ging ik aan de longe.. Eerst kleine rondjes en steeds groter.. En toen (pas na weken ) durfde ik los..

Uiteindelijk heb ik leren lezen en schrijven met die merrie..

Het gaat allemaal om vertrouwen... Je moet het vertrouwen in jezelf en in je paard terugkrijgen..

En als je wil...... Dan pak ik je ook aan de teugel..
Het staat je altijd vrij en het zal je ook altijd vrij blijven staan.. (Ook volgend jaar bijvoorbeeld )

hynderfrou schreef:

Ik kan me goed voorstellen dat je bang bent om weer te gaan rijden, je bent een aantal keren hard gevallen zeg. Ik heb ook wel ervaring met angst en zat soms thuis al te trillen als een rietje als ik dacht aan paardrij. Angst is vreselijk, maar het gaat vast en zeker ook weer weg. Heb vertrouwen in jezelf, je kunt dit overwinnen. Zoek hulp en pak de dingen eerst even anders aan. Misschien kun je wel een bodyprotector lenen en voel je je daarmee wat veiliger? Of eerst longeren voor je erop gaat, in een longeer piste rijden in plaats van in een grote bak? Een lesje op een manegepaard? Probeer het dus anders te doen en bouw je vertrouwen in paardrijden weer op. Het heeft even tijd nodig en hulp van anderen misschien maar het gaat je lukken. Zet negatieve gedachten uit je hoofd en doe de dingen op een manier die voor jou helpend zijn.