Geplaatst Dit jaar begon ik vooral met een nieuwe uitdaging. 7 jaar lang heb ik één paard gehad, maar ik oktober 2014 kreeg ik 2 paarden erbij: een Fjordenmerrie van momenteel 21 en een Fjordenhengst van 1 jaar.
De merrie, Olivia
De hengst, Knud!
Ik was dolgelukkig, maar echt soepel liep het niet. Olivia kwam van de manege waar ik jarenlang heb gereden en het duurde daardoor heel lang voordat ik echt contact met haar kreeg. Ze was niet alleen heel erg gesloten door de jarenlang manegelessen lopen, ook ik kon me niet zo goed open stellen voor haar. Altijd dacht ik: 'Het is de pony van de manege, niet van mij'. Maar ik begon veel grondwerk met haar te doen en probeerde haar western te leren. Dit ging ontzettend goed en ze werd een heel ander paard. Ik kreeg een klik met haar en zij had haar 2e (of 3e, 4e..?) jeugd ontdekt!
Van Knud had ik onwijze spijt dat ik hem had gekocht. Hij brak constant los als ik met hem liep, beet, steigerde en de hoeven die langs mijn hoofd zijn gevlogen zijn niet meer op twee handen te tellen... Als ik een E rijbewijs had, had ik hem ook allang weer terug gebracht!
Maar die had ik niet, dus moest ik het beste ervan maken. Ik begon in de paddock met hem te werken, iets wat ik liever niet doe omdat het een rustplaats is, maar beter dan het uitbreken uit te lokken. Ik begon met wat grondwerk, simpelweg leiden en stoppen. Hij was toen tenslotte nog maar 9 maanden oud. Al snel begon hij wat meer respect te krijgen en na heel veel schelden, lachen en vooral tranen, kwam er eindelijk goed gedrag in zicht. Ik kon hem fatsoenlijk naar de weide of rijbak brengen en begon meer te oefenen met het vast staan en poetsen. Het was alsof er een knop om ging, zo snel dat hij het leerde!
Terwijl ik druk bezig was met het trainen van de Fjordjes, ging mijn andere paard meer lessen lopen. Ik bood voor de leuk wat westernlessen aan en hier wat ontzettend veel animo voor. Heurby bleek ook de perfecte leermeester hiervoor en al snel had hij vele fans. Heurby vond het ook zeker niet erg, al die aandacht en dan ook niet hoeven te werken in de beginnerslesjes, luxe leventje had hij!
Maar de eerste maanden heb ik ook in de knoop gezeten. Niet zozeer met Heurby, maar met mijn 'doelen' voor Heurby. Naast de NH ben ik dol op de reining en dit wilde ik graag met Heurby doen. Heurby deed altijd zijn best en leerde vrij snel, maar het is geen reining paard. Ik kan alles met hem: rijden zonder harnachement, springen zonder hoofdstel, mennen, dressuur.. Je kunt het zo gek nog niet bedenken. Maar reining lag hem gewoon niet.
Heurby, een tinker kruising van inmiddels 16 jaar.
Naarmate het jaar vorderde, werd mijn naam steeds meer bekend. Niet alleen mensen uit het dorp kenden mij, ik werd ook gevraagd voor diverse demonstraties. Ik begon ook steeds meer na te denken over de mogelijkheid van een bedrijf waar ik niet alleen lessen zou geven, maar ook therapieën zou aanbieden. Ik had inmiddels het eerste jaar van mijn SPH opleiding afgerond en wilde dit dolgraag combineren. En waarom wachten als het nu al kan?
Dus op 1 juni 2015 heb ik mijn bedrijf officieel ingeschreven bij de Kamer van Koophandel! Dit was ontzettend spannend en ik wist niet zo goed hoe alles zou gaan lopen, maar ik heb er geen greintje spijt van gehad. Nog steeds is het heel zwaar om alles te laten draaien, zeker in mijn eentje, en het te combineren met mijn opleiding, maar de zaken lopen goed en ik zou het niet anders meer willen.
Voorbereiden op de demonstratie
Tijdens een demonstratie!
Alles liep ontzettend goed en ik was heel erg tevreden. Mijn doel om reining te doen met Heurby had ik los gelaten en ging met meer plezier rijden. Zo stuitte we op iets anders. Toen we voor de lol wat pleasure deden, bleek Heurby hier een uitblinker in te zijn. Hij deed ontzettend zijn best, was ongelofelijk licht op de hulpen, makkelijk te sturen en heeft prachtige gangen. Het plezier dat hij heeft als ik zonder tuig rijd, zag ik op dit moment terug.
Ook met Knud ging het super. Ik kan nu met hem langs een drukke weg met veel grootverkeer lopen en hij kijkt nergens van op. Hij is nog steeds ontzettend dominant, maar gaat niet altijd een gevecht aan. Hij vindt het heerlijk om aandacht te krijgen en vooral lekker te spelen!
Olivia is, waar mogelijk, nog populairder dan Heurby geworden. Ze heeft een aantal vaste ruitertjes die op haar mogen leren rijden en dit vindt ze geweldig. Iedereen kent haar en haar fijne (maar koppige) karakter, ook al hebben ze nog nooit met haar gewerkt!
Ondanks dat alles heerlijk verliep met de paardjes, werd het in september nog beter: ik had er weer een paardenvriendje bij! Ik was op zoek naar een paard die in de lessen kon lopen zodat ik het bedrijf wat kon uitbreiden. Natuurlijk had ik een aantal eisen. Ik wilde geen Arabier, moest ouder zijn dan 6, ruin, niet te dominant naar andere paarden en natuurlijk goedgekeurd zijn. Maar toen zag ik Floriandos K.A., roepnaam Flo.
Flo is een Volbloed Arabier van 3 jaar oud. Toen ik bij hem kwam kijken wist ik dat hij groen en angstig was, maar dit was geen probleem. Ik zou toch eerst zelf met het paard gaan werken voordat hij de les in zou gaan, dus dit kon. Was hij nou heel geschikt, dan zag ik dat Arabieren puntje wel door de vingers...
Toen ik bij hem kwam kijken, zag hij er geweldig uit. Maar zodra ik in de buurt kwam, hem aankeek of een vinger uit stak, rende hij naar de andere kant van het weiland. Hij was heel nieuwsgierig, maar zo bang, ik wist niet wat ik zag. Het was totaal niet wat ik zocht, maar ondanks dat ik een ander geschikt paard aangeboden had gekregen, kreeg ik hem niet uit mijn hoofd. Dus besloot ik om de eigenaren te vragen of ik nog eens mocht langskomen om met hem te werken. Als ik in een half uur niks kon bereiken met hem, was dit niet het paard voor mij. Hij moest tenslotte in de lessen komen...
De tweede keer werken..
Ik stapte een kleine ruimte binnen waar Flo stond en ging blanco aan de slag. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, dus ik deed waarvan ik dacht wat het beste was. En binnen 15 minuten had hij een halster om en liepen we samen over het bedrijf tussen wapperend plastic, gillende hengsten, rennende merries met veulens en een shovel die vlak achter hem reed. Wauw, ik was verliefd, en dat stond natuurlijk niet op de planning.. Na heel lang twijfelen (kies ik mijn hart of mijn hersenen?) koos ik toch voor Flo, de klik die wij hadden was ongelofelijk sterk.
De eerste 2 maanden hebben we veel getraind. Eerst moest ik ter plekke een round pen om hem heen maken zodat ik hem kon vangen, vervolgens kon ik met hem wandelen, vast zetten, poetsen en voor ik het wist lag er een zadel op zijn rug. Hij is zo leergierig en werkt erg hard. Soms is dit wel lastig, want hij geeft nooit aan wanneer het nu echt genoeg is. Dit zorgde er voor dat ik de eerste week van het inrijden er al eens af vloog. Oeps, iets te enthousiast geweest
Maar na een kleine maand reden we al vrolijk rond in de rijbak en ontbreekt alleen de galop nog. Hij wordt volledig bitloos beleerd aan een lange teugel en wat blijkt, het is een echte reiner!
3 weken onder het zadel
In zijn nieuwe outfit
Ik was in de wolken en helemaal happy met mijn kudde. Alles liep voorspoedig en ik genoot samen met de paardjes. Maar toen kwam eindelijk die tegenslag... Het begon al met een wisselende en onverklaarbare kreupelheid waarvoor ik hem op rust zette. Dit ging snel weer beter en was weer helemaal in orde. Maar de eerste dag dat ik weer rustig met hem begon, ging het weer mis.
Flo tijdens het voeren in de modder. Aangezien Flo een verwend paard is dat een gouden halster eist, gingen gelijk de alarmbellen rinkelen. Ik haalde hem omhoog, maar hij ging direct liggen. Het eerste waar ik aan dacht was koliek, dus ik vloog naar het halster en haalde hem uit de paddock om te zien of hij liep. Hij wandelde een tijdje leuk mee en mestte nog, maar al snel wilde hij weer liggen en zakte hij door zijn benen. Per direct de dierenarts gebeld die na een klein uurtje eindelijk aanwezig was. Flo kon niet meer op zijn benen staan en terwijl de dierenarts hem onderzocht, moest ik zijn hoofd vast houden om hem te steunen. Als snel kwam de conclusie: gaskoliek. Hij kreeg medicatie, ik moest nog 15 minuten wandelen en vervolgens op stal zetten. Wat was het verschrikkelijk om hem zo te zien, hij had het gewoon opgegeven. Gelukkig voelde hij zich al snel beter na de medicatie en controleerde ik hem die avond regelmatig.
10 uur 's avonds kreeg hij net weer een aanval toen ik bij hem was. Per direct uit de stal gehaald en weer de dierenarts gebeld. Het zou na 15 minuten wandelen moeten verbeteren, anders moest hij naar de kliniek. Ik heb veel ervaring met koliek en vele verhalen gehoord en er zijn maar 2 paarden die ik ken die het hebben overleefd zonder naar de kliniek te gaan. Ik was kapot, want na 5 minuten zakte hij alweer door zijn benen en had hij het ontzettend moeilijk. Om 11 uur reden we dan eindelijk weg naar de trailer. Ik was allang opgelucht dat hij de trailer op liep, aangezien hij dit de eerste keer niet zo leuk vond!
Om half 1 's nachts kwamen we bij de kliniek in Duitsland aan en na een hoop onderzoeken werd duidelijk dat de dikke darm over de milt-nierband lag. Hoe dit is gekomen weet niemand, dit komt vaker voor bij grote paarden, maar echt groot kan je Flo niet noemen. Gelukkig stroomde er geen vloeistof uit de darmen terug naar de maag, dit is ons geluk geweest. Zijn maag zat al vol, waren we iets later geweest dan was de wand gescheurd en het einde van Flo..
Die nacht bleef hij op de kliniek in de hoop dat de darm vanzelf weer terug viel. Zo niet, dan moest hij geopereerd worden.
De volgende dag werd ik gebeld door de kliniek. Na opnieuw een koliek aanval, lag de darm weer op zijn plek! Maar helaas had hij wel een verstopping gekregen waardoor hij nog niet naar huis kon. Volgende dag beter...
Maar ook de volgende dag was wederom slecht nieuws. De behandeling voor de verstopping had nog niet aangeslagen, ze hadden zand in de darmen gevonden, wormeitjes en hij was aan het knarsetanden waardoor ze dachten dat het een maagzweer kon zijn. Bleef hij dit volhouden, dan zouden ze ook nog een endoscopie moeten doen om zijn maag te onderzoeken.
Eindelijk, 4 dagen later, werden we eens met goed nieuws gebeld. De verstopping was weg, de eitjes behandeld, knarsetanden gestopt en hij kreeg psylliumzaad mee voor het zand.
Toen ik aankwam bij de kliniek, zag Flo er verschrikkelijk uit. Hij was niet meer dat vrolijke, nieuwsgierige paardje. Hij was die avond ervoor depressief geworden en ik was blij dat hij mee naar huis mocht.
Het inladen verliep ook niet soepel, hij steigerde zeker 4 keer terwijl hij bij mij nog nooit heeft gebokt, getrapt of gesteigerd..
Nog steeds is hij mentaal niet in orde. Hij steigert bij het kleinste dingetje als een stapje naar voren vragen op het halster. Ik merkte dat hij van een goede poetsbeurt en veel aandacht wel iets opknapte, maar dit was zeker niet alles.
Nadat ik een reading had aangevraagd, iets wat ik niet snel doe en niet echt in geloofde, is een heleboel duidelijk geworden. Ze noemde niet alleen informatie die 100% klopte, ze gaf ook een uitleg hoe Flo zich mentaal voelt en wat ik hieraan kan doen. Lichamelijk is hij in ieder geval weer helemaal gezond, dat is het belangrijkste!
Hopelijk zal het volgende jaar beter verlopen dan hoe dit jaar is geëindigd. Ik heb mijn portie stress in ieder geval weer gehad en kan niet wachten om weer tussen die wolken te lopen
Bedankt voor het lezen en excuses voor het lange verhaal. Mijn vingers werden iets te enthousiast in het typen
Op naar 2016!
