Geplaatst Helaas heb ik afgelopen vrijdag mijn meisje moeten laten gaan.
Ze is voor mij alles geweest wat ik me maar wensen kon. Als ik haar nodig had stond ze er, had ik een schop onder m'n kont nodig, dan gaf zij die. Lieve, lieve Estada.. Hoe moet het nu verder zonder jou?
Ik weet dat de keuze juist geweest is.. je had pijn en je was moe, ik las het in je ogen.
Hopelijk help je me daarboven verder op mijn pad totdat we weer samen zijn..
Het ga je goed daarboven meisje
Als eerbetoon aan Estada wil ik graag nog mijn meest dierbare foto's met en van haar delen..
Hier net op haar nieuwe stal in 2010.. eindelijk lekker veel naar buiten. Het was wennen voor je maar toen je eenmaal gewend was wilde je niets anders meer.
Helaas was kort daarna duidelijk dat je hoefkatrolontsteking ervoor zorgde dat je jezelf niet meer was. Je had geen rust, nergens.. Ik ben voor je gaan kijken naar een plekje waar jij onbezorgd met pensioen kon gaan. Dat heb ik voor je gevonden in Eindhoven. 24/7 stond je daar zomer en winter op de weide met vriendjes en een gigantische inloopstal tot je beschikking. Ik moest er 3 uur voor reizen maar dat gaf niet.. als jij het maar goed had.
Vlak voordat we gingen inladen..
Deze foto is een jaar later genomen.. wat had je het daar naar je zin!
Wegens omstandigheden heb ik je eind 2013 naar Friesland gehaald. Ik woonde inmiddels daar en ze hadden hier een heerlijk plekje voor je gereserveerd. Je zag er niet al te best uit.. mager.. je bleek later nog wormen te hebben maar hier was je al stukken opgeknapt. Lekkere stukken uit wandelen.
En ja... lachen kon ik om je. Niet alleen ik.. zoveel mensen hebben om je gelachen. Je karakter was goud waard en de bekken die je kon trekken..
Je was zo mooi..
In april zijn we verhuisd naar wat achteraf je laatste thuis blijkt te zijn geweest..
Ik heb je zo lang niet kunnen zien maar we bleven maatjes.. je bleef me achtervolgen en op jouw manier je aandacht opeisen.
Wekenlang ging het goed... ravotten in de bak. Je leefde je uit.. totdat ik begin juli dit topic opende.. eigenlijk wist ik het toen al.. maar dat het allemaal zo snel zou gaan..
[VVDD] De dag waarop het afscheid ineens dichtbij leek..
In onze laatste weken hebben we nog prachtige foto's laten maken.
Donderdag heb ik met tranen in mijn ogen dit bericht op mijn facebook geplaatst..
Vanavond onze laatste avond samen.. morgenavond is er geen Inge en Estada meer. Ik wil iedereen bedanken voor de lieve berichten die ik vandaag nog heb ontvangen. Ontzettend bedankt voor alle steun. Ik hoop dat Samantha en ik morgen in alle rust afscheid kunnen nemen van een wereld paard. Ik ben moe.. Moe gestreden in de laatste drie weken waarin ik elke dag een beetje afscheid heb moeten nemen. Moe van de pijn dat elke dag er een minder was. Maar een leven met pijn is geen leven en ik ben blij dat ik je nog drie pijnvrije weken heb kunnen geven en dat dierbaren afscheid van je hebben kunnen nemen. Je zal gemist worden. Voor de laatste keer kan ik zeggen:
Tot morgen lieve, lieve Estada.
Vrijdag 1 augustus heb ik Estada naar de kliniek gebracht. Het liefst had ik haar op stal in alle rust laten gaan maar mijn stalbaas stond helaas niet achter mijn keuze. Nog nooit ben je zo makkelijk de trailer op gegaan. Je moest er altijd letterlijk in geslagen worden maar vrijdag.. je liep er zo op.
Tranen in mn ogen toen je dat deed. Volgens mij wist je het al.. je laatste reis op weg naar rust.
Vlak voordat ons vervoer kwam hebben we nog lekker staat tutten en ja ook toen heb je me weer laten lachen..
Het is vandaag heel mooi gegaan. Ze stond na een kwartiertje al op de trailer. Zonder druk, slaan of schreeuwen. Dat was dus ontzettend fijn. Hierdoor waren we wel een uur te vroeg op de kliniek. We hebben nog lekker staan grazen in de zon. Rond kwart voor 5 werden we naar binnen geroepen. Daar heeft ze eerst een infuus gekregen en heb ik haar nog een dikke knuffel gegeven. Samantha is toen met haar naar de ruimte gelopen en is bij haar geweest terwijl ze onder narcose is gebracht. Dat is ook allemaal heel rustig gegaan. Toen ze lag ben ik erbij gekomen en was ze eigenlijk al bijna weg. Ze ademde heel onregelmatig en diep. De dierenarts kwam na een tijdje terug met 2 buisjes voor het definitieve shot maar na 1 was ze al weg. Je zag het leven uit haar ogen verdwijnen. Ze heeft zich zo lang groot gehouden... Terwijl ze blijkbaar al erg moe was. Het was een mooi afscheid met mensen die achter mijn beslissing stonden. Ik ga haar verschrikkelijk missen.. Mijn mooie merrie is niet meer.
Bedankt voor alle mooie herrineringen en gekke momentjes meisje.
Rust zacht lieverd
Die avond voelde ik alleen maar rust.. maar nu komt het besef. Het besef dat ze er niet meer is. Nooit meer een kus op je neus.. een duw tegen me als ik weer een verdrietig was. Daar kon je zo slecht tegen. Ik weet nog niet hoe het verder moet zonder jou maar ik hoop dat je me elke stap volgt die ik zet. Ren maar zo hard als je kan daarboven met je vrienden en vriendinnetjes.. ik hoop je ooit weer in mijn armen te sluiten
Rust zacht..
Bedankt lieve bokkers.. in ons topic hebben jullie ons ook ontzettend gesteund.
