Geplaatst "Wishing you were somehow here again
Knowing we must say goodbye
Try to forgive
Teach me to live
Give me the strength to try..."
Hoe kan ik het jaar nou afsluiten zonder jou te noemen, mijn beste vriend, mijn soulmate. Een band zo hecht, wat ik nog nooit met een ander paard had meegemaakt, ondanks alles wat we samen hadden meegemaakt. Nee. JUIST door alles wat we samen hadden meegemaakt. Alles wat ik was, was jij. Alles wat jij was, was ik. We waren samen 1. Ik leef nu elke dag met het intense verdriet te weten dat ik zonder jou verder moet. Veel mensen zeggen: maar dan koop je toch een nieuw paard? Alsof het zo makkelijk is, alsof ik jou ermee terug krijg, alsof dat al het verdriet en gemis laat verdwijnen. Nee, jij was niet alleen mijn paard, oh je was zoveel meer dan dat en dat heb je mij laten voelen en ik jou hopelijk ook, mijn lieverd. Wat heb je mijn leven verrijkt in alle opzichten. Wat ben ik dankbaar dat je in mijn leven bent gekomen...
"Of all the moments in my life, you were always there somewhere. Once as a wish. Once as a blessing. And now, as the greatest loss I'll ever experience".
Een stukje van onze geschiedenis kun je hier lezen:
http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=198&t=1670673
Het was een jaar met een hete zomer, soms wel 35 graden en een natte zomer, heel veel regen. Het jaar waarin je veel jeuk kreeg en ik jou onder een eczeemdeken zette. Jij die nog nooit een deken had gedragen, klaagde geen moment. Ik denk dat jezelf ook wist dat het de jeuk zou verlichten.
Het was het jaar waarin je leerde steigeren op commando, een oefening waarmee ik 5 jaar gewacht had om op commando te zetten omdat jij in het verleden steigerde uit protest en onbegrip. Ik voelde nu dat wij er beiden klaar voor waren en wat deed je het goed! Ik zag hoe blij je werd van mijn enthousiasme en hoe leuk je het vond. Onze laatste avond samen vergeet ik nooit meer. Wat hadden we fijn getraind en je stond kaarsrecht in de lucht je mooie steiger te laten zien. Wat deed je ontzettend goed je best voor me altijd, dankjewel daarvoor mijn lieve jongen. Wij hebben 2 dagen voor jouw dood nog een prachtige shoot gehad, nooit had ik kunnen beseffen dat dit onze laatste foto's samen zouden worden.
Het was het jaar van onze duo-training. Waar jij eerder nog geen minuut lang naast Nero durfde te staan, vanwege zijn dominantie, bouwden we het op tot samen trainen en al gauw wist je wat ik bedoelde en was je voorbeeldig en wat was ik trots. Jij liet vol enthousiasme aan Nero zien hoe het hoorde en wat heeft hij ook veel van je geleerd. Zonder jou was ik nooit zover met hem gekomen, dankjewel daarvoor mijn lieverd.
Het was het jaar waarin je lekker mee ging als handpaard met de buitenritten met Nero, je gaf me zoveel moed en ik zag Nero ook zelfverzekerder worden met jou aan zijn zijde. Met 2 paarden op buitenrit, het was een droom die uitkwam.
We waren de 3 musketiers, zo voelde het en zo noemde ik ons ook altijd, we maakten elkaar sterker, we waren onafscheidelijk. Doordat de duo-training steeds beter ging en ik op die manier ook gelijk 2 paarden kon trainen, heb ik daar veel tijd in gestoken. Het was de start van: "It Takes Two- Duo Horsetraining" en wat had ik daar graag mee verder gewild. Maar helaas duurde het veel te kort...
https://www.facebook.com/It-Takes-Two-Duo-Horse-Training-by-Nadine-Lammers-1422672611395047/
...en dan die gevreesde dag. Een ervaring die je niemand gunt, zelfs je ergste vijand niet. Een verhaal die ik al zo vaak op bokt had gelezen en me zo had aangetrokken van iedereen, omdat ik zo meeleefde en me zo goed kon voorstellen hoeveel verdriet het doet als je paard komt te overlijden. Maar je voelt het pas echt, wanneer het je overkomt. 3 September 2015 was 1 van de zwartste dagen in mijn leven. Ik was 's ochtends naar mijn werk geweest, mijn stiefvader zou de paardjes voeren in de ochtend. 'S middags kreeg ik het telefoontje dat je koliek had (ze wilden mij niet ongerust maken omdat ik op mijn werk was) en de dierenarts was 2 uur lang geweest. Het leek weer wat beter te gaan met je, je stond weer en mocht weer een beetje gras. Maar toen ik aankwam lag je alweer en alle alarmbellen gingen rinkelen en alle paniek sloeg toe. Ik heb je gelijk weer in de benen geholpen en de dierenarts gebeld en die kwam weer meteen. We moesten naar de kliniek in Utrecht, Wolvega of Emmeloord en aangezien wij het dichtste bij Wolvega waren zijn we daarheen gereden. Maar niet voordat ik eerst een trailer moest regelen, want die hebben wij zelf niet. Het was een hoop hectiek en dan het moment dat je op de trailer moest. Jij met je trailer trauma (Pumbaa is vroeger flauwgevallen op de trailer toen hij vanuit het natuurgebied werd opgehaald), ik wist dat jij er niet zo op zou stappen. Daarom kreeg jij een verdovingsspuitje om je rustiger te houden. We liepen naar de weg waar de trailer geparkeerd stond en ik hoorde nog iemand foeteren die op de fiets langs reed dat we zo in de weg stonden, maar het kon niet anders. Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven om jou op de trailer te krijgen en je steigerde 1x en liep er toen langzaam en voorzichtig een paar stappen op. Toen wist ik dat het ons ging lukken en ik gaf jou de tijd om even te wennen en mij te vertrouwen. Het geschreeuw van de dierenarts hielp niet mee (harde aanpak werkte bij jou altijd averechts en dat wist ik) dus ik probeerde zo kalm mogelijk te blijven en jou veel te belonen met mijn stem hoe goed jij het deed. Want het was niet zomaar een trailer angst die jij had, je had een vreselijk trauma. En ik wilde nog trailer training gaan doen dit jaar, maar helaas hebben wij dat ook niet meer kunnen doen. En daar stond je dan, uitgeput van de pijn, de emoties en natuurlijk de verdovingsspuit en alle andere medicatie die je gehad had. Ik deed het deurtje dicht en zei, "Het is goed jongen, tot straks". En daar gingen we. De zon ging bijna onder en de lucht was zo bijzonder die avond, er hing een roze gloed. Maar elke kilometer die we reden maakte ik me meer ongerust en de reis leek eindeloos. Je was er zo slecht aan toe dat ik dacht dat je het niet zou redden tot aan Wolvega en ik vreesde toen we de trailerdeur opendeden. Maar je stond nog en zo voorzichtig mogelijk stapten we uit de trailer. En dan komt er zo'n moment van hoop. Hoop is iets wat jij me altijd hebt laten voelen, dat hoe diep ik soms ook zonk, jij was altijd degene die me hoop gaf en moed om nooit op te geven. En ondanks dat mijn naam "hoop" betekent, was jij altijd degene die het aan me gaf. En zo ook op dat moment. Hoop dat alles weer goed zou komen, hoop dat we ons hierdoor heen zouden slaan. We waren nu immers op de goeie plek bij mensen die je konden helpen. Maar vele onderzoeken later was alle hoop weg. Het gezicht van de dierenarts zei niet veel goeds en jouw darmen waren al voor een groot gedeelte afgestorven. Mijn wereld stortte in. Was dit het dan? Zou onze reis zo eindigen? Zo abrupt, zo snel en zo onverwachts? Het was de keiharde waarheid dat ik jou moest laten gaan. En mijn laatste wandeling met jou aan mijn zijde was naar de ruimte waarin ik je moest laten gaan. Je stopte nog even onderweg en begon te flehmen vanwege de kap op je neus (vanwege de bloedneus) en de geur van andere paarden. Zelfs toen wist je mij nog op te vrolijken met je fleem, iets wat me altijd aan het lachen maakte. En daar liepen we dan langs die donkere stallen naar het achterste kamertje. De dierenarts bleef op gepaste afstand achter ons. Na zoveel samen gewandeld te hebben, werd dit onze laatste wandeling. En ik voelde hoe jij je leven in mijn handen legde, hoe jij mij vertrouwde. Ik ben tot op het laatste moment bij je gebleven, totdat jij je laatste adem uitblies. Nu heb je geen pijn meer jongen, je bent vrij van de aardse begrippen. Niet meer aan mijn zijde, maar voor altijd in mijn hart. En ik vrees nog elke dag als ik wakker word voor de pijn die ik voel wanneer ik me weer besef dat jij er niet meer bent en niet meer terugkomt. En de leegte die jij achterliet. Het gevoel is onbeschrijflijk. Maar dan besef ik mij weer dat jij niet alleen een leegte achterliet, maar iets veel waardevollers. Hoop, moed, doorzettingsvermogen, kracht en onvoorwaardelijke liefde en vriendschap. En dat zijn de dingen die het leven de moeite waard maken, dat heb jij achtergelaten. Dankjewel mijn lieve schat, dat je mijn vriend wilde zijn, dat je mijn soulmate was. Dat je me zoveel liefde hebt gegeven en me zoveel geleerd hebt. Niet alleen over mezelf, maar ook over het leven. Hoop wanneer alles zwart lijkt. En daar probeer ik me aan vast te houden als ik mezelf afvraag: Hoe moet ik nu zonder je verder? Ik voel me zo leeg en zo incompleet zonder jou. Maar er is hoop, hoop wanneer alles zwart lijkt...Dankjewel voor alles mijn lieverd, mijn ster, mijn engel. Ik zal altijd van je blijven houden en ik zal je nooit vergeten. Je zit diepgeworteld in mijn hart.
Pumbaa 02/05/2000 - 03/09/2015
Pumbaa zal op de flyer komen te staan van Equiday 2015, wat een prachtig eerbetoon aan mijn lieve kanjer, die mij op het pad van Natural Horsemanship heeft gebracht.
Pumbaa is 15 jaar geworden. Ik had altijd gedacht dat hij bij mij heel oud zou worden. Maar hoe snel kan het leven dan veranderen. Genieten van elke dag is zo belangrijk, elk moment is er 1 die nooit weer terugkomt. En ondanks dat Pumbaa niet oud is geworden, heeft hij zoveel nagelaten wat ik nooit zal vergeten.
"And in the end, it's not the years in your life that count,
It's the life in your years".
heel mooi Nadine.. Mooi eerbetoon aan Pumbaa. Je hebt het zo prachtig beschreven.vergeten zal ik hem ook niet. Ik vind jullie verhaal zo mooi, zo bijzonder. 
