Geplaatst Hebben jullie dat ook wel eens dat je heeeeel lang op iets moeilijks aan het oefenen bent met je paard/pony en dat je dan 1 klein euforisch momentje hebt als het dan ook eens een keer lukt?!
Nou die heb ik nu...eh nog steeds, want het gebeurde al afgelopen maandag!
Al jaren ben ik met mijn eigenwijze d-pony aan het oefenen met het alleen naar buiten gaan, want mevrouwtje wil niet alleen het erf af en ook niet voorop lopen in de groep. En ik kan je vertellen, dat is echt ont-zet-tend lastig.
Ze heeft vroeger (toen ze nog als kinderpony fungeerde) teveel haar zin gekregen en daarna is het alleen maar erger geworden tot het punt dat ze geen stap in de goede richting wilde zetten in haar eentje. Als je bij ons het erf af rijdt dan kom je meteen op het fietspad en daarnaast de 60km weg. Wat gebeurd er als ik het erf af wil rijden? Pony draait zich om en gaat achteruit de weg op. Je kunt naar voren drijven wat je wilt en teugels losgooien, maar ze gaat net zo lang door tot je er wel vanaf moet springen om jezelf & pony te behoeden voor een aanrijding. En dat weet ze...
Dus wil ik naar les, maar kan er niemand te paard, te voet of op de fiets met ons mee? Helaas, de les kan afgezegd worden. Lekker een rondje bos in de zomer (we wonen op 15 min. stappen van de prachtige bossen op de Veluwe)? Alleen als er iemand mee gaat. En anders maar weer rondjes in de stoffige bak rijden.
Echt, het frustreerde me echt tot op het bot! Op een gegeven moment heb ik het ‘roer omgegooid’ en ben overnieuw begonnen. Vele uren les gehad van Elke van Equus-Libris die me veel leerde over ‘paardentaal’, grondwerken en nog zoveel meer. Daardoor ging het steeds een stukje beter en kon ik aan de hand best een stukje wandelen zonder problemen. Maar nog niet naar mijn eerste doel: de manege op 1 km afstand.
Afgelopen zomer ging ik weer een stukje wandelen aan de hand met als doel ‘we zien wel hoe ver we komen’. Pony mocht overal stukjes grazen en we waren allebei lekker relaxt van het zonnetje aan het genieten. Steeds liepen we weer een stukje verder, er kwamen andere paarden voorbij, groot verkeer, maar pony keek niet op of om. En opeens waren we er: op het manegeterrein en er was niks aan de hand. Dus het kon wel!
Een paar maanden geleden kwam Charlotte Willekens langs voor een behandeling en had ik het er nog uitgebreid met haar over dit heikele onderwerp. Als iemand het kan aanvoelen wat er aan de hand is is zij het wel! Haar antwoord: ‘Ze is echt niet bang, maar bij haar vriendjes vindt ze het gewoon veel gezelliger. Maar je mag best wat strenger voor haar zijn en aangeven dat ze soms echt iets moet doen’. Dat zette me aan het denken en ik wilde zeker nog wat pogingen wagen, maar het werd winter en veel eerder donker. Dan ga je toch minder snel op pad.
Tot afgelopen maandag dus...
De hele dag op m’n werk zat ik al te denken ‘het MOET toch gewoon lukken?!?”. Dus ‘s avonds op stal eerst wat grondwerkoefeningen gedaan en daarna op pad! Tussendoor ging ze af en toe stil staan en zette ze zich schrap met zo’n blik van ‘baas, ik WIL niet!’ Maar de stap naar voren die erna kwam werd uitvoerig beloond en kreeg ik haar ‘trucjes’ ook iets meer door. Zodra ze tijdens het lopen haar hoofd opzij doet moet ik haar weer bij de les houden, want anders gaat ze omdraaien. Eén keertje was ik te laat en draaide ze zich om. Ik liet haar een paar stappen achterwaarts gaan en vervolgens draaide ze zich weer om naar de juiste richting. Wat natuurlijk reden was voor veel beloningen.
En dan na 40 min. waren we eindelijk op de manege en ik was zo onwijs blij met die gekke pony! En ook blij dat ik niet zomaar het bijltje erbij neer heb gegooid. We zijn er nog lang niet, want uiteindelijk loop ik er nog steeds naast maar het biedt weer wat mogelijkheden.
Het voelt zó goed als zoiets ook eens een keer lukt! En dat je andere mensen, die dachten dat het me never nooit zou lukken, een keer verbaasd kan laten kijken als je verteld dat het wél is gelukt.
De komende tijd wordt er dus veel gewandeld heb ik besloten.
Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal (moest het echt even kwijt en mijnvriend heeft het al 10x gehoord
) en mocht iemand nog meer bruikbare tips hebben dan sta ik daar zeker voor open! 
drama... ik kan echt een heel uur lang de laan op en af lopen steeds iets verder voor hij omdraait 
wat mij helpt is weg te draven / galoperen niet stappen dan krijgt ie teveel tijd. helemaal rechts rijden en iedere paar tellen een lichte por met mijn linker been zo sluit ik m op als het ware dat hij niet kan omkeren 
