Geplaatst Februari
Mijn eerste lonen waren uitbetaald, de spaarpot was goed gevuld, het was eindelijk tijd om mijn droom waar te maken: een eigen paardje kopen. Omdat ik een bange ruiter ben, was ik op zoek naar een ervaren paard, met alle knopjes eraan, waarmee ik recreatief dressuur kon rijden en buitenritten mee kon maken. Bij het tweede paard dat ik ging bekijken was het al raak: een 16-jarige merrie. Gezien haar leeftijd heb ik haar laten keuren, maar ze was tiptop in orde! De verkoop was dus snel rond en een week later mocht ik Varoen bij mij op stal verwelkomen:
Maart-Juni
Stilletjesaan begon ik het vertrouwen te vinden. Varoen was pittig genoeg om me alert te houden en ervaren genoeg om me ontzettend veel bij te leren in de piste. Het was een hele opdracht om die typische manege-truukjes af te leren en te leren rijden op ontspanning en zit. Een heel avontuur waar ik echt veel voldoening uit haalde.
Rijden zonder zadel, ik heb het nooit gedurfd, maar Varoen kreeg me zover (en ik was toen zo nerveus dat ik mijn cap terug ben vergeten op te zetten). Het vertrouwen groeide en ik leerde hoe fijn het was om echt ergens naar toe te kunnen werken.
Juli-Augustus
En toen heb ik eindelijk de grote stap gezet: samen op buitenwandeling. Ze kon soms nogal verschieten, maar ook daar leerde ik mee omgaan. Hier een foto van onze eerste buitenrit samen.
Daarna samen met een hoop vriendinnen op zelf geïmproviseerd kamp gegaan, en daar kon ik op het einde zelfs al kop trekken in galop. Het was fantastisch, wij vonden daar ons vertrouwen in elkaar.
We begonnen nieuwe zaken te ontdekken: grondwerk, working equitation, lange lijnen, springen... Een hele nieuwe wereld ging voor ons open.
In augustus heeft T*essa M*eynen mijn merrie prachtig op de foto gezet:
Iets daarna is het echter helemaal misgelopen.
September
Eind augustus heb ik Varoen lichtjes mank van de wei gehaald. Haar kogel was ook wat gezwollen. Ze moest 6 weken op rust staan. In week 5 zwol haar kogel echter terug op, de dierenarts besloot een cortisonespuit te zetten. De volgende dag is de hel losgebarsten.
Ze kon niet meer steunen op dat been en het was voor de dierenarts al snel duidelijk: een bacteriële ontsteking in de peesschede. Ze is meteen geopereerd geweest en heeft 3 weken in de kliniek gestaan.
Ze moesten naar heel zware antibiotica en pijnstiller grijpen. Eenmaal thuis begon ze terug vlot te wandelen op het been, maar van de ene dag op de andere ging het weer mis: de infectie was terug.
Oktober
De dierenarts gaf me drie keuzes: ze meteen laten inslapen, een antibioticakuur met weinig kans op slagen of opnieuw de operatie doen, maar ook met nog een kleine kans op slagen gezien ze de infectie de eerste keer al niet weg kregen. Ik kon het niet over mijn hart krijgen, elke kans wilde ik haar -ons- geven. Ik ben voor de tweede operatie gegaan. Ter plaatste heeft de DA beslist om een nog drastischere operatie uit te voeren: ze zouden haar kogel volledig opensnijden, alsook de peesschede. Ze zou voor altijd mechanisch mank blijven staan, maar hiermee had ze het meeste kans om te overleven en om zonder pijn verder te kunnen gaan, al was het als weidepaard.
Ze heeft weer 3 weken in de kliniek gestaan. Ondertussen was ze al haar spieren kwijt en daar had ik het ook enorm moeilijk mee. Ze is wel altijd goed blijven eten, dus ze gaf ook aan om zelf nog verder te willen vechten, ondanks alle pijn.
November
Eind november ging het eindelijk de goede kant op en waren we uit de gevarenzone.
Het blijft nog steeds moeilijk om niet steeds ongerust te zijn, er is namelijk zo vaak iets mis gelopen van de ene dag op de andere. Het waren emotioneel en fysiek erg zware tijden voor ons beide.
December
Begin december mocht het verband er eindelijk af. Midden december hebben we haar eindelijk terug op een kleine wei alleen kunnen zetten, en daarmee zag je haar ook helemaal terug opleven. Omdat het goed ging hebben we haar eind december in een rustige kudde bij gezet. En dat heeft haar veel deugd gedaan, ze herstelt nu echt vlot en durft haar been steeds meer en meer te gebruiken.
Januari
En op 1 januari heeft ze mij een heel mooi cadeau gegeven: ik heb haar eens lekker gek zien doen op de wei: een klein drafje, een sprongetje, een bokje en een paar wankele galopsprongen. Na al die maanden zie ik het eindelijk terug goed komen met haar!
Ik hoop dat 2016 nog veel voor ons in petto heeft!
Bij deze nog enkele foto's van de shoot met Tessa in augustus (nogmaals bedankt Tessa!!):
Bedankt aan iedereen die mijn hele verhaal heeft gelezen, ik wens jullie allemaal een spetterend 2016!
en wat super sat je haar de groeten kans hebt gegeven om hier door heen te komen. Ik wens jullie veel geluk 
