Geplaatst Hier mijn verhaal van afgelopen 3 jaar.
Onze doorzettingsvermogen, en onze band is enorm op proef gesteld maar alsnog zijn wij heel ver gekomen.
Deze maand is het 3 jaar geleden dat ik opzoek ging naar een eigenpaard, na verkoop van mijn verzorgpony. Mijn vader had er eentje uitgekozen om bij te kijken, ook ik zocht rond op internet en heb meerdere keren op 1 advertentie gedrukt, maar nee die heeft een witte staart dat vind ik lelijk! na 10x op dezelfde advertentie te drukken ben ik gaan kijken.. en daar stond ze , een merrie met de naam Mirre en een hoofd vol met schimmelplekken..
Ja dit is haar, een pittige mooie lieve merrie, die enorm mooi kan lopen maar een enorme uitdaging zal zijn.
Een week later stond ze op stal, goedgekeurd door de DA. Mijn eerste eigenpaard
1.
Foto met schimmelplekken
2.
Daar voor de tweede keer rijden
Na paar dagen/weken bij ons op stal te staan begon ze af te vallen, dierenarts geweest met een wormenkuur en haar tanden zijn nagekeken en behandeld.
Na een wormenkuur kwamen er bizar veel bloedwormen uit, heel der poep hoop was rood.
Dat werd dus scherp ontwormen aankomende tijd.
Ook was het tijd voor onze eerste foto's samen!
3.
We hadden 2x per week priveles, je was namelijk zoals ik al zei een uitdaging ook met rijden.
Het was letterlijk bloed,zweet en tranen. Het ging sommige lessen super, en dan boem konden we alles overnieuw doen want je was enorm dwars en ik naief.
4.
Lessen
Die winter viel er veel sneeuw, iedereen vond dat ik een enorm gaaf paard had gekocht dat goed kon lopen, als net 15 jarig meisje ben je dan enorm trots. In de winter hebben we lekker gespeeld. ze stond overdag buiten en s'nachts op stal.
5.
Rijden ging erg op en neer, zou ik het niet kunnen? ook reed ik niet altijd om het zacht te zeggen vriendelijk. het waren soms enorme gevechten, ik had geen idee wat het zou kunnen zijn. Zadel was goed tanden ook.
Eind van de winter, februari/maart schrok Mirre zo dat ze zichzelf keihard aantikte op haar achterbeen, haar kogel. Ze liep op 3 benen, DA erbij en ze had der kapselband verrekt. rust koelen en stappen.
Ook had ze rotstraal, gelukkig was dat eenvoudig te behandelen. 3 weken later was alles weer normaal.
In maart/april 2012 weer eens foto's gemaakt tijdens het rijden. Het rijden ging toen best goed, en ik reed heel dom zonder cap(Tegenwoordig niet meer!)
6.
We zouden begin juli 2012 onze eerste wedstrijd rijden. Dus veel lessen rijden en lekker trainen.
Op dat moment werd ze ook steeds dunner, maar als je er elke dag bent valt dat niet heel erg op.
7.
Trainen dag voor de wedstrijd
Die wedstrijd was een hele uitdaging maar wel leuk, natuurlijk met een ontevreden baasje hihi
Die dagen erna ging het heel snel achteruit.. Mirre was graatmager, DA heeft meteen bloed getrokken.
wat bleekt, ze had een leverwaarden van 100! Leverbot, bloedarmoede. haar lever was dus enorm aangetast. Een maand lang medicatie meerdere keren op een dag en aangepast voer etc. zou haar beter maken. Na die maand zou ze 2/3 maanden revalideren op een grote wei van 3 hectare 12 km verderop.
8.
Let op kan schokkend zijn!
anderhalve maand later, (ik was toen 2 weken op vakantie geweest) had ze opeens best wel erge mok. In overleg met DA naar huis gehaald. Mirre was ondertussen al goed bijgetrokken! We mochten heel rustig weer wat gaan doen als haar mok zou verbeteren, we hadden ook een bloedonderzoek gedaan en alle waardes waren weer normaal
9.
Haar mok, en dat op 4 benen
10.
Ondertussen wel weer aardig op gewicht!
In September 2012 ben ik van stalling verhuisd.
1 minuut verder dan waar ik eerst stond. Het ging er goed, ik had hulp van mijn nieuwe stalgenoten, ook voor hun was Mirre een uitdaging.
Ook reden we in September een clinic van Mischa Koot, zij vond Mirre een paard met talent als ik er veel tijd en werk in zou steken zouden we het nog ver kunnen schoppen.
Die winter veel gereden, dubbele lijnen etc. gedaan. Soms had ze in de winter dikke benen, ze liep niet kreupel maar wel warm en vol met vocht. Na het stappen ging het vaak wel weg.
Nu een sprong naar 2013. Het jaar dat we onze startpas hadden aangevraagd.
We reden 2 wedstrijden, die gingen erg slecht, rijden ging ook niet echt van harte. meerdere keren in mijn gedachte gehad: 'misschien moet ik haar verkopen het lukt mij gewoon niet'.
We reden 160 punten, ze was enorm tegen de hand, niet goed te sturen en alles was eng.
We zijn van instructeur veranderd, we kregen nu les van een grandprix ruiter, maar we gingen niet veel voorruit.. het was/is een paard met gebruiksaanwijzing.
Een sprong naar de zomer, rijden ging beter en we gingen weer op wedstrijd. Mirre had weer een mini plekje mok, dat verzorgden we netjes en was niets ernstigs dachten we..
Die wedstrijd was op gras, het ging goed en reden onze eerste winstpunten en eerste 2de plek van de 6.
die dag daarna was het fout.
Mirre lag in de wei, had dikke benen en wilde niet opstaan. Met moeite omhoog gekregen en op stal gezet. DA gecontact en advies opgevolgt. 2 dagen later had ze 4 olifantenbenen, ze kon niet meer lopen had veel pijn en ging lichamelijk ook achteruit. Da erbij.. eindschuss aan 4 benen, de ergste stadium van mok (door die mini plekjes?!) na paar dagen en bizar veel spuiten, medicijnen etc. kwam alles uit haar benen mok kwam van binnenuit, vanaf haar kroonrand tot haar spronggewricht ong. wij een rontgefoto gemaakt omdat ze die winter vaker dikke benen had, dit bleek dus van de mok te zijn. op de rontgefoto was de mok tot op haar pezen te zien. Het was spannend of ze ooit nog onder het zadel zou kunnen, zo erg was het er aan toe. 3 maanden medicijnen en elke dag zorg.
En ik? ik zat midden in mijn examens, ik had niet geleerd met het motto : 'Mijn examen kan ik volgend jaar nog halen, mijn paard niet meer.'
Wonder boven wonder knapte mirre goed op en ik haalde mijn examen zonder onvoldoendes!
we mochten weer gaan opbouwen, na anderhalve maand mochten we ook weer springen.
En we deden een fotoshoot.
11.
12.
We gingen weer op wedstrijd, dat ging erg goed! Ik was mega trots, ze deed het weer
13.
14.
Spring parcourtje
Die tijd ging het goed, in Oktober ook wedstrijd gereden en 2x 1e!!! met winstpunt (van de 5)
Toch ging het in november met het rijden weer de verkeerde kant op, ik was het zat, spuugzat wat is het, waarom wil dit paard niet werken?! via via kwamen er mensen die met energie van paarden werken, zij vond het bizar hoe sterk wij samen waren en elkaar goed aanvoelde. Ik mocht haar niet verkopen, ze is niet voor niets bij mij.
Helaas was de volgende dag een hel.... ik vond haar terug in stal op 3 benen, 1 been opgetrokken met een enorme wond.. ik heb keihard staat janken, dit is fout. DA erbij met spoed en we moesten haar met spoed s'avonds nog naar de kliniek brengen om te opereren. ze heeft 2 weken in de kliniek gestaan, als er geen complicatie's optreden zou ze het goed overleven, anders hadden we haar moeten laten gaan. een enorm zware, spannende tijd.
LET OP, SCHOKKENDE FOTO'S!
15.
Foto been, tot het bot open
16.
opgetakeld, onderweg naar de operatietafel
ze heeft weer 3 maanden moeten herstellen en rust gehad. ze heeft helaas wel anderhalve maand alleen maar op de stal moeten staan.
Haar wond is mooi gesloten en is goed genezen. We mochten heeeel rustig gaan op bouwen.
Ook hadden we een fotoshoot van Amy (AZNlady)
17.
18.
Helaas mocht het niet voor lang zo zijn. Mijn gevoel zei dat er iets niet klopte, het was Mirre niet.
Volgens andere zag ik spoken maar ze kreeg gekke dingen, kale plekken, mok van luchtvochtigheid en was haar zelf niet.
Weer DA erbij en die zegt vervolgens, ik weet het niet meer ik ga het overleggen met specialisten.
En daar kwam uit, dit paard wordt niet meer gezond, zulke rare vage dingen zonder een echte oorzaak.
We hadden de keus in laten slapen of prednison, ik wilde geen prednison hier wordt ze van binnen nog rotter van, haar organen waren gewoon vergiftigd door de vele medicijnen. maar mijn vader wilde haar niet in laten slapen.
Toen zijn we naar holistische DA gegaan, hier liet ze alles zien.. Stok en stok kreupel, dood en dood ziek. hun reactie : dat dit paard nog leeft.. Die sessie was enorm zwaar en emotioneel voor mij en een vriendin. We wisten niet of hun ons nog goed konden helpen, we moesten veel veranderen, voer en druppels geven. heel minimaal want ze zou er enorm heftig op kunnen reageren.
(lees voor dit gedeelte ons topic : [MD] Na alle ellende , eindelijk op weg uit de ellende! )
Wij alles veranderd, het ging achteruit,vooruit,achteruit en weer vooruit. tot dat ze zo lang slecht bleef en dood ongelukkig werd. Ze mocht de wei niet op ivm mok, dit zou haar dood kunnen worden.
Ze stond dus diep ongelukkig op een zandpaddock der hooi , slobber , en druppels te eten. ze werd graatmager en chagerijnig. Het punt dat ik bijna opgaf, mijn ouders waren op vakantie wat moest ik doen? ik mijn vader bellen,: 'pap ik stop ermee als het zo door moet, ze is diep ongelukkig , mager en chagerijnig. Of ik gooi haar op de wei of we laten haar inslapen'. gooi der maar op de wei dat is het laatste wat we kunnen doen zei mijn vader.
Ze knapte weer op, deed geen mok en was weer paard. Tot het moment dat deze foto toevallig werd gemaakt, een foto dat veel voor mij betekent en elke keer als ik deze zie krijg ik tranen in mijn ogen..
19.
Ik haalde haar uit de wei, kreupel met een dikke knie. tranen sprongen alweer in mijn ogen, wanneer houd het op, houd het ooit op?!
En zoals Mirre vaker deed, gaf ze mij een kus terwijl mijn tranen in mijn ogen stonden. Toevallig reed onze buurvrouw langs die dit bijzondere moment vast kond leggen.
Holistische DA gebeld, wat doen? druppels verhogen dan wordt het minder. om vervolgens met een mega eindschuss te staan. er moest dus een reguliere DA bij komen, als het naar binnen slaat is het einde verhaal. Helaas werd ik ziek en was ik zo ziek dat ik niet uit bed kon komen. stalgenoten en staleigenaar hadden besloten met de da, mij (via telefoon) om er toch weer medicijnen er in te doen.. wat dus niet meer mocht, wat moesten we anders?! inslapen kon ik niet, dan wilde ik afscheid nemen maar ik kwam niet van mijn bed. 3 dagen lang spuiten en optimale verzorging door stalgenoten was het been ietsie dunner. na 4 dagen kon ik weer naar stal. daar vond ik een zielig hoopje, ellende, dat mensen en paarden beet.. ik was kapot. het is goed zo, het is genoeg geweest. de dagen daarna veel met specialisten en Da's gesproken, moesten we haar laten gaan?
Tot 2 dagen daarna, ze moest naar de kliniek het been deed weer een eindschuss terwijl ze op antibiotica, onstekkingsremmers en alles stond (uiteraard ook pijnstillers).
Foto gemaakt van het been, we hadden kans dat het bot was beschadigt dit moesten ze gaan onderzoeken.
2 weken verder, ze mocht weer naar huis. bot was niet aangetast, waren gestopt met de druppels.
Toch wisten we niet wat we nu moesten doen. hoe nu verder? de kliniek raadde ons Ellen Kral aan, het was het laatste wat we konden proberen .
En dat hebben we gedaan.. bizar bizar, geen andere woorden. ze was zoo scheef dat hier waarschijnlijk alle ellende vandaan kwam. ze zat in een cirkel en kwam er zelf niet meer uit. na het rechtzetten en behandelen van haar was het verschil een wonder. en dit moesten we doen : 4 dagen rustig aan (deden we al halfjaar) en als de knie het toelaat er weer op.
Ik heb staan janken, niet alleen ik maar ook bokkers, stalgenoten vrienden en familie.
Toen ze weer thuis stond werd er een clinic georganiseerd bij ons op stal waarvoor we naast onze paarden moesten lopen, ik had mirre dus gepakt.
20.
Toen 1 week na die behandeling moest ik de specialist bellen om te vertellen hoe het ging.
het was half 8 s'avonds, na verteld te hebben hoe gaat het gaat kreeg ik het antwoord : Je mag er weer op..
Jankend (van geluk!) naar stal gefietst paard opgezadeld en na halfjaar er weer even opgezeten.. wat een ander paard, wat een ontspannenheid.. uiteraard was mijn vader hierbij.
maandje verder, we waren weer heerlijk aan het rijden!
21.
Het ging zo goed, dat mijn nieuwe lesgeefster en DA zeiden ga gewoon op die onderlinge wedstrijd.
Oke, als jullie zeggen dat het kan en ik ook wel dacht dat het kon hebben we dat gedaan.
191! punten en 6e van de 21 geworden wooow! Wat een mooi moment
22.
Toen zijn we nog een keer naar Ellen Kral gegaan voor een 2e behandeling.
Ze was al enorm verbeterd, en is na die behandeling gezond verklaard, ja GEZOND!!
Da's, Specialisten stomverbaasd dat dit nog kon, wat een Wonderpaard!
En toen zijn we heerlijk gaan rijden, ging goed en hebben nog een wedstrijdje meegepakt dat ook goed ging!
En toen.. toen mocht ik met Mirre meerijden op Horse Event. waauw, een enorm mooi gebaar na zo'n moeilijke tijd. Mirre genoot volop en heeft zich goed laten zien, en ik was ook volop aan het genieten!
(zie topic voor meer foto's : [HE] Wonderpaard @Horse event, Young rider clinic )
23.
Helaas had mirre toen gek gedaan(paar dagen naar HE) en heeft ze pasgeleden 3 weken stil gestaan ivm een bult op der been, dat gelukkig een schiefel is waar ze geen last meer van heeft.
het is een enorm lang verhaal geworden en het kan nog veel langer met veeel meer foto's.
Maar dat doe ik jullie niet aan.
10 november 2014 heb ik haar 3 jaar, nooit meer verwacht dat dit zou kunnen.
Ik ben dolgelukkig dat ik zulke lieve ouders heb die net zoals ik hebben gevochten voor dit paard.
Elke keer weer een rit van een uur heen en uur terug naar de kliniek, alles hebben we voor haar over.
Dierenartsen die volop hebben gedaan wat ze kunnen, stalgenoten en vrienden. en niet te vergeten de lieve bokkers die ons volgen.
We zijn blij dat ze weer gezond is. alle gekke dingen zijn weg, ook de mok ze kan zelfs weer 24/7 de wei op..
Alles kwam dus vanuit de enorme scheefheid, door een val of ongeluk tijdje geleden (op de wei bijv.)
Mijn toppaard
Respect als je alles hebt gelezen, ik ben langer dan 2 uur bezig geweest met dit topic hihi.
Liefs Salina & Mirre
altijd positief blijven denken, jullie komen er wel! 
. 
